CINEMA ^ THEATER - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

Terwijl ik zit te schrijven, klinkt er van uit
de verte een draaiorgel, 't Is toch maar
een moo! ding, dat de kunst ook in de
open lucht, tegen betaling van enkele centen,
die je nog heelemaal niet hoeft te spendeeren
voor iedereen ten beste wordt gegeven.'
Ik heb onlangs een heel interessant gesprek met
zoo n draaier gehad. En warempel ik had 't met
hem te doen. Ik wist niet, dat de menschen zoo
onvriendelijk zouden kunnen zijn. Hij was
o.m diepelijk geërgerd door de behandeling
die hy van hen vaak ondervond. Da'se me niks
geven, zei hij, da's al belabberd genoeg, maar
da s ze me affronteeren, dat kan ik niet zetten.
Mot uwes weten, dat d'r bij ons een m'nheer
is, de baas van een groot kantoor, die zoodra ik
met mn muziek begin, me door een van de
juffies van kantoor een duppie laat brengen
met het verzoek om op te rukken en niet te
spelen. Als het geen tien centen waren, dan zou
ik ze na z'n kop smijten. Een mensch heeft
toch ook nog zoo iets als een ponteneur
en de pohsie is zoo sjikeneurig als je met iets
gooit.
Ik was heel erg onder den indruk
Stel je ereis voor, dat ik elke maand m'n
honorarium kreeg met de boodschap: Prutte-
laar. hier is het geld, je krijgt 't onder voor-
waarde, dat je je gepruttel voor je houdt.
Ik zou tot in het diepst van m'n ziel ge-
kwetst zijn. 6
En weet je wat ik nou het ergste en het
ergerlijkste in deze treurige zaak vind? Niet'
In het striktste vertrouwen zal ik het jelui zeg-
gen, beter gezegd toefluisteren. Houd jelui oor
dus een beetje dichter bij deze pagina: De man,
die de kunst zoo versmaadt, dat is de directeur
van ons eigen blad. Een kunstblad!
Had jelui dat gedacht?!
[Vervolg van p&£. 7)
PETRUS PRUTTELAAR.
nieren was, die als tafel dienst deed.
Hij hief zijn hand op en hield zijn
noofd schuin.
„Hoort, messieurs! Hoort u dat se-
luid in het woud?"
Even was het doodstil in de kleine
ruimte; het knappen van het houtvuur
was het eenige, dat hoorbaar bleef. Van
buiten kwam een zwak, spookachtig ge-
luid, dat langs de wanden van de hut
kroop. Het was de echo van een lang
somber gehuil, dat de drie mannen h^
de koesterende gezelligheid en de
warmte van het vuur en het schijnsel
der kaarsen bereikte.
Jerry Bowles huiverde.
„Wolven!" fluisterde Moreau. „Dat is
de grootvader. Hij zegt tegen de an-
dere: „Kom, ga met mij op jacht!" En
nu ben ik bang, dat mijn kameraad
er slecht zal afkomen."
„Hij zal wel ergens overnachten,"
meende Bowles. „Hij zal heusch wel hier
ot daar bij een vuur zitten."
„Als hij in de buurt van de hut was
tegen donker, dan moet hij verder zijn
gegaan," gaf Moreau toe. „Maar een
man gaat geen vuur aanleggen, als de
wolven hem op het spoor zijn. Hebt u
hun oogen wel eens gezien, monsieur
üowics, als ze van uit het bosch naar
u kijken ?"
„Ik heb ze gezien en ze stonden me
met bepaald aan," klonk het barsch
„Maar een man redt zich wel. Als hij
geen geweer heeft, kan hij wel in een
boom klimmen."
„En er van de kou uitvallen, hè?
bacrél In twee uur is het gedaan met
zoo iemand, in een nacht als dezel Hij
kan ook nog wel zijn sneeuwschoenen
breken. Misschien verbruikt hij al zijn
patronen voor de wolven komen I Neen,
monsieur, soms kan een man zich niet
redden!"
