NJB-1423

Recommendations

Info

Rechtspraak regel van geschreven of ongeschreven recht. 4.9. De rechtbank heeft in de aangevallen uitspraak desondanks geoordeeld dat op grond van artikel 4:84 van de Awb van het beleid had moeten worden afgeweken. Dit oordeel wordt niet gevolgd. Binnen het kader van de onderhavige beoordeling, waarbij geen sprake is van nieuwe feiten en omstandigheden, bestaat er geen gehoudenheid voor de Svb om artikel 4:84 van de Awb toe te passen. 1149 21 mei 2014, nr. 11/1682 WIA (Mrs. Rottier, Greebe, Van der Kolk) ECLI:NL:CRVB:2014:1757 Wijziging bedongen arbeid. Loondoorbetalingsverplichting. (Wet WIA art. 57 lid 1 sub b, 61) (….) Overwegingen 4. De Raad komt tot de volgende beoordeling. 4.1. Het recht op een loongerelateerde WGAuitkering van werkneemster is op grond van artikel 57, eerste lid, aanhef en sub b, van de Wet WIA met ingang van 8 april 2009 herleefd. Hetgeen de Raad in zijn uitspraak van 19 februari 2014 (ECLI:NL:CRVB:2014:880) heeft overwogen ten aanzien van de toepasselijkheid van artikel 61 van de Wet WIA in de situatie waarin artikel 55 van de Wet WIA aan de orde is, geldt evenzo met betrekking tot de situatie waarin artikel 57 van de Wet WIA is toegepast omdat in artikel 61 van de Wet WIA ter bepaling van de hoogte van de loongerelateerde WGA-uitkering evenmin uitzondering is gemaakt voor deze situatie. Dat betekent dat ook bij herleving van het recht op uitkering de hoogte van de uitkering dient te worden berekend onder toepassing van artikel 61 van de Wet WIA en het (mede) op dit artikel gebaseerde Inkomensbesluit Wet WIA. In zoverre is het standpunt van appellant juist. 4.2. Of door appellant terecht met toepassing van artikel 61 van de wet WIA een korting is toegepast op de uitkering van werkneemster hangt in dit geschil af van het antwoord op de vraag of de bedongen arbeid van werkneemster is gewijzigd, waardoor een nieuwe loondoorbetalingsverplichting voor werkgeefster is ontstaan, die reden vormt voor een korting op de uitkering. 4.3. Mede met het oog op toekomstige gevallen en met verwijzing naar de in 4.1 genoemde uitspraak van de Raad van 19 februari 2014, waarin de zich in die zaak voordoende aanpassing van de werkzaamheden niet als wijziging van de bedongen arbeid is aangemerkt, wordt het volgende overwogen. 4.4.1. In zijn arrest van 30 september 2011 (ECLI:NL:HR:2011:BQ8134) heeft de Hoge Raad met betrekking tot het wettelijk stelsel van artikel 7:629 van het BW overwogen dat de werkgever in geval van gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid van de werknemer enerzijds gehouden is gedurende 104 weken het naar tijdsruimte vastgestelde loon binnen de grenzen zoals bepaald in artikel 7:629 lid 1 te betalen, en anderzijds gedurende die periode de re-integratie van zijn werknemer binnen het eigen bedrijf, dan wel het bedrijf van een andere werkgever, te bevorderen. Dit stelsel brengt volgens de Hoge Raad mee dat, indien de werkgever als gevolg van de re-integratie andere (passende) werkzaamheden is gaan verrichten, zonder dat de passende arbeid de bedongen arbeid is geworden, en de werknemer na afloop van de periode van 104 weken opnieuw door ziekte uitvalt, de werkgever niet gehouden is (wederom) diens loon door te betalen (overweging 3.7.2 van het arrest). 4.4.2. In gevallen als deze, waarin sprake is van re-integratie van een werknemer in het bedrijf van de werkgever, is voor een nieuwe loondoorbetalingsplicht van de werkgever bepalend of de (passende) werkzaamheden die de werknemer als gevolg van de re-integratie is gaan verrichten, moeten worden aangemerkt als nieuw bedongen arbeid. 4.4.3. Re-integratieafspraken tussen werkgever en werknemer over de te verrichten (passende) werkzaamheden in het bedrijf kunnen mondeling of schriftelijk worden aangegaan, summier of meer uitvoerig. Een, in welke vorm dan ook, gemaakte afspraak over wijziging in aard, inhoud of duur van de werkzaamheden zal met betrekking tot de daaraan te verbinden gevolgen als hier aan de orde moeten worden bezien in het licht van het door de Hoge Raad weergegeven wettelijk stelsel. Zodanige afspraak zal daarbij moeten worden uitgelegd aan de hand van de maatstaf die is neergelegd in het arrest van de Hoge Raad van 13 maart 1981, (ECLI:NL:HR:1981:AG4158). De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 5 april 2013 (ECLI:NL:HR:2013:BY8101) die maatstaf herhaald en geoordeeld dat ook indien bij de uitleg van een overeenkomst groot gewicht toekomt aan de taalkundige betekenis van de gekozen bewoordingen, de overige omstandigheden van het geval kunnen meebrengen dat een andere (dan de taalkundige) betekenis aan de bepalingen van de overeenkomst moet worden gehecht. Beslissend blijft immers de zin die partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan de bepalingen mochten toekennen en hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten (overweging 3.4.3 van het arrest van 5 april 2013). Dit is niet anders als sprake is van afspraken over het in situaties als hier aan de orde gaan verrichten van passende werkzaamheden. 