nr. 2 februari - Publicaties Nederlandse Politieke Partijen

ROBERT STEEN
DE LEGE DAG
114
Ik volgde een man, die met een leren portefeuille onder de arm
haastig de straat afliep. Ik had natuurlijk ook een ander kunnen
volgen, maar deze man viel mij op, omdat hij zo dribbelig liep en
herhaaldelijk op zijn horloge keek. Hij bezat dezelfde eeuwigheid
als ik, maar hij had minder tijd.
Ik haalde hem in en hield hem staande.
- Ik heb tijd te koop, zei ik. - Goede beste tijd van de gangbare
soort. U kunt ze goedkoop van me krijgen, dan hoeft U zich minder
te haasten.
Hij keek me ontzet aan en monsterde daarna mijn kleren. Ik zag,
dat hij liefst met een grauw en een vloek doorgelopen was, maar
dat hij niet durfde, omdat ik groter was dan hij en vlak voor hem
stond. Zijn zenuwachtige ogen keken angstig langs mij heen, terwijl
hij met wriemelende duim en wijsvinger in zijn vestzak zocht.
- Hier! Hij gaf mij een kwartje. - Ik heb geen tijd.
Ik liet hem gaan en keek naar het kwartje, dat hij mij voor enkele
seconden oponthoud gegeven had. Ik vroeg mij af, hoe hoog tijd
genoteerd zou staan, als ze aan de beurs verhandeld werd. Ik liep
naar het station en keek naar de verspringende minutenwijzer der
electrische klok. Wat dwaas is het, de tijd te zien springen.
Er waren mannen, die renden om een trein nog te halen, als vertrokken
er niet elke dag meerdere treinen in alle richtingen.
- Ze hebben haast, zei een man die naast mij stond en toen ik geen
antwoord gaf, verklaarde hij - ik ben werkloos. Ik heb een vrouw
en drie kinderen en we vormen nummers op een lijst, nummers, die
eten moeten.
Dat was z ij n wijsheid, maar wat gaan mij vrouwen en kinderen
aan.
- Ga mee een borrel drinken, zei de man.
- Hoe lang duurt een borrel? vroeg ik.
Hij haalde de schouders op en slenterde weg.
Ik liep door de straten en telde mijn voetstappen. Daar zijn straten
van honderd passen en daar zijn straten van vijfhonderd passen en
zelfs meer. Dat ik daar vroeger nooit op gelet heb!
Vijf straten mat ik op deze manier, toen sloeg een klok. Ik lachte,
omdat ik de tijd verschalkt had door stappen te tellen in plaats
van minuten, door ruimte te meten in plaats van tijd.
Ik ging eten en kauwde langzaam; op een klok mat ik, hoe lang ik
op elke hap kauwde, hoe groot het verschil was tussen wit brood
en bruin brood, tussen korsten en zacht brood, tussen happen met
een slok thee en happen zonder slok thee. Ik schonk mijn kopje
vol en wachtte met mijn horloge in de hand, totdat het koud geworden
was. Het duurde ettelijke minuten en ik dronk tevreden
de koude thee.
s Middags ging ik naar de leeszaal en las de kranten. Ver en onwerkelijk
is alles, wat geschiedt, want het geschiedt in de tijd en ik
sta buiten de tijd. Ik ben een tijd-millionair en glimlach om de luidruchtige
opschudding over wat nietige tijdstukjes.