Cl ME MA 5. TM EATE R 10 et.

I
de Amerikaan Burnett Warden tot het
bn van wetenschappelijke onderzoekingen
pars door donker Afrika trok, slechts ver-
geze| door 'n viertal inheemsche dragers, ont-
WT" OP een ochtend h et spoor van een
tijgen lie reeds verschillende slachtoffers onder
de beyfoners van de streek had gevonden. War-
den hlsloot jacht op het dier te maken, maar
het I ƒ te hem niet, het te ontdekken. Intusschen
was Met al ongeveer vijf uur geworden, en de
dmstfrnis zou w»ldra invallen. Zijn dragers stel-
den/hem daarom voor, in een kraal te over-
nachten, die dicht in de buurt was, maar War-
den voelde daar niets voor. Hij wist uit ervaring
hoe het daar kon ruiken, en bovendien had de
bewuste tijger reeds eenige malen een inval in
zoon mheemschen-nederzetting gewaagd, en
"Ifs uit een hut een oude vrouw weggesleept.
Daarom besloot hij maar liever op de gewone
wijze in tenten te kampeeren.
De plaats die hij voor zijn nachtleger uit-
zocht, was een pas kaal gehakte plek in de
jungle. De boomen en pruiken waren wegge-
kapt, en eenige stammen had^ men reeds ver-
brand om er houtskool van te winnen. Er leek
geen betere gelegenheid to vnden, in de buurt-
de grond was schoon en vlok
In de buurt liep een klem nvJerlie, eigenlijk
slechts een soort greppel, gevuld met wat
water maar er stond in ieder geval meer in
dan Warden en zijn mannen noodig hadden.
Binnen ongeloofelijk korten tijd had zijn „hoofd-
man het wonder van de jungle gewrocht om
een uitstekenden maaltijd van drie gangen ge-
reed te maken boven een paar steenen en een
vuurtje van eenige droge takken.
Warden at zijn diner bij het schemerige licht
van de opkomende maan, terwijl de jungle don-
ker en dreigend om hem oprees. Na een
PUP gerookt te hebben, besloot hij, omdat hij
moe was vroeg te gaan slapen, en hij beval
zijn hoofdman - die nu, evenals de drie andere
dragers, tamelijk zenuwachtig was gewordenl -
om hem bij het eerste morgenkrieken te wek-
ken. Hun tent stond op ongeveer vier meter af-
stand van die van Warden, en in allebei bevond
zich een stormlantaarn.
w^dt* ^f^r. eeni9en tijd had 9«'^".
werd hij plots.lmg met een schok wakker omdat
er .ets tegen een der touwen van zijn tent
aanliep. De dunne paaltjes kraakten en zwaai-
den heen en weer, en er ging als het ware een
nll.ng over het linnen van de tent, alsof er
OP LEVEN EN DOOD SÄV^ÄV^fÄ
iemand met een hand langs
streek. Bij het licht van de
Hauw brandende lantaarn keek
Warden op zijn horloge. Drie
""r. .. veel te vroeg ioor zijn
wekken TA u hoo ' dma " om hem reeds te
wekken. Tóch was er iets of iemand bezig bij
den ingang van de tent. .
. „Diljona. . . Ben jij daar?" riep Warden
on« r j ,e r antwoord ' "" buiten was het
opeens doodst.l geworden, en bewegen deed er
van plan om het overslag van de tent te openen
ten emde te zien wie er was. Maar op hetzelf-
dL ??? ^ '^ bl0ed ,e bevrie «". want
door het dunne linnen heen drong er een geur
naar bmnen een scherpe, prikkelende geur, die
ir., **"> van
0J'A12 u.^ tOCh niet Z00 0**»m was
om dier In binnen te komen als in een van gras
opgetrokken hut. In ieder geval hoorde Warden
kTonT 9 !. OO0enb,ikken "'•* -"«er het zachte
klop-klop-klop van zijn pooten en even later
bewees het kra en van een paar takken, dat hij
zich in de jungle terugtrok.