4.5.1. Appellant heeft zich in hoger beroep op het standpunt gesteld dat de bedongen arbeid van de werkneemster per 1 juni 2008 is gewijzigd naar inhoud en naar omvang. Mocht worden geoordeeld dat slechts sprake is van een verandering in de omvang (wijziging van het aantal arbeidsuren van werkneemster naar 28) dan is volgens appellant nog steeds sprake van een wijziging van de bedongen arbeid omdat elke formele wijziging in de omvang van de arbeid als wijziging van de bedongen arbeid moet worden beschouwd. 4.5.2. Appellant wordt niet gevolgd in zijn opvatting dat met ingang van 1 juni 2008 sprake zou zijn van een inhoudelijke wijziging van de bedongen arbeid. Zoals uit de verklaring van de werkneemster ter zitting overtuigend is gebleken, heeft zij sinds 2003 als kinderverpleegkundige in dienst van betrokkene in alle diensten alle voorkomende werkzaamheden moeten verrichten en ook daadwerkelijk verricht. Dat vanwege haar steeds terugkerende rugklachten bepaalde werkzaamheden, zoals bedden verplaatsen, zo mogelijk binnen het team vooral door haar collega’s werden uitgevoerd en zij daarmee soms enigszins kon worden ontzien, moet, nu dat nimmer tot enigerlei wijziging in haar functietaken heeft geleid, worden gezien als een niet ongebruikelijke collegiale werkverhouding binnen de totale uitoefening van de overeengekomen werkzaamheden in haar functie. 4.6.1. Voor zover appellant de opvatting huldigt dat de enkele wijziging in het aantal arbeidsuren in een arbeidsovereenkomst, hoe gering ook, altijd tot de conclusie moet leiden dat sprake is van een voor de toepassing van artikel 7:629 van het BW relevante wijziging in de bedongen arbeid, wordt dit in het licht van hetgeen hiervoor in 4.4.1 tot en met 4.4.3 is overwogen evenmin gevolgd. 4.6.2. Ter zitting heeft werkneemster als getuige verklaard dat sinds haar uitval in 2005 lange tijd de inspanningen van haar en betrokkene gericht zijn geweest op uiteindelijke volledige hervatting in haar arbeid als kinderverpleegkundige in een omvang van 32 uur per week, zoals zij die arbeid in die omvang vanaf maart 2004 heeft verricht en zoals die was overeengekomen. Uit die verklaring is verder gebleken dat in de loop van 2008 dat voornemen is losgelaten en werk- 1576 NEDERLANDS JURISTENBLAD – 13-06-2014 – AFL. 23
Rechtspraak neemster en werkgeefster hebben geconcludeerd dat het blijven uitoefenen van haar functie in een omvang van 28 uur per week het maximaal haalbare was, ten gevolge waarvan de arbeidsovereenkomst met ingang van 1 juni 2008 dienovereenkomstig is gewijzigd. Het betreffende personeelsmutatieformulier is door werkneemster en haar leidinggevende ondertekend en bij brief van 24 juni 2008 heeft werkgeefster aan werkneemster bevestigd dat haar arbeidsduur met ingang van 1 juni 2008 gemiddeld 28 uur per week bedraagt, verdeeld over 4 dagen per week, dat haar salaris aan de nieuwe arbeidsduur wordt aangepast en dat de brief, met het ondertekende mutatieformulier, een geheel met haar arbeidsovereenkomst vormt. Werkneemster wist dat er rechtspositionele consequenties waren verbonden aan de vermindering van de arbeidsduur, zij heeft zich daarover ook laten voorlichten, zij was aanvankelijk ook niet genegen in te gaan op het betreffende aanbod, maar heeft zich uiteindelijk neergelegd bij de wens van de werkgeefster. Werkneemster heeft haar werkzaamheden vanaf 1 juni 2008 tot haar hernieuwde uitval op 8 april 2009 ook daadwerkelijk overeenkomstig deze wijzigingen uitgeoefend. Hetgeen werknemer heeft verklaard is niet weersproken. 4.7. Hetgeen in 4.1 tot en met 4.6.2 is overwogen leidt tot het oordeel dat de wijziging in arbeidsduur met ingang van 1 juni 2008 een weloverwogen, gezamenlijke keuze van werkneemster en werkgeefster is geweest - hoe zeer werkneemster ook de noodzaak van die keuze betreurde - en dat zij daaraan een zodanige betekenis hebben toegekend dat dit reden vormde om de arbeidsovereenkomst voor wat betreft de overeengekomen arbeidsduur en arbeidsdagen per week formeel te wijzigen. Zij hebben zich voorts naar die gewijzigde situatie bestendig gedragen. Uit dit geheel aan feiten en omstandigheden volgt dat de bedongen arbeid van werkneemster per 1 juni 2008 is gewijzigd. 4.8. Uit 4.7 volgt dat appellant zich met juistheid op het standpunt heeft gesteld dat de bedongen arbeid is gewijzigd, dat ten gevolge daarvan met ingang van 8 april 2009 een nieuwe periode van verplichte loondoorbetaling, als bedoeld in artikel 7:629 van het BW, is ontstaan en dat de daaruit ontvangen inkomsten in mindering moeten worden gebracht op de uitkering van werkneemster. Het hoger beroep slaagt. De aangevallen uitspraak komt voor vernietiging in aanmerking en het beroep zal alsnog ongegrond worden verklaard. 1150 28 mei 2014, nr. 12/4570 WIA, (Mrs. Van den Hurk, Rottier, