140225172155_handreiking-burgerkracht-in-de-wijk

In de bewaking van de kwaliteit spelen bewoners zelfs een hoofdrol. De
ultieme vraag is niet of een interventie volgens de professionele regels
is uitgevoerd, maar of de buurt er baat bij heeft gehad. Anders gezegd:
open maaltijden van buurtbewoners zullen doorgaans niet in HACCPgecertificeerde
keukens worden bereid en dus zal er de komende jaren
vast wel eens een salmonella-slachtoffer vallen. Daar staat tegenover
dat HACCP-gecertificeerde keukens zelden een bijdrage leveren aan
sociale verbondenheid. Welke kwaliteit is de belangrijkste? Het is in
laatste instantie aan burgers in wijken zelf om daarover een oordeel te
vellen.
Uiteraard kent dat ook zijn grenzen: niet elke buurt heeft voldoende
power om een coöperatie te runnen, burgernetwerken zijn niet altijd
dekkend (er ontstaan dus gaten) en zijn bovendien lang niet altijd inclusief.
Die grenzen zijn er om te respecteren, maar niet om te verabsoluteren:
niet in alle wijken hoeft het op dezelfde manier en waar gaten
vallen kan het professionele welzijnswerk zijn waarde als community
developer bewijzen. Zolang de bestaande mogelijkheden maar niet
onderbenut blijven…
De organisatie
102
Tot nu toe bestaan de wijkteams vooral uit gedetacheerde professionals,
onder leiding van de gemeente. Dat kan leiden tot dubbele
loyaliteiten en een voortzetting van de oude verkokering. Moet er
niet een andere organisatievorm komen? Zijn sociale wijkteams
uitvoeringsorganisaties van de gemeente? Wie bepaalt eigenlijk wat
ze moeten doen? Hoe en aan wie leggen ze verantwoording af? Aan
de gemeente? Aan burgers?
De opvolger van de verzorgingsstaat wordt werkende weg uitgevonden,
maar bestaat nog niet. Dus hebben we nog wel enige tijd te maken met
de voortbrengsels van minstens een halve eeuw institutionele verkokering.
Daar neem je niet op een achternamiddag afscheid van: de
opvolger van de verzorgingsstaat moet lokaal stap voor stap in elkaar
worden ‘gecraft’, ambachtelijk worden opgebouwd.
In die transitie spelen grote belangen een rol. Eerder wezen we al op het
feit dat beroepsverenigingen en werkgevers in de jeugdzorg aan de
vooravond van de decentralisaties hebben vastgelegd dat jeugdwerkers
zich moeten registreren in een beroepsregister. Juist voor de lokale
zoektocht om te ‘ontkokeren’ is dat een verplichting die eerder
remmend dan stimulerend werkt op de ontwikkeling van generalistische
inzet. Ook de keiharde onderhande lingen over frictiekosten
tussen overheid en jeugdzorgwerkgevers beperken gemeenten in hun
Burgerkracht in de wijk