„Jij hebt zenuwen, hoorl" snoof
Bowles minachtend.
De woorden waren nog niet uit zijn
mond, of het geluid, dat onmiskenbaar
net gehuil van een hongerigen wolf
was, klonk door tot in de hut. Het was
dichterbij dan wat ze eerst hadden ge-
hoord. En eer de echo verstierf, werden
dei sinistere klanken overgenomen door
een andere wolvenkeel. Een derde on-
dier en nog een stemde er mee in.
bccondenlang bleef het gruwelijk con-
cert in de lucht hangen.
„Als ze zoo hard loopen," legde
Moreau uit, „zijn ze achter iets aan!"
„Een hert," veronderstelde Bowles.
„Laten we hopen, dat het een hert is!"
De beroemde Amerikaansche tooneelspeelster Louise
Henry werd door de Metro-Goldwyn-Maver voor de
film geëngaseerd. Wij zien haar hïer. ge?otog?afeerd
In een zeer apart tollel
Radicaal middel tegen
onaangename lichaams-
geuren.
Lichaamsgeuren worden meestal ver-
oorzaakt door overmatige vet- en zuur-
afscheiding van de onder de huid lig-
gende kliertjes, welke afscheidingen dan
door de poriën verwijderd worden.
Enkele eetlepels Radox maken van het
gewone, doode leidingwater een heerlijk
verfnsschend antiseptisch zuurstofbad.
Ge kunt zien, hoe de sprankelende
zuurstof bruist en in belletjes aan de
oppervlakte komt.
Deze zuurstof opent en zuivert de
huidporiën grondig, beter dan water
en zeep dit ooit kunnen, en dringt zelfs
door tot de onderhuidsche kliertjes. Een
geregeld Radoxbad zal deze kliertjes
verfnsschen en versterken, totdat ze
weer normaal gaan functionneeren.
Kadox is heerlijk geparfumeerd en
maakt de huid frisch, zacht en wel-
riekend. Lichaamsgeuren verdwijnen,
doordat Radox de oorzaak der kwaal
verdrijft. Koop vandaag nog het groote
rose pak Radox, dat toereikend is voor
verscheidene weken.
Radox is verkrijgbaar bij apothekers
en drogisten ä f 0,75 per pak, omzet-
belasting inbegrepen. Importeurs N V
Rowntree Handels-Maatschappij, Hee-
rengracht 209, Amsterdam.
Rusteloos stond Moreau op.
„Victoire is niet jong meer, even-
min als ik!"
Eensklaps laaide een waanzinnig
tumult uit het woud op; zoo op het
gehoor kon het niet verder dan luttele
tientallen meters van de hut verwijderd
zijn. Het leek, alsof de hel losgebroken
was. Moreau herkende den kreet van de
bende, wanneer de prooi nabij is. Hij
keerde zich om en keek naar Lange
Bill Stone en daarna in het gezicht van
Jerry Bowles.
Ze wisten even goed als hij, wat het
gehuil van den troep wolven te bcteeke-
nen had. Het beteekende moord op
nog geen honderd meter afstand van
de houten wanden, tusschen welke zij
veihg, warm en goed gevoed bijeen zaten.
Het wilde gekrijsch nam in hevigheid
toe en Octave Moreau kwam in actie.
Hij trok snel zijn met schapenhuid ge-
voerd buis aan en liep op Bowles toe.
(üeivolg op paèlna 21)
. I *'''
'■■
nze Nederlandsche filmacteur Sylvain Poo ns
Ja, waarde lezeressen en lezers, zoo
mogen wij onzen populairen komiek
Sylvain Poons thans toch wel noe-
men! Wij hoorden iets over nieuwe film-
plannen en zijn hem toen gaan opzoeken
om wat met hem te babbelen; het resultaat
van dit praatje vindt U hieronder.
„Mijn filmplannen?" opent Sylvain het
gesprek. „Jk heb een heeleboel plannen.
