NJB-1423

Recommendations

Info

Rechtspraak De benadeelde partij heeft zich in eerste aanleg in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding. Deze bedraagt € 148 834. De vordering is bij het vonnis waarvan beroep toegewezen tot een bedrag van € 121 750. De benadeelde partij heeft zich in hoger beroep niet opnieuw gevoegd. Het hof heeft in hoger beroep te oordelen over de gevorderde schadevergoeding voor zover deze in eerste aanleg is toegewezen. (…) Beslissing Het hof: (…) Wijst toe de vordering tot schadevergoeding van de benadeelde partij ABN AMRO Bank NV ter zake van het onder 1 bewezen verklaarde tot het bedrag van € 115 000 (honderdvijftienduizend euro) aan materiële schade en veroordeelt de verdachte om dit bedrag tegen een behoorlijk bewijs van kwijting te betalen aan de benadeelde partij. (…) Bepaalt dat voormeld toegewezen bedrag aan materiële schadevergoeding vermeerderd wordt met de wettelijke rente vanaf 1 februari 2005 tot aan de dag der algehele voldoening. (…) Legt aan de verdachte de verplichting op om aan de Staat, ten behoeve van het slachtoffer, genaamd ABN AMRO Bank NV, een bedrag te betalen van € 115 000 (honderdvijftienduizend euro) aan materiële schade, bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door 365 (driehonderdvijfenzestig) dagen hechtenis, met dien verstande dat de toepassing van die hechtenis de verplichting tot schadevergoeding aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer niet opheft. Bepaalt dat voormelde betalingsverplichting ter zake van de materiële schade vermeerderd wordt met de wettelijke rente vanaf 24 december 2008 tot aan de dag der algehele voldoening. Bepaalt dat, indien de verdachte heeft voldaan aan zijn verplichting tot betaling aan de Staat daarmee zijn verplichting tot betaling aan de benadeelde partij in zoverre komt te vervallen en andersom dat, indien de verdachte heeft voldaan aan zijn verplichting tot betaling aan de benadeelde partij daarmee zijn verplichting tot betaling aan de Staat in zoverre komt te vervallen.’ Hoge Raad, onder meer: 3.3. Gelet op de vaststelling van het hof dat de benadeelde partij zich in hoger beroep niet op de voet van art. 421, derde lid, Sv heeft gevoegd, duurde de voeging in hoger beroep ingevolge het tweede lid van dat artikel voort voor zover de gevorderde schadevergoeding is toegewezen. De rechtbank heeft de vordering van de benadeelde partij toegewezen tot een bedrag van € 121 750 te vermeerderen met de wettelijke rente daarover vanaf 6 mei 2009, zijnde de datum van instelling van de vordering, tot aan de dag van de algehele voldoening. Het Hof heeft de vordering van de benadeelde partij toegewezen tot een bedrag van € 115 000 te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 1 februari 2005 tot aan de dag der algehele voldoening. Het middel klaagt niet dat het hof bij zijn beslissing de in art. 421, tweede lid, Sv gestelde grens heeft overschreden. 3.4. Voor zover het middel berust op de opvatting dat de ingangsdatum van de te betalen wettelijke rente over het bedrag van de toegewezen vordering van de benadeelde partij gelijk moet zijn aan de ingangsdatum van de te betalen rente over het bedrag van de op de voet van art. 36f Sr opgelegde betalingsverplichting, is het middel tevergeefs voorgesteld omdat die opvatting niet juist is. Het staat de strafrechter vrij al dan niet een schadevergoedingsmaatregel op te leggen. Indien de strafrechter de schadevergoedingsmaatregel oplegt, berekent hij het schadebedrag, waartoe de wettelijke rente behoort, naar de krachtens het Burgerlijk Wetboek geldende criteria. 3.5. De wettelijke rente is ingevolge art. 6:83, aanhef en onder b, BW zonder ingebrekestelling verschuldigd vanaf het moment waarop de schade, die het gevolg is van de onrechtmatige daad van de verdachte, is ingetreden. Het hof heeft geoordeeld dat de verdachte in het kader van de op de voet van art. 36f Sr opgelegde betalingsverplichting wettelijke rente verschuldigd is vanaf 24 december 2008. Dit oordeel geeft, in aanmerking genomen de in de bewezenverklaring onder 1 genoemde periode, niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is ook zonder nadere motivering niet onbegrijpelijk. 3.6. Het oordeel van het hof dat de wettelijke rente over het toegewezen bedrag van de vordering van de benadeelde partij verschuldigd is vanaf 1 februari 2005 is, op de gronden als vermeld in de conclusie van de advocaatgeneraal onder 68, zonder nadere motivering, die ontbreekt, niet begrijpelijk. In zoverre is het middel terecht voorgesteld. Beslissing: de Hoge Raad vernietigt de bestreden uitspraak wat betreft de beslissingen betreffende het onder 2 tenlastegelegde, de beslissing betreffende de vordering van de benadeelde partij aangaande de bewezenverklaring onder 1, alsmede de strafoplegging daaronder in dit geval niet begrepen de beslissing tot oplegging van de schadevergoedingsmaatregel, die derhalve in stand blijft; wijst de zaak in zoverre terug; verwerpt het beroep voor het overige. A-G Spronken, onder meer: 67. Als uitgangspunt heeft te gelden dat de wettelijke rente verschuldigd is vanaf het moment dat de schade is ingetreden c.q. waarop het strafbare feit is gepleegd. 17 68. Uit de bewezenverklaringen en de gebruikte bewijsmiddelen kan worden opgemaakt dat 1 februari 2005 de laatstgenoemde datum is waarop de verdachte een verhoging van het aan zijn echtgenote toegekende krediet heeft aangevraagd (zoals bewezen is verklaard onder 1 onderdeel 1 achtste en laatste gedachtestreep) en dat 24 december 2008 de laatstgenoemde datum is waarop de verdachte valse formulieren heeft gebruikt terwijl 24 december 2008 tevens de laatste datum is waarop de onder 1 onderdeel 3 bewezen verklaarde oplichting is gepleegd. 69. Blijkens haar vonnis heeft de rechtbank de wettelijke rente toegewezen ‘vanaf 6 mei 2009, zijnde de datum van instelling van de vordering, tot aan de dag van de algehele voldoening, te betalen’. Die datum is onjuist, gelet op het hiervoor onder 67. genoemde uitgangspunt. 70. Het door het hof aan de benadeelde partij toegekende bedrag is de optelsom van een drietal door de verdachte aangevraagde kredieten. 18 Uit de door het hof gebruikte bewijsmiddelen blijkt wel wanneer de kredieten zijn aangevraagd c.q. de formulieren zijn ingevuld maar niet wanneer de geldbedragen zijn opgenomen. Wat dat betreft is het oordeel dat de wettelijke rente verschuldigd is vanaf 1 februari 2005 niet zonder meer begrijpelijk, omdat dit de laatstgenoemde datum is waarop de verdachte een kredietaanvraagformulier heeft ingevuld om een reeds toegekend kredietbedrag te verhogen. Daaruit kan niet volgen dat al op dat moment schade is ingetreden. 17 HR 22 mei 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW6214, NJ 2012, 351 r.o. 3.5.1. 18 Kredietnummers [003] à € 35 000; [005] à € 36 000; [004] à € 44 000. Raad van State Deze rubriek wordt verzorgd door mr. B. Klein Nulent en mr. drs. J. de Vries werkzaam bij de directie bestuursrechtspraak van de Raad van State. Volledige versies van deze uitspraken zijn te vinden op www.raadvanstate.nl. 1572 NEDERLANDS JURISTENBLAD – 13-06-2014 – AFL. 23
Rechtspraak 1146 30 april 2014, nr. 201304992/1/A1 (Mrs. Loeb, Van Ettekoven, Kranenburg) ECLI:NL:RVS:2014:1535 Redelijke wetsuitleg van – krachtens overgangsrecht op aanvraag toepasselijk – art. 44 lid 1 aanhef en onder c Woningwet brengt met zich dat deze bepaling zo moet worden gelezen dat onder ‘bestemmingsplan’ mede ‘beheersverordening’ moet worden begrepen. (Woningwet art. 44 lid 1 onder c; Wet op de Ruimtelijke Ordening art. 3.39; Invoeringswet Wet op de Ruimtelijke Ordening art. 9.5.1) Uitspraak op de hoger beroepen van: 1. [appellant sub 1], wonend te Rijsbergen, gemeente Zundert, 2. het college van burgemeester en wethouders van Zundert, vs. de uitspraak van Rechtbank Zeeland-West-Brabant van 24 april 2013 in de zaken nr. 12/5546 en nr. 12/5312 in het geding tussen: [wederpartij] en anderen, allen wonend te Rijsbergen, gemeente Zundert, en het college. Procesverloop Bij besluit van 26 mei 2011 heeft de raad van de gemeente Zundert een projectbesluit genomen ten behoeve van de oprichting van een paardenhouderij en aan [appellant sub 1] bouwvergunning verleend voor de vergroting van een loods op het perceel [locatie] te Rijsbergen (hierna: het perceel). Bij besluit van 26 januari 2012 heeft hij dat besluit herroepen, voor zover daarbij bouwvergunning is verleend. Bij besluit van 20 maart 2012 heeft het college [appellant sub 1] bouwvergunning verleend voor het vergroten van een loods op het perceel. Bij besluiten van 9 oktober 2012 heeft het de door [wederpartij] en anderen daartegen gemaakte bezwaren ongegrond verklaard en de door hen tegen dat van 26 mei 2011, zoals dat is gewijzigd bij het besluit van 26 januari 2012, gemaakte bezwaren niet-ontvankelijk. Bij uitspraak van 24 april 2013 heeft de rechtbank, voor zover thans van belang, de door [wederpartij] en anderen daartegen ingestelde beroepen gegrond verklaard, die besluiten vernietigd, dat van 26 mei 2011, zoals gewijzigd bij besluit van 26 januari 2012, en dat van 20 maart 2012 herroepen, de aanvraag van [appellant sub 1] om verlening van bouwvergunning voor het vergroten van een loods op het perceel afgewezen en bepaald dat deze uitspraak in zoverre in de plaats treedt van de vernietigde besluiten. (…) Overwegingen (…) 3. [appellant sub 1] betoogt dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat in artikel 44 van de Woningwet, zoals die ten tijde van belang gold, strijdigheid met een beheersverordening niet als weigeringsgrond voor een bouwvergunning is opgenomen. Voorts betogen [appellant sub 1] en het college dat de rechtbank, door te overwegen dat de voorziene vergroting van de loods op het perceel ten behoeve van een paardenhouderij in strijd is met de beheersverordening, heeft miskend dat het college een andere betekenis aan de term ‘Agrarisch perceel op afstand’ in die verordening geeft dan in het voorheen geldende bestemmingsplan ‘Buitengebied Rijsbergen 1977’. Volgens hen heeft de rechtbank de besluiten van 9 oktober 2012 ten onrechte vernietigd. 3.1. Ingevolge artikel 1 van de beheersverordening zijn daarop de relevante voorschriften en de bijbehorende plankaart van het bestemmingsplan ‘Buitengebied Rijsbergen 1977’, zoals vastgesteld door de gemeenteraad van de voormalige gemeente Rijsbergen bij besluit van 5 december 1977 en goedgekeurd door het college van gedeputeerde staten van de provincie Noord-Brabant op 7 februari 1979 (hierna: het bestemmingsplan), van overeenkomstige toepassing met inachtneming van het bepaalde in de beheersverordening. Ingevolge de beheersverordening en het bestemmingsplan rust op het perceel de bestemming ‘Agrarisch perceel op afstand’. Ingevolge artikel 7 van de voorschriften van het bestemmingsplan zijn de op de plankaart als zodanig aangewezen gronden bestemd voor agrarische productiedoeleinden en om als bouwplaats te dienen voor agrarische bedrijfsbebouwing, echter zonder agrarische bedrijfswoning. Ingevolge artikel 7, lid A, onder I, mogen op de aldus bestemde gronden uitsluitend bouwwerken, geen woningen zijnde, ten behoeve van een agrarisch bedrijf worden gebouwd. Ingevolge lid B, onder I, voor zover thans van belang, is het verboden de op de plankaart zodanig bestemde gronden op een wijze of tot een doel strijdig met de bestemming te gebruiken. Ingevolge het bepaalde onder II verleent het college vrijstelling van het bepaalde onder I, indien strikte toepassing ervan zou leiden tot een beperking van het meest doelmatige gebruik, die niet door dringende redenen wordt gerechtvaardigd. Ingevolge lid D, onder I, voor zover thans van belang, is het verboden opstallen, gelegen binnen de vorenbedoelde bestemming, te gebruiken op een wijze of tot een doel, strijdig met deze bestemming. Ingevolge het bepaalde onder II, onderdeel A, verleent het college van het bepaalde onder I vrijstelling, indien strikte