Warden wachtte tien minuten, om er zeker
van te zijn, dat de tijger verdwenen was. Toen
opende h.J voorzichtig den overslag van de
tent en keek naar buiten. Alles wat hij kon zien
was de door het maanlicht beschenen open plek
en de dreigende jungle er omheen. Hij riep
om zijn hoofdman en de drie andere inheem-
schen maar het eenige antwoord dat hij kreeg
was de echo, die teruggekaatst werd door den
duisteren muur van boomen. Hij riep luider en
nog eens, maar het donkere, dreigende woud
ging voort met zijn angst te spotten... Toen
rees er een vreeselijke gedachte bij hem op
Zou de tijger een bezoek aan de tent der in-
heemschen hebben gebracht alvorens hij naar
de zijne was gekomen?
Snel trok hij zijn jas over zijn pyama aan en
kroop naar buiten, zijn geweer en 'n electrische
lantaarn meenemend. Angstig liet hij het licht
door de tent spelen... deze was geheel ver-
laten, en er viel ook geen enkel teeken te be-
kennen dat zij er geslapen hadden. Toen be-
greep Warden, dat de vier mannen bang waren
geweest, en naar de kraal waren gegaan om er
te slapen, hem alleen in de jungle achterlatend..
MIJ keerde terug naar zijn tent, en bond den
overslag zoo stevig dicht als hij maar kon. Van
slapen was natuurlijk geen sprake meer, daarom
bleef hij opzitten, zijn geweer op zijn schoot,
tot hu de fazanten hoorde roepen, terwijl zii
van boom tot boom vlogen. . . Toen zag hij,
L JI u" 1 J eeds 9rijS gekleurd was door het
ochtendlicht Nooit nog had hij de opkomende '
zon hartel.jker verwelkomd dan op dit oogenblik
Êen uur later kwamen zijn hoofdman en twee
der andere dragers opdagen. Ze zagen er nog-
al schaapachtig uit, maar Warden had niet den
moed om hen over hun lafhartigheid te onder-
houden. Hij voelde zich ziek, en wist dat hij
een aanval van koorts onder zijn leden had.
H.j kon niet eens belangstelling toonen toen zij
hem vertelden, dat de tijger een der dragers
had opgegeten, die op was blijven zitten uit
angst dat het dier -komen zou.. .
Zoo gauw mogelijk liet Warden al zijn be-
zittingen b.j elkaar pakken en haastte zich naar
de eerste de beste groote nederzetting, waar
z-ch een dokter bevond. Daar kwam hij klapper-
tandend van koorts aan, en werd direct in bed
gestop , waarin hij een maand lang bleef lig-
9en, gloeiend heet van de koorts en ijlend over
een tijger, die om zijn tent sloop
tafmf
EEN COMPLEET VERHAAL
Dek Hoevelaken bleef een oogenblik beslui-
teloos voor de deur van zijn ooms kantoor
staan. Toen vermande hij zich en draaide
,den knop om.
Mijnheer Jan Hoevelaken, een dikke, kale,
blozende man, „makelaar in huizen", die ach-
ter een groot bureau zat, keek verstoord op.
Maar Dick wachtte niet tot hij iets zou zeggen.
' „Ik moet u iets zeggen," begon hij. „Ik heb
er genoeg vaftl Ik werk hier nu twee jaar
tegen een salaris waarvoor een Jongste bedien-
de bij een bèètje firma zich zou schamen. Dat
moet anders worden. Ik moet verhooging heb-
ben. Omdat ik uw neef ben, hoef ik toch niet
zoa beroerd weinig te verdienenI Omdat ik uw
neef ben, hoef ik toch niet..."
„Ga zitten!"
Dick ging zitten.
„Maar luister nu eens. . . ik. . ."
„Houd je mondl"
Dick hield zijn mond. — Zoo was hij.
„Ziezoo," zei zijn oom. „En laat ik nu be-
ginnen met je te vertellen, dat ik hier de baas
ben, en niet j ij. Ziezoo. — En als je nu nog
één keer het hart hebt om hier zóó binnen te
komen stuiven, dan ga je de laan uit. Begre-
pen? — Ziezool En in de derde plaats krijg je
géén opslag. — Ziezool"
Dick staarde zijn oom somber aan. Deze
staarde terug. Dick had zijn oom altijd als een
autocraat gezien — als een man, wiens woord
wet was. Sinds zijn jeugd was deze theorie
hem ingefiltreerd. Het feit, dal zijn oom sinds
zijn zestiende jaar, toen zijn vader en moeder
door een auto-ongeluk tegelijk om het leven
waren gekomen, zijn voogd was geweest, was
hieraan voor een groot deel schuld.
Het was alleen doordat hij zichzelf dagen-
lang moed had ingeprent, dat Dick eindelijk
de stoute schoenen had durven aantrekken en
om opslag vragen. Nu zijn moed door de ont-
vangst, die zijn oom hem had bereid, was ver-
dwenen, voelde hij zich als een ballon, waaruit
het gas is ontsnapt.
„Ik betaal je precies zooveel als ik denk, dat
goed is," zei zijn oom. „En daar zul j ij tevre-
den mee moeten zijnl" Hij vouwde zijn handen
over zijn fantasievest met roode zijden spikkel-
tjes. „Als ik dood ben, is de heele boel voor
jou," vervolgde hij toen. „Vergeet dat nietl
Tót dien tijd zul je je echter als bediende heb-
ben te gedragen, en zul je hebben te doen wat
ik wil. Vergeet dat nooit meer. — Ik wil dat
je vanavond bij me komt eten, ■ want ik heb iets
met je te bespreken. — Ziezoo."
„Maar. . ."
„Het onderhoud is afgeloopenl"
„Maar. . ."
„Verdwijnl — Ziezool"
Dick verdween. In zijn eigen kantoor geko-
men, liep hij somber op zijn bureau toe, ging
op de punt er van zitten en keek naar Liesbeth
Swierstra, die juist binnen gekomen was en
bezig was haar mantel uit te trekken. Ze was
de typiste en deelde het kantoor met Dick.
DOOR Fl D R
Liesbeth was een aardig meisje om te zien,
met grappig krullende blonde haren, blauwe
oogen en een frisschen rooden mond. Ze droeg
er veel toe bij het gezellig op het kantoor te
maken, en vaak wanneer Dick naar haar keek
— hetgeen hij nogal eens deed — moest hij bij
zichzelf vaststellen, dat het leven toch eigenlijk
niet zoo hèèl erg slecht was. Zijn genegenheid
voor Liesbeth kwam echter niet boven een soort
broederlijk gevoel uit. Het was evenwel niet al-
tijd zoo geweest. Op een keer, die altijd als
een historische gebeurtenis in zijn geheugen
gegrift zou blijven, had hij haar eens, toen zij
pas op kantoor was, een kus gegeven.
Ze hadden zich samen over haar lessenaar
gebogen om een brief te lezen, en het feit, dat
zij zoo dicht bij hem stond — heur haren raak-
ten letterlijk zijn wangen — was hem naar het
hoofd gestegen als champagne. Dat was de
eenige verklaring voor zijn gedrag. Toen had
hij zijn arm om haar middel geslagen en haar
een kus gegeven. . .
Liesbeth had niets gezegd, maar was stille-
tjes een eind opzij gegaan. Er was een blik in
haar oogen gekomen, die maakte dat Dick zich
verre van op zijn gemak voelde. Hij bezag haar
nu eenvoudig als een collega, die begrip had
voor zijn omstandigheden en met hem te
doen had.
„Ik. . . ik heb het gedaan," zei hij. „Ik heb
om opslag gevraagd."
„En wat zei hij?"
„Hij zei; „Verdwijn. . ."."
„En wat heb je gedaan?"
„Wat kon ik anders doen dan verdwijnen?"