Of liever gezegd, men heeft een heeleboel
plannen met mijn nietig persoontje. Tot nu
toe heb ik twee filmrollen gespeeld, n.K
„De Mop" in „De Jantjes" en „Sally" in
„Bleeke Bet". Van de eerste rol heb ik
reeds een massa pleizier gehad, met de
tweede hoop ik binnenkort veel succes en
roem te oogsten. Dat „roem" klinkt een
beetje opschepperig, dat weet ik zelf wel,
maar ik heb bemerkt, dat je op de film
veel gauwer populair wordt dan op het
tooneel. Die eene rol in „De Jantjes" heeft
me in een paar maanden meer bekend ge-
maakt dan het jarenlang comediespelen,
dat ik doe. Ik merk dat best nu op tour-
nee."
„Met welke operette of revue bent U
op tournee?"
„Met Meyer Hamels revue „Dat doet de
deur dicht". Het is eigenaardig, maar als
ik op het tooneel verschijn in iedere stad
of zelfs in de dorpen, merk ik, dat men
mij thans van de film kent. Ik hoor steeds
in de zaal mompelen: „Daar heb je „den
Mop". Geloof me, dat doet 'n artist goed."
„Bent U al voor een nieuwe film ge-
ëngageerd?"
„Men heeft mij gevraagd voor een ko-
mische rol in de Loet C. Sarnstyn-film „De
familie van mijn vrouw", welke binnenkort
bij Cinetone te Amsterdam zal worden op-
genomen. Weer onder regie van mijn
Jantjes-regisseur Jaap Speyer. Dan zal ik
twee Monopole-films spelen. De eerste zal
een film zijn, geschreven door Jacques van
Tol en waarvoor niemand minder dan
Franz Lehar de muziek componeert. Voor
de tweede film zullen A. M. de Jong en
Herman Bouber het scenario schrijven."
„Gaan de aangekondigde films „Het
Hollandsche vrouwtje" en „De Big" dan
niet door?"
„Neen, men heeft er de voorkeur aan
gegeven oorspronkelijke scenario's te ver-
filmen."
„Blijft U ook nog tooneelspelen?"
„En óf! We zijn in ons land nog niet
zoover, en ik betwijfel of het ooit zoover
zal komen, dat een artist alleen van het
filmen zal kunnen bestaan. Wij verdienen
hier geen Hollywood-gages en ik bezit
werkelijk nog geen Rolls Royce plus een
landgoed. Maar ik ben tevreden en dat is
toch maar de hoofdzaak. Wel hoop ik,
dat ook mij eens het geluk te beurt valt
SYLVAIN POONS IN „BLEEKE BET'
door een buitenlandsch filmmagnaat te
worden ontdekt."
'^ m è^ U filmen moeilijker dan tooneel-
spelen?
„Eigenlijk heb ik nog een beetje te
weinig ervaring om -hierover te kunnen
oordeelen. Men krijgt door het filmen een
groote dosis zelfcontrole. Men mist na-
tuurlijk het contact met het publiek, maar
men weet: zooals men een scène speelt
wordt ze voor altijd vastgelegd. Als men'
een avond op het tooneel niet op dreef
is, och, dan denkt men: morgen zal ik het
wel weer beter doen. Maar bij het filmen
weet men, dat zooiets onmogelijk is Daar
moet je direct alles geven, wat in je steekt
bn dat is wel eens erg moeilijk. Het zijn
maar korte scènes, die men verfilmt en
dan valt het wel zwaar om er steeds di-
rect geheel i n te ^tijn. Maar een goede
regisseur helpt je dan wel een handje. En
hoe meer men filmt, hoe meer routine men
krijgt. Dat een goede regisseur veel tot
het succes bijdraagt, heb ik zoowel bij
Speyer als bij Oswald bemerkt. Ik zou
werkelijk niet weten aan wien ik de voor-
keur moest geven.''
We namen afscheid van Poons, maar
eerst moesten we hem beloven, na de pre-
mière van „Bleeke Bet" te komen ver-
tellen, of we hem als „Sally" niet „reuze"
vonden!