Melkveevoeding - Luc Pauwels

Wanneer men de eiwitcorrector niet individueel kan aanpassen, baseert men zich op een bepaald melkeiwitgehalte,
dat het gemiddelde van de veestapel kan zijn of iets hoger, afhankelijk van:
• de prijs van voedereiwit;
• de melkprijs;
• de milieuwaarde van een veranderde N-excretie, die echter vandaag niet te becijferen is.
3) men nooit rekent met lagere melkeiwitgehalten dan 30 g/kg, die wel eens voorkomen
± 2 maanden na de kalving. Hou er rekening mee dat deze verder in de lactatie continu gaan toenemen.
3.3.2.7 OEB-behoeften
In theorie mag de OEB niet negatief zijn. Enerzijds verloopt de beschikbaarstelling van (afgebroken) energie en
(afgebroken) eiwit in de pens niet altijd in de goede verhouding in de loop van de dag, wat zou pleiten voor
een hogere OEB-behoefte. Anderzijds levert de recyclage van ureum extra ammoniak aan de pens, waardoor de
OEB zelfs negatief zou mogen zijn. Als men de ammoniakcurve in de pens (figuur 1.5) wat meer kan nivelleren
via de voederstategie (vb. meerdere KV-beurten per dag, compleet rantsoen) of door het gebruik van bestendiger
eiwitbronnen, dan is een OEB van nul voldoende. Is dit niet het geval, dan streeft men beter naar een OEB van
100 à 200 g. Men moet hierbij ook weten dat men op dit moment de OEB-waarde van een voedermiddel nog
niet nauwkeurig kan schatten. Ammoniakconcentratie in de pens t.o.v. tijdstip na voederen
0,0 1-1 00 11 2 3 4 5 6 7 8 9
tijdstip na voederen (u)
tijdstip na voederen (u)
FIGUUR 1.5 Ammoniakconcentratie in de pens t.o.v. tijdstip na voederen
Bron: ILVO­DIEr
[NH 3 -N] (mg/dl)
30,0
30,0
25,0
20,0
[NH3N] (mg/dl)
15,0
10,0
5,0
3.3.3 Aminozuren
Aminozuren zijn de bouwstenen van eiwit. Van éénmagigen is al lang gekend dat deze een specifieke behoefte
hebben aan elk van de essentiële aminozuren. Bij herkauwers hield men in het verleden geen rekening met aminozuren
omdat het grootste deel van het aangevoerde eiwit in de dunne darm microbieel eiwit is, dat een zeer
goed aminozuurpatroon heeft. Naarmate de productie van een koe evenwel toeneemt, wordt de eiwit-aanvoer
in de dunne darm groter, en bestaat deze relatief uit meer voedereiwit. Hierdoor kan de aminozurensamenstelling
van het voedereiwit toch belang hebben. Dit is bevestigd door onderzoek met hoogproductief melkvee.
Methionine en lysine worden beschouwd als eerste limiterend. Voor rantsoenen op basis van graskuil wordt
ook wel histidine genoemd als beperkend. Toevoeging van methionine, eventueel in combinatie van lysine, kan
vooral het melkeiwitgehalte wat verhogen, en in mindere mate ook de melkproductie. Toegevoegde aminozuren
moeten beschermd worden tegen afbraak in de pens. Thans is beschermde methionine op de markt. Het al dan
niet verantwoord zijn van een dergelijke supplementatie hangt af van de prijs van het aminozuursupplement, de
melkeiwitprijs en het productieniveau van de dieren. Het is weinig zinvol om dit in de tweede helft van de lactatie
te verstrekken.
Franse en Amerikaanse onderzoekers hebben behoeftenormen voor methionine en lysine opgesteld. Voor de voederwaardering
wordt onderzoek gedaan naar de afbraak van de aminozuren in de pens en de verteerbaarheid
in de dunne darm van de bestendige aminozuurfractie van zowel microbieel eiwit als voedereiwit. Vraag is in
hoever deze verschillen van het totaal eiwit waarin deze voorkomen. Momenteel kan men slechts indicatief deze
AZ-voorziening controleren.
19
Figuur
1.5