Liesbeth slaakte een zucht. Even leek het,
naar de uitdrukking van haar gezicht te oordee-
len, alsof zij zou zeggen dat hij een boek of
een vloeirol naar het hoofd van zijn oom had
moeten gooien, maar ze beheerschte zich. Ze
zuchtte alleen maar. En toen ging zij weer aan
haar werk.
Toen Dick den volgenden ochtend op kan-
toor verscheen, stond zijn gezicht nog steeds
even somber. Hij hing zijn hoed op, ging aan
zijn bureau zitten en begon met zijn vingers te
trommelen.
Liesbeth, die reeds aan haar werk was, keek
op en glimlachte opgewekt tegen hem. Maar dit
had heelemaal geen invloed op Dick.
„Wat vind je eigenlijk van me?" vroeg hij
opeens.
„Ik vind dat je best op tijd had kunnen ko-
men; je bent tien minuten te laat," zei Liesbeth.
Dick haalde zijn schouders op. „Probeer als-
jeblieft niet geestig te zijn," zei hij. „Daar ben
ik niet voor in de stemming. — Ik wil weten,
wat je van mij denkt, van mijn karakter en zoo.
- Nou?" *
„Och, je bent een goeie lobbes, zes en
twintig jaar, en een neef van den baas.
Maar dal schijnt je niet veel voordeel op te
leveren. Als je het mij eerlijk vraagt, zit je on-
der de plak van je ooml"
„Je hebt gelijk. Ik dacht wel, dat je het ge-
foto Ufa
merkt had. Ik ben een verachtelijk insect."
„Een wat?"
„Een verachtelijk insect. Gisteren is dit pas
goed tot mij doorgedrongen."
„Nou, jk moet eerlijk zeggen, dat je open-
hartig tegenover jezelf- bent," mompelde Lies-
beth glimlachend. „En dat is in ieder geval een
goed ieeken. Maar vergeet niet, dat zelfs in-
secten zich op een gegeven oogenblik te weer
kunnen stellen!"
„Dat heb ik geprobeerd. Gisteren. Maar het
is mislukt. Je ziet, dat ik zelfs nog erger ben
dan zoo'n dier!"
Liesbeth keek hem met groote oogen aan.
„Bedoel je, omdat je geen opslag hebt los-
gekregen?"
„Neen. — Omdat ik ga trouwen."
Liesbeths oogen werden nóg grooter.
„Mijn oom zegt, dat ik moet! Gisterenavond
heb ik met hem gegeten en toen zei hij het.
Ik moet trouwen met Bep van der Steen. Als
ik het niet doe, onterft hij mij."
Liesbeth zweeg om deze mededeeling te
kunnen verwerken. Het leek diepen indruk op
haar te maken, want er kwam een peinzende,
bijna droeve blik in haar oogen.
„Maar. . . maar dat is toch onzin," mompelde
zij toen.
„Het is geen onzin van mijn ooms standpunt
bezien," zei Dick. „Haar vader is namelijk ook
makelaar in huizen, en mijn oom wil nu, dat ik
met haar trouw, om de beide zaken samen te
voegen."
„Ken je het meisje?"
„Niet erg goed. Ik heb haar een of twee
keer gezien."
„Is ze aardig?"
„Och, dat gaat wel," zei Dick niet erg en-
thousiast. „Voor een meisje gaat het wel."
„Ga je werkelijk met haar trouwen?"
„Ik heb toegestemd. Mijn oom stond er op."
„Zoo. . ."
„Maar zelf heb ik er niet veel zin in," bromde
Dick. j.Dat heb ik ook gezegd, maar je weet
hoe mijn oom is. Ik wil heelemaal nog niet
trouwen I"
Liesbeth boog zich over haar schrijfmachine.
„Houd je niet. . ." Ze vond het erg moeilijk
om de juiste woorden te vinden, en haar stem
klonk bijna fluisterend,— „houd je niet van een
ander meisje?"
„Neen," zei Dick kort.
„Och," zei Liesbeth, „in dat geval kun je nel
zoo goed met haar trouwen als met een ander."
„Daar gaat het niet om."
„Waarom dèn?"