Bhakti; wie lief heeft zinge het uit - Yoga Intervision

verliezen, noch hij Mij" (vers 30). En: "hij (de yogi) die, in eenheid levend, Mij in alle schepselen
verblijvend aanbidt en eer bewijst, leeft in Mij, wat hij ook doet en waar hij zich ook bevindt" (vs. 31).
In deze verzen vinden we ook het bhakti-antwoord bij uitstek op onze beginvraag of we in bhakti niet
egocentrisch bezig zijn. Krishna zegt ons hier dat de innerlijke overtuiging dat in iedereen en alles het
transcendente verblijft, en iedereen en alles in het transcendente, garant staat voor waarachtige en
juiste daadwerkelijke zorg voor de ander, voor het milieu, voor de samenleving, voor onszelf.
GOSPODI POMI LUJ: HET JEZUSGEBED
Dat alles en iedereen Krishna, het transcendente, huisvest, en dat alles en iedereen in Krishna, in het
transcendente, verblijft, die innerlijke overtuiging steviger maken, die overtuiging herwinnen, daar
gaat het in bhakti om. We doen dat onder andere door tegelijk die overtuiging "uit te zingen". Daardoor
prenten we ons deze attitude in. Hoe langduriger en intenser we zingen, hoe hechter en vertrouwder
ons deze overtuiging wordt. Hoe meer we er ook naar handelen. En wel omdat de mantra of
bhajanstrofe op het moment waarop dat nodig is binnen ons bewustzijn verschijnt. Vandaar ook het
repetitie-element bij ons zingen. Immers alleen wanneer we ons langdurig hebben ingesteld op de betreffende
mantra of tekst, gaat deze een eigen leven leiden en wordt de erin besloten kracht effectief.
Dit repetitie-element vinden we ook terug in de chant "Gospodi Pomi Luj", die wij al eerder zongen.
We vertelden toen dat het hier de russisch-slavische variant betreft van het zogenaamde Jezusgebed.
Dit gebed luidt: "Christus Jezus, ontferm u mijner". Of soms net iets anders. Het is ontleend aan het
gebed van de tollenaar (Lukas 18:13). Inderdaad, de tollenaar die, in contrast met de zelfgenoegzame
Farizeër, in de tempel zijn hoofd afwendde, zich op zijn borst sloeg en bad: "God, wees mij zondaar
genadig".
Deze passage uit het evangelie naar Lukas volgt onmiddellijk op de gelijkenis van de rechter en de
weduwe. Dat is niet toevallig, want die gelijkenis gaat ook over bidden. En meer in het bijzonder over
de kracht van het voortdurende gebed. Over het repetitie-element dus. Het is een prachtig verhaal!
Laten we er nog eens naar luisteren.
Op een dag wilde Jezus zijn discipelen opwekken tot voortdurend gebed. De voor wat-hoort wat-aard
van zijn volgelingen, en dus ook die van ons, goed kennende, gaf hij hen de verzekering dat ieder volhardend
gebed verhoord wordt. Hij vertelde dat er in een stad een rechter was, die alsmaar door een
weduwe benaderd werd. Die weduwe wilde haar recht. De rechter, een man die zich noch om God
bekommerde, noch om de mensen, gaf haar echter geen gehoor. De weduwe liet het er niet bij zitten.
Iedere dag herhaalde zij haar verzoek. Zij was daarin zo stellig en volhardend dat de rechter haar zaak
steeds zwaarder op de maag kwam te liggen. Iedere dag verscheen zij voor het gerechtsgebouw, weken
aan een stuk. Uit angst dat zij hem nog eens zou molesteren ging de rechter uiteindelijk overstag en
verschafte hij haar recht. Jezus besluit dan met: "Hoort wat de onrechtvaardige rechter zegt. Zal God
dan zijn uitverkorenen geen recht verschaffen, die dag en nacht tot hem roepen, en laat hij hen wachten?
Ik zeg u, dat hij hun spoedig recht zal verschaffen".
Onmiddellijk na deze gelijkenis komt dan het verhaal van de tollenaar. Het kan dus niet toevallig zijn
dat diens gebed, het Jezusgebed, naast het weesgegroetje van de rozenkrans, het meest bekende voortdurende
gebed uit het Christendom geworden is. Laten we het ditmaal hier bij houden, zodat ieder van
ons in het zingen van Gospodi zijn eigen gevoelswaarde legt of ontvangt.
42