Met een rolstoel over straat crossen - Digital

98
Uitsmijter
Uitsmijter
Ik voltooide dit boek op 19 april 2011.
Na voltooiing fietste ik naar mijn tuin (niet iedereen heeft
zijn tuin bij zijn huis) en ging in de schaduw achter het tuinhuisje
zitten. Het was een mooie dag. Ik twitterde:
Daarna kwam ik voor de draad met mijn grootste probleem
(je kunt niet alles vatten in 140 tekens):
Waarna mijn jeugdvriend Jan A. reageerde:
Ik schakelde over op een ander kanaal en stuurde Jan enkele
hoofdstukken.
Het is een verwarrende tijd voor iemand die altijd heeft gedacht
dat de waarheid in boeken staat. En die graag ‘het hele
dossier’ compleet heeft.
Maar ook een mooie tijd want ik leer iedere dag iets nieuws.
Ik begon mijn loopbaan op de postkamer van Van Nelle. Een
kwart eeuw geleden. Alle belangrijke informatie kwam toen
nog met de post. Met de telefoon hadden we op de postkamer
niets te maken. De postzak ging leeg in de postkar,
de postkar reed ik rond door het bedrijf. Als een poststuk
haast had, ging het met de buizenpost naar een van de
buizenpoststations in het bedrijf. Die buizenpost was eens
in de week kapot – dan hing je poststuk in een capsule hoog
boven je hoofd in de bedrijfshal ‘tabaksvoorbewerking’.
Op een dag verdubbelde de poststroom. Niet door een
plotselinge stijging van de populariteit van het bedrijf, maar
doordat externe adviseurs hadden bedacht dat het verstandig
was kosten intern te verrekenen. Dus alle afdelingen
gingen elkaar facturen sturen. Via de papieren post.
Ik herinner me dat ik kort na mijn afstuderen (een jaar of
twintig geleden) met een vriend door de stad wandelde.
Op zoek naar werk. Overal waar we iemand zagen werken,
in een kantoor, hadden we de neiging om op de ramen te
kloppen en te roepen: “Wat ben je aan het doe-hoen?!”
Kantoorromans kenden we niet. En wat wisten we verder
van werken op kantoor? Kort daarna ging ik werken voor
een detacheringsbureau.