Bhakti; wie lief heeft zinge het uit - Yoga Intervision

(3) BHAKTI EN RELATIES
DE TANPURA STEMMEN: AFSTEMMEN OP ONS WEZEN
Bij Indiase muziekavonden kan het zijn dat veel tijd gevuld wordt met stemmen. Bij onze
zangavonden is de tanpura het instrument dat we stemmen. We zingen in de grondtoon C. De 5 snaren
van onze tanpura stemmen we dan als volgt: de eerste snaar in G (sol), de volgende twee snaren in de
hoge C (do) en de vierde snaar ook in C (do), maar nu een octaaf lager. We spelen de eerste snaar met
de middelvinger aan, en de overige met de wijsvinger. Door dit alsmaar door te doen zorgt de tanpura
voor een permanente grondtoon. Door de meekomende boventonen klinken in deze grondtoon
meerdere tonen door. Soms kunnen we het hele octaaf horen. Op die manier geeft de tanpura tegelijk
steun aan ons toon houden.
Mensen die het kunnen weten, zeggen dat de tanpura, mits met zorg gestemd, het geluid maakt dat de
stilte van de kosmos vult. Dat het het geluid is van de kosmos zelf. Eeuwig doorklinkend en
alomtegenwoordig. Het geluid waar alles uit voortkomt en waarnaartoe alles terugkeert. De diepste en
eenvormige kern van al het bestaande. De enige en absolute werkelijkheid onder alle eindeloos vele
differentiaties. Daarmee tevens onze diepste en enig werkelijke kern. Uitgangspunt en basis voor het
eindeloos gevarieerde en unieke waarmee ieder van ons zich manifesteert. Dat alles samenkomend in -
en stammend uit OM.
De concrete en doelgerichte handelingen van het stemmen van de instrumenten zijn, omdat we geluid
als heilig opvatten, ook zelf heilige handelingen. Met het stemmen en aanspelen van de tanpura, met
ons binnentreden in het geluid ervan, met het er zingend aan toevoegen van OM, met dat alles vieren
we het diepste wezen van de existentie en tegelijk het diepste wezen van onszelf. We drukken onze
diepste kern ermee uit en roepen die tegelijk op.
Die diepste kern is woordloos, ongedifferentieerd. Pas als we daarmee bewust in contact staan hebben
we een hechte basis voor onze verbijzonderingen, ons leven, onze bezigheden, onze motivaties, onze
woorden ook. Dat alles wordt door die kern gedragen, vormt er een bovenbouw van, en keert er steeds
naartoe terug.
OM: INVOCATIE VAN HET MYSTERIE
Wanneer we met liefdevolle aandacht en respect OM zo invoceren, zo aanroepen, zijn we
gelegitimeerd, dat wil zeggen: is het ons als het ware toegestaan, om ook doelbewust te verbijzonderen.
Dat verbijzonderen doen we door OM te zingen op twee eenvoudige melodielijnen. Zoals
we de vorige keer ook reeds deden. Omhoog met toenemend -, omlaag met afnemend volume. Dat is
zo ongeveer wat we invocatie noemen. We kunnen er wel over spreken. Zeker, dat kan helpen. Maar
doen is het belangrijkst. En er de tijd voor nemen. Voor dat stemmen van onze instrumenten, en
vervolgens voor het ons afstemmen van onszelf op het geluid van de tanpura. Het de tijd geven die het
vraagt. Hoe anders kunnen we verwachten dat het mysterie zich ontsluit?
Ook in de term zelf ligt dat bewuste beleven besloten. Invocatie komt van vocare, wat roepen betekent.
En van "in". Dat duidt op: hier, in 't midden van de ruimte, zowel als in ons hart. We roepen dus af dat
het transcendente in ons midden komt en in ons hart. We vragen dat we er ons beter bewust van mogen
zijn dat dat al zo is.
26