140225172155_handreiking-burgerkracht-in-de-wijk

van een collegiaal team van verschillende gelijkgezinden dat in
hetzelfde gebied opereert. Integraal werken wordt op die manier niet
een vorm van elkaar informeren en aanvullen, maar vooral een manier
om elkaar te versterken. In het contact met burgers laten professionals
zich niet voorstaan op een specifieke deskundigheid, maar stralen ze
ontvankelijkheid uit. Dat wil zeggen: als de professional, bijvoorbeeld
afkomstig van MEE, stuit op mensen met grote schulden, waar hij
weinig van af weet, verwijst hij niet door, maar haalt hij advies en kennis
op bij zijn collega in het team die daar wel van alles van weet. Desnoods
haalt zij die er even bij. Een team creëert zo integraliteit en maakt het
mogelijk dat de professionals als generalist kunnen optreden en hun
eigen deskundigheid verbreden. ‘Je bent geen generalist, dat moet je
worden in het team, in de wijk,’ zo vatte men het in Eindhoven samen.
Ketens en eenvoud
66
De organisatorische consequenties van die manier van werken en
denken zijn anno 2013 nog niet te overzien. Met name in de grote
steden tekenen ambtenaren enorme schema’s waarin de verschillende
wijkteams in hun onderlinge samenhang worden gezet: wijkleefbaarheidsteams,
jeugdteams, multiprobleemteams, FACT-teams, algemene
wijkteams, eerstelijns teams van huisartsen en wijkverpleegkundigen
het laatste woord is er nog niet over gezegd. Waar vroeger de individuele
professionals elkaar rondom de cliënt voor de voeten liepen, lijkt
die kwalijke gewoonte inmiddels door de wijkteams te worden overgenomen.
Maar gelukkig zit er wel een beetje lijn in de ogenschijnlijke
institutionele chaos.
De recente opleving van het fenomeen wijkteams kent een groot aantal
institutionele voorlopers. Zo wordt er in de eerstelijns gezondheidszorg
al enkele decennia in een los-vast teamverband gewerkt, soms in
gezondheidscentra. Rondom de huisartsen ontstonden netwerken van
wijkverpleegkundigen, SPV’en, praktijkondersteuners, fysiotherapeuten,
diëtisten en anderen. Een ander voorbeeld zijn de teams die al
vanaf de stadsvernieuwing in de jaren zeventig in achterstandswijken
werden geformeerd rond leefbaarheid en later herstructurering. Daarin
zaten naast ambtenaren medewerkers van corporaties, opbouwwerkers
en vaak ook bewoners. Veel gemeenten hebben de werkwijze van
zulke wijkteams vanaf de jaren negentig verbreed naar andere wijken
en een hele machinerie voor ‘wijkgericht werken’ opgetuigd, met wijkagenda’s,
wijkuitvoeringsplannen en wijkcoördinatoren.
Een voor de hand liggende institutionele reflex is het voortzetten van
deze en andere teams in een steeds complexere keten van organisaties.
Omdat de doelgroepen, werkwijzen en deskundigheden van de
Burgerkracht in de wijk