140225172155_handreiking-burgerkracht-in-de-wijk

2. De gestage
lokalisering van het
sociale
De Nederlandse verzorgingsstaat maakt momenteel een transformatie
door die haar weerga niet kent. Na een lange aanloop gaan dezer jaren
sociale taken en verantwoordelijk heden naar de gemeenten ter waarde
van ongeveer €10 miljard. Op een totaalbedrag aan inkomsten van zo’n
€52,5 miljard is dat een stijging van de gemeentebegrotingen met bijna
20 procent. Deze verschuiving maakt dat de term ‘verzorgingsstaat’
steeds minder goed de lading dekt. De nieuwe directeur van het Sociaal
en Cultureel Planbureau Kim Putters sprak daarom onlangs van ‘het
smalle pad van verzorgingsstaat naar verzorgingsstad’. Of het inderdaad
alles verzorging is wat de klok slaat, valt te betwijfelen, maar de
verschuiving van staat naar stad is onomstreden. Tot voor kort bleef de
portefeuille ‘Sociaal’ bij formatieonderhandelingen nog wel eens tot
het laatst liggen. Wethouders die zich wilden profileren, kozen liever
voor ‘Economie’ of ‘Grondzaken’. Bij de formatie na de komende
gemeenteraadsverkiezingen, maart 2014, kon dat wel eens anders
liggen. ‘Sociaal’ wordt een grote portefeuille en… een portefeuille
waarop politiek te bedrijven is: het gaat ergens om.
Wie denkt dat die verschuiving een rijksfoefje is om bezuinigingen te
realiseren, heeft het mis. Natuurlijk: de kabinetten Rutte-I en -II grepen
de mogelijkheid van de decentralisaties aan om de budgetten ingrijpend
te korten, maar de lijn van decentralisatie is al decennia gaande
en verscherpt doorgezet toen Nederland net als de rest van de wereld
19
Burgerkracht in de wijk