toepassing ervan zou leiden tot een beperking van het meest doelmatige gebruik, die niet door dringende redenen wordt gerechtvaardigd. Ingevolge artikel 44, eerste lid, aanhef en onder c, van de Woningwet, zoals die ten tijde van belang luidde, mag slechts en moet de reguliere bouwvergunning worden geweigerd, indien het bouwen in strijd is met een bestemmingsplan of met de eisen die krachtens zodanig plan zijn gesteld. Ingevolge artikel 9.5.1 van de Invoeringswet Wet op de Ruimtelijke Ordening (hierna: de Invoeringswet WRO) blijft de Woningwet, zoals die vóór inwerkingtreding van deze wet gold, van toepassing ten aanzien van een besluit omtrent een bouwvergunning, als bedoeld in artikel 40 van de Woningwet, waarvan de aanvraag voor dat tijdstip is ingekomen. Ingevolge artikel 3.39, eerste lid, van de Wet op de Ruimtelijke Ordening (hierna: de WRO) vervalt op het tijdstip van inwerkingtreding van een beheersverordening voor een gebied, waarvoor een bestemmingsplan geldt, het bestemmingsplan, voor zover het op dat gebied betrekking heeft. 3.2. De rechtbank heeft terecht overwogen dat op de aanvraag van 28 juni 2007, gelet op artikel 9.5.1 van de Invoeringswet WRO, de Woningwet, zoals deze tot 1 juli 2008 luidde, van toepassing is. Gelet op artikel 44, eerste lid, aanhef en onder c, van de Woningwet, zoals die destijds luidde, heeft de rechtbank ook terecht overwogen dat de reguliere bouwvergunning slechts mag en moet worden geweigerd, indien het bouwen in strijd is met een bestemmingsplan. Zij heeft evenzeer terecht overwogen dat, gelet op artikel 3.39, eerste lid, van de WRO, het bestemmingsplan ten tijde van de besluiten van 20 maart 2012 en 9 oktober 2012 was vervallen, nu de beheersverordening op 15 juni 2011 in werking is getreden. Gelet op het karakter van de beheersverordening, die voorziet in een voortzetting van het ingevolge een bestemmingsplan geldende planologische regime, heeft de rechtbank terecht overwogen dat redelijke wetsuitleg met zich brengt dat artikel 44, eerste lid, aanhef en onder c, van de Woningwet zo moet worden gelezen, dat onder ‘bestemmingsplan’ mede ‘beheersverordening’ moet worden begrepen. Dit betekent dat de aanvraag, zoals het college dat ook terecht heeft gedaan, aan de beheersverordening moest worden getoetst. Anders dan [appellant sub 1] en het college betogen, komt aan de term ‘Agrarisch perceel NEDERLANDS JURISTENBLAD – 13-06-2014 – AFL. 23 1573
Page 1 and 2: NEDERLANDS JURISTENBLAD URGENDA Re
Page 3 and 4: Inhoud Vooraf 1135 1542 Mr. Y. Buru
Page 5 and 6: Vooraf 1135 Witwassen 23 Denkend aa
Page 7 and 8: 1.2. Aanpak In dit artikel onderzoe
Page 9 and 10: tot de inzet van rechterlijke proce
Page 11 and 12: te richten op het vermijden van ten
Page 13 and 14: tot onafhankelijk fundamenteel onde
Page 15 and 16: inzage te krijgen in bewijsmateriaa
Page 17 and 18: generaties in de democratische rech
Page 19 and 20: deze verantwoordelijkheid leest vak
Page 21 and 22: Meer dan honderd Grondwetten ter we
Page 23 and 24: ingevoerd met het Verdrag van Lissa
Page 25 and 26: Praktijk 1138 Naar een gezamenlijke
Page 27 and 28: een langdurige herstelperiode en la
Page 29 and 30: Het enkele feit dat de verdachte ps
Page 31 and 32: namelijk dat de laatste jaren een z
Page 33 and 34: Rechtspraak de kennen - op haar ver
Page 35: Rechtspraak sprake van zo een geval
Page 39 and 40: Rechtspraak in welk geval de voorma
Page 41 and 42: Rechtspraak neemster en werkgeefste
Page 43 and 44: Tijdschriften 000 1153 Burgerlijk (
Page 45 and 46: Tijdschriften ming van het publiek
Page 47 and 48: Tijdschriften van de achtergronden
Page 49 and 50: Wetgeving Een overzicht van aanhang
Page 51 and 52: Wetgeving Versobering kindregelinge
Page 53 and 54: Wetgeving ficering om de OESO-handl
Page 55 and 56: Wetgeving delict en bijvoorbeeld ee
Page 57 and 58: Universitair Nieuws study of legisl
Page 59 and 60: Agenda den voor vluchtelingstudente

NJB-1423

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?