140225172155_handreiking-burgerkracht-in-de-wijk

80
huishouden, iets wat in het Zorgakkoord van april 2013 werd teruggebracht
tot ongeveer de helft. En zo zal het nog wel even doorgaan:
wellicht dat we over een jaar of tien exact kunnen becijferen wat de
transformatie van de verzorgingsstaat tussen 2010 en 2015 kwantitatief
heeft betekend. In algemene termen valt er met zulke bedragen
echter één ding wel met zekerheid te zeggen: het moet goedkoper. En
wel zo veel goedkoper dat het voor gemeenten geen zin heeft de oude
manieren van werken van de verkokerde instellingen te kopiëren op
lokale schaal. Minder van hetzelfde biedt geen perspectief, het zoeken
is naar een nieuwe manier van werken. En precies daar spelen de wijkteams
ook de hoofdrol in financieel opzicht
De kunst is om weg te komen van oude institutionele logica’s en
wetmatigheden in de financiering en daarvoor in de plaats nieuwe institutionele
arrangementen organiseren met een daarbij passende financiering.
We moeten, zogezegd, de Rubicon oversteken. We moeten iets
gaan doen wat we nu niet zo doen, we willen samenwerken zonder
concurreren, we willen af van de piketpaaltjes en de competentiewedijver,
we willen perverse prikkels teniet doen. Dat vergt iets anders dan
een reshuffle van alle huidige organisaties, professionals en werkwijzen.
Het zoeken is naar een andere institutionele orde, niet verkokerd
en in zichzelf opgesloten, maar open en permeabel, in staat om
verbindingen te leggen met niet-professionele verbanden of onverwachte
maatschappelijke actoren.
Dat betekent dat er gekozen moet worden voor een andere financieringslogica.
Daar valt niet aan te ontkomen. De huidige financiering is
gericht op de kokers, houdt deze ook in stand en is doordrongen van
verkeerde prikkels, van steeds verfijndere vormen van declareren en
onvermijdelijke volumegroei. Als met die systematiek niet wordt
gebroken, gaat het mis. Dan blijven de kokers bestaan en dicteren de
reguliere instellingen wat er gaat gebeuren. Alleen als het geld anders
stroomt, als de dienstverlening anders wordt ‘geprikkeld’, als professionals
anders worden aangestuurd en er andere institutionele arrangementen
mogelijk worden, kan er iets nieuws ontstaan.
Die nieuwe logica dient zich nu aan in de vorm van gebiedsgerichte en
populatiegebonden financiering. Het gebied (de wijk) en de mensen die
er wonen worden het uitgangspunt, niet de instellingen. Stoppen met
het financieren van instellingen is een breuk met het verleden die het
mogelijk maakt om op een nieuwe wijze te gaan ordenen, te gaan
samenwerken, te gaan presteren. Inderdaad, daardoor komt er in
gemeenten heel veel op losse schroeven te staan, precies wat nodig is
om iets nieuws te beginnen, maar tegelijkertijd niet een situatie waar
men binnen de bestaande instellingen reikhalzend naar uitkijkt.
Burgerkracht in de wijk