Bhakti; wie lief heeft zinge het uit - Yoga Intervision

(7) SYNCRETISME: KENMERK VAN DE INDIASE CULTUUR
DE STILTE ERVOOR EN ERNA
We beginnen zoals gebruikelijk met het laten horen van de tanpura en vervolgens het zingen van OM.
Door het zingen van OM roepen we het transcendente in ons midden op en ook in ons hart. OM is
daartoe een effectvolle ingang. De woord/klank OM staat immers voor geluid, voor trilling. Of liever:
OM vormt er de oorsprong van. Daarmee is OM ook de oorsprong van ons wezen, onze diepste kern.
In het Engelstalig georiënteerde India zegt men wel: "basically we are sound, energy". En ook dat is
niet correct, want nog basaler zijn we wat weer daar-onder ligt: puur spirit, blanco bewustzijn.
Dat is gemakkelijker gezegd dan begrepen, laat staan ervaren. Laten we er daarom wat langer bij stil
staan. Vroeg of laat in ons leven, we ontkomen er niet aan, worden we voor de vraag gesteld wie we
zijn, wie we nu werkelijk zijn. En dan kunnen we zeggen: ik ben man, vrouw, vader, moeder, blank,
gekleurd, zo en zo oud, met die en die godsdienst, of zonder, met dat en dat beroep, of werkeloos, met
die en die overtuigingen, die en die wensen voor de toekomst, enz. enz.
Iets in ons voelt echter aan dat we dat ten diepste allemaal niet zijn. Al die coördinaten die onze identiteit
vormen, ten diepste zijn we die niet. Ze zijn een bovenbouw aan vormen van hetgeen wij ten
diepste wél zijn. Ons wezen, onze diepste kern, is .... En wat daar op die puntjes komt, dat kan dan
weer heel verschillend zijn. Althans wat de woorden betreft die we ervoor bezigen. We zoeken en
tasten ernaar. Precies valt het niet te verwoorden. Alleen te ervaren.
Dat is ook het geval wanneer we op de plaats van die puntjes invullen dat we geluid zijn, trilling zijn.
Geen vaste, onveranderlijke entiteit, maar permanent in beweging, permanent aan verandering
onderhevig... Niet door het te zeggen maar door het te ervaren wordt ons stroom-aspect, zij het vaak
slechts voor een ogenblik, ons duidelijk. Door ons denken-voelen en ons gedrag te observeren blijkt
dat ons wezen niet te vangen valt. Zo reist wellicht langzaam het vermoeden dat we ook geen trilling
zijn, geen geluid. Maar dat we zijn wat er ontstaat na dat geluid. Dat we zijn wat aan geluid vooraf
gaat... We zijn wat ónder ons alsmaar malende denken-voelen ligt. We zijn wat ligt ónder ons vaak zo
gecompliceerde omgaan met anderen en onszelf.
Opeens zien we het, eigenlijk wisten we het altijd al: we zijn niet onze leeftijd, noch het resultaat van
onze levensloop. Onze kern is door leeftijd en levensloop, door wat we deden en wat ons overkwam,
onaangetast gebleven. Op zo'n helder moment dringt het tot ons door: we zijn, ondanks de niet
aflatende stroom van denken-voelen en in weerwil van de verwikkelingen die we over ons afroepen,
tijdloos, door niets te besmetten en door niets besmet. Atman leeft in ons. Het is de onsterfelijke ziel in
ons. Gelijk het onkenbare, ene en eeuwige Brahman buiten ons.
MOGEN ZIJN WIE WIJ TEN DIEPSTE ZIJN
Als we OM zingen, dan kan het zijn dat dit ons woordloos, als het ware in één gevoelsbeeld, duidelijk
wordt. En dat we ons, al is het maar even, verenigd weten met Brahman, het transcendente. Wellicht
dat we dit ervaren in de stilte die aan het zingen vooraf gaat. En, sterker nog, in die die erop volgt.
Wanneer we zeggen dat aan onze basis trilling, energie, ligt, dan zeggen we iets waarvan we weten dat
het waar is. Als we laag zingen ervaren we dat we dicht bij de grond zijn. We stellen ons dan present.
50