Bhakti; wie lief heeft zinge het uit - Yoga Intervision

guru die het stadium kent waarin onze ontwikkeling zich bevindt en weet welke mantra ons verder kan
brengen. Een guru die ons erop kan wijzen dat we, in het gegeven voorbeeld, bezig zijn met méér van
hetzelfde. Met, weliswaar nu voor God, nog een schepje er bovenop. Maar dat dat niet werkt. En wel
omdat we, in plaats van onze teleurstellingen te transformeren, bezig zijn met naar boven te vluchten.
Ten prooi aan herhalingsdwang steeds weer dezelfde pijn over ons afroepend. Net zo lang tot we
begrijpen dat we eerst die pijn dóór moeten.
Dat betekent echter niet dat we, als we geen guru hebben, of met guru's geen affiniteit hebben, geen
mantra's zouden kunnen uitproberen. Mantra's zijn geen geheimzinnige formules meer die alleen te
ontvangen zouden zijn binnen de guru-leerling-context. Vele mantra's, met name de mantra's die bij de
verschillende deities horen, waren altijd al publiekelijk beschikbaar. Geleidelijk ontsluiten zich er
meer en meer. Daar ligt een ruime uitnodiging in besloten.
Het risico van in de lucht slaan en onszelf met een zelfgekozen mantra vastmanoevreren wordt
bovendien beperkt doordat de meeste mantra's qua gevoelswaarde een soort van vrije marge kennen.
Zo'n vrije marge heeft Namah Shivaya ook. Gesteld dat we, zoals we zo even opmerkten, graag beter
willen leren luisteren naar onze eigen gevoelens, onze innerlijke stem, onze intuïtie, en vandaaruit naar
onze diepste en zuivere kern. En gesteld ook dat Namah Shivaya ons aanspreekt. Dan zouden we de
mantra ook anders kunnen interpreteren. Shiva zou dan symbool kunnen staan voor onze Inner Shiva,
voor ons innerlijk weten, waar wij graag serieuzer naar willen leren luisteren. Waarbij we dan de
Outer Shiva om hulp vragen. Als dat goed voelt hoeven we geen andere mantra te zoeken of te vragen.
Wat onze emoties betreft, die mogen er zijn. Niet alleen in de zin van de rasa's waar wij het eerder
over hadden, maar ook in psychologische zin. Alleen, we merkten het al eerder op, bij sankirtan délen
we ze niet met elkaar. We verbaliseren ze niet. In plaats daarvan bieden we ze aan aan het transcendente.
Aan de deity die we toezingen. Op die manier blijven we dicht bij onze ervaring.
GIRIDHARI: KRISHNA DE BERGTILLER
Na de mantra van zojuist zingen we nu een chant met een geheel andere kleur. Een eenstrofige
uitbundige bhajan. We brengen lof en hulde, victorie (Jay), aan Krishna, Krishna die onze harten steelt
(Hari/Hare). Krishna die, nota bene als zesjarig jongetje, de berg Govardhan optilde en haar als een
paraplu hield boven de hoofden van de bewoners van het plaatsje Vrindavan. Om zo henzelf, hun vee
en hun huizen, voor een groot noodweer te beschermen. Krishna die daarom ook Giridhari,
Bergdrager, genoemd wordt.
Als andere siernamen voor Krishna komen we Radhamohana en Radhajivana tegen. Beide duiden op
Radha, de eerste onder de gopi's, de herdersmeisjes om Krishna heen. Radha was geheel in de ban van
Krishna (Mohana: betoverend). Krishna maakte de kern van haar leven (Jivan) uit. Dat dit ook voor
ons geldt, wordt beklemtoond in de slotregel: (He) Manjula Kunja Vihari. Deze regel betekent: (o)
buitengewoon schone (Manjula) Krishna, bewoner (Vihari) van ons hart (Kunja), wij loven U.
Ook deze bhajan is, net als de Gauri Ganesh-bhajan waarmee wij vanavond zijn begonnen, geschikt
voor een uitbundige benadering. Versnelling van het tempo doen we dit maal op plotselinge wijze. In
totaal ontstaan er drie verschillende tempo's. Als we de voorzang en het ritme van de drum volgen,
wijst het zich vanzelf. De volgende keer zullen we dieper ingaan op het verhaal rond het optillen van
die berg.
48