NJB-1423

Wetgeving
hun kinderen. Ouders zijn zich niet
altijd bewust van deze rol en hebben
ook niet altijd het juiste netwerk om
vragen over de opvoeding van hun
kinderen te kunnen stellen. SZW
ondersteunt daarom een project
waarbij ouders in een drietal pilots
op lokaal niveau een werkwijze ontwikkelen
die bewustwording bevordert
en het opvoednetwerk versterkt
met andere ouders en professionals.
Kamerstukken II 2013/14, 32 824, nr. 61
Tijdelijke verhuur
Brief van de Minister voor WenR (16-
05-2014) met een periodieke rapportage
over aard en omvang van tijdelijke
verhuur, in antwoord op een
aangenomen motie.
– Bij de beoordeling van deze rapportage
dient te worden bedacht dat het
voor het eerst is dat aard en omvang
van tijdelijke verhuur en antikraak in
beeld worden gebracht. De rapportage
is opgebouwd langs de lijn van de
te onderscheiden soorten tijdelijke
verhuur en antikraak. De gegevens
van de rapportage zijn ontleend aan
een rapport van Companen en informatie
van de Nederlandse Vereniging
van Banken (NVB), de website Pararius.nl,
de Vereniging Leegstandbeheerders
Nederland (VLBN) en de
Stichting Keurmerk Leegstandbeheer
(KLB). Het rapport is als bijlage bijgevoegd.
Uit het rapport blijkt dat in
2013 ongeveer 150 vergunningen
voor tijdelijke verhuur van woonruimte
in een gebouw zijn verleend.
Het betrof in totaal ruim 550 woningen.
Voor de aanvragers van deze
categorie vergunningen is van
belang dat de wijziging van de regelgeving
om de periode van tijdelijke
ontheffing van de bestemming
van vijf naar tien jaar te brengen nog
niet is gerealiseerd. Naar verwachting
krijgt deze wijziging op 1 oktober
2014 zijn beslag. Uit het rapport
blijkt dat in 2013 inclusief verlengingen
ruim 14.000 vergunningen door
gemeenten zijn afgegeven voor de
verhuur van te koop staande woningen.
Het betreft ruim 16.000 woonruimten,
redelijk evenwichtig verdeeld
over de gemeenten. De
verlengingen zijn alleen in de eerste
helft van 2013 afgegeven. Na de
wijziging van de Leegstandwet per 1
juli 2013 worden deze vergunningen
voor vijf jaar ineens afgegeven.
Uit het rapport blijkt verder dat in
2013 door gemeenten ruim 6.000
vergunningen zijn verstrekt voor de
tijdelijke verhuur van woningen die
op de nominatie staan voor sloop of
renovatie. 4.000 van deze vergunningen
betreffen verlengingen. In totaal
gaat het om bijna 13.000 woningen.
Om de antikraak-sector in beeld te
krijgen, is informatie opgevraagd bij
de VLBN en de KLB. In totaal hebben
13 leegstandbeheerders informatie
geleverd t.b.v. deze rapportage. Het
ongeveer 6.500 panden in beheer via
mensen dat in deze panden met
antikraakcontracten verblijft is onge-
den
zijn ongeveer 4.200 woningen,
1.300 kantoren en 1.000 overige
gebouwen. Hiermee is een eerste rapportage
over aard en omvang van tijdelijke
verhuur op basis van vergunningen
onder de Leegstandwet en
over aard en omvang van antikraak
gegeven.
Kamerstukken II 2013/14, 33 436, nr. 39
Europees OM
Verslag van een schriftelijk overleg
(vastgesteld 02-06-2014) tussen de
vaste commissies voor Immigratie &
Asiel/JBZ-raad en VenJ en de Minister
van VenJ over het voorstel van het
Griekse Voorzitterschap tot instelling
van het Europees OM.
– De minister heeft allereerst met
belangstelling kennnis genomen van
het position paper over het EOM dat
is opgesteld door rapporteur Van der
Steur namens een meerderheid van
de Tweede Kamer. Hij is voornemens
in de komende JBZ-Raad van 5–6 juni
a.s. melding te maken van deze position
paper en de belangrijkste punten
daaruit te lichten. Het Voorzitterschap
heeft het onderwerp EOM voor
de komende JBZ-Raad geagendeerd
voor een oriënterend debat. Het
voorstel bouwt voort op het oorspronkelijke
voorstel van de Commissie
en beperkt zich tot de taken,
structuur en bevoegdheden van het
EOM. Het document wijkt op deze
punten sterk af van het voorstel van
de Commissie, maar moet niet worden
gezien als een volledig alternatief
voorstel. Het Voorzitterschap
beoogde op basis van het tot dan toe
gevoerde overleg het oorspronkelijke
voorstel van de Commissie te amenderen,
met name voortbouwend op
de uitkomst van de JBZ-Raad van 3–4
maart jl. De artikelen 7 tot en met 12
van het voorstel beschrijven de structuur
van het EOM. Daaruit blijkt dat
het EOM bestaat uit de Europese
hoofdaanklager, een college waarin
alle participerende lidstaten door
middel van een uit hun land afkomstige
Europese aanklager zijn vertegenwoordigd,
permanente kamers
bestaande uit een aantal leden van
het college en ten slotte gedelegeerde
Europese aanklagers, die elk in de
eigen lidstaat belast zijn met het
onderzoek naar en de vervolging van
de strafbare feiten die tot de
bevoegdheid van het EOM behoren.
Mede gelet op de taakverdeling die
in het document is voorzien, steunen
veel lidstaten deze structuur, al hebben
zij daarbij nog veel kanttekeningen
geplaatst. Het college houdt zich
bezig met de beleidsmatige aspecten
en niet met concrete onderzoeken.
Het zijn de individuele leden van het
college die verantwoordelijk zijn voor
het aansturen van en toezicht houden
op concrete onderzoeken. Dat
doen zij vanuit een van de permanente
kamers. Het is nu nog de vraag
of alle onderzoeken aan een permanente
kamer worden toebedeeld. Dat
waarborgt naar de mening van deze
lidstaten beter dat een meer eenvormige
behandeling van strafzaken
wordt bereikt, ongeacht de lidstaat
waar de zaak speelt. Daarnaast
meent een meerderheid van de lidstaten
dat de Europese aanklager
afkomstig uit de lidstaat waar een
onderzoek speelt degene moet zijn
die namens de permanente kamer op
dat onderzoek toezicht houdt en bij
de beraadslagingen van die kamer
moet worden betrokken. In voorkomend
geval moet ook de gedelegeerde
Europese aanklager aanwezig kunnen
zijn, omdat hij het dossier als
geen ander kent. De bedoeling daarvan
is om effectieve samenwerking
tussen het EOM en de participerende
lidstaten te waarborgen. Uit de regeling
van de strafbare feiten waarvoor
het EOM bevoegd is (artikelen 17 en
18) blijkt dat de kwestie van de aanvullende
bevoegdheid (artikel 18) ten
opzichte van het voorstel van de
Commissie verder is uitgewerkt, teneinde
meer helderheid te verschaffen
over de reikwijdte ervan. Veel lidstaten
menen dat wanneer sprake is
van samenloop van een EU-fraude-
1590 NEDERLANDS JURISTENBLAD – 13-06-2014 – AFL. 23