140225172155_handreiking-burgerkracht-in-de-wijk

58
de sollicitatiegesprekken en beslissen mee
over de benoemingen. René Kerkwijk: ‘Daar
kijkt menig professional van op. Daar worden
ze zenuwachtig van. Waar het mij om gaat is
dat je de beste en meest gepassioneerde
mensen voor deze teams moet aannemen. Wij
willen best persons, daar geloven we echt in.
En dan nog moet je er voortdurend voor waken
dat het sociale wijkteam geen zorgteam wordt.
Dat vereist dus vanaf het begin voortdurend
intervisie. WIJprofessionals moeten generalisten
worden, ze zijn het niet meteen. Ik denk
dat dat toch snel een jaar of twee, drie kost.’
Er is een businesscase, een maatschappelijke
kosten-baten analyse (MKBA). Daarin is berekend
dat een generalist een caseload heeft
van 92 mensen, waarvan een groot aantal
sporadische koffiedrinkcontacten. De teams
doen niet alles, er blijft – zij het minder
omvangrijk – goede specialistische hulpverlening
noodzakelijk. Kerkwijk: ‘Iemand die knalpsychotisch
is, neem je niet in je caseload op.
Wel zal er voor gewaakt moeten worden dat de
teams niet steeds meer hulpverlening gaan
bieden aan de mensen met de grootste
problemen. Je moet de buurt “verleiden” en
“opvoeden” daar een rol in te gaan spelen en
voorkomen dat je te snel escaleert naar de
tweede lijn.’
Eindhoven wil naar een nieuwe een onafhankelijke
organisatie toe werken, waarin de wijkteams
worden ondergebracht. Hoe dat er
precies moet uitzien, is nog onduidelijk: het
besluit daarover heeft de gemeente bewust
voor zich uitgeschoven. Eerst de inhoud, dan
de vorm. Ook in deze – bepaald niet onbelangrijke
– kwestie wordt dat motto consequent
gehanteerd. De praktijk moet leidend blijven,
voor blauwdrukken heeft men inmiddels een
aversie ontwikkeld.
Tegen de manier waarop dit alles uiteindelijk
organisatorisch vorm krijgt, wordt overigens
nog wel de nodige weerstand verwacht. Het is
voor instellingen erg wennen aan de toekomstige
rol van de gemeente. Sommige vrezen
dat de gemeente zich als zorgaanbieder op
hun markt begeeft. Dat is overigens nadrukkelijk
niet de bedoeling. Feit is wel dat de institutionele
orde drastisch gaat veranderen. Een
nieuwe organisatie neerzetten, medewerkers
‘om niet’ detacheren – dat is andere koek dan
men gewend was. Dat betekent dat iedereen
moet zoeken naar een nieuwe rol. Maar uiteindelijk
doet elke partij in Eindhoven mee, de één
razend enthousiast, de ander schoorvoetend
en voorzichtig omdat men voelt dat het niet
anders kan vanwege financiering.
Hoe het ook zij, Eindhoven is op koers. De
impasse waarin de stad vier jaar geleden
terecht was gekomen, lijkt te hebben plaats
gemaakt voor een radicale voortvarendheid,
waarbij de gemeente zelf haar eigen verkokering
te lijf gaat en haar eigen organisatie stevig
op de schop heeft genomen. Cruciaal in dit
kantelingstraject is een gedreven en eenduidig
politiek en ambtelijk leiderschap, met zeer
brede politieke steun. De gemeenteraad (zij
het minus de SP) dekt de aanpak. De wijze
waarop de gemeente Eindhoven de transitie
aanstuurt is door adviseur Daniel Giltay Veth
wel eens vergeleken met de speelwijze van een
voetbalelftal. In het doel staat wethouder Lenie
Scholten die alle gevaarlijke tegenstoten
pareert, in de verdediging het hoofd van de
gemeentelijke dienst waaronder het hele
sociale domein ressorteert, Ingrid Widdershoven,
op het middenveld de kwartiermaker
en in de spits – ‘de belangrijkste speler’- een
teamleider die in de wijk de doelpunten moet
scoren. De tactiek is gebaseerd op een voortdurende
rugdekking en de volle overtuiging bij
het team waar ze naar toe wil.
Burgerkracht in de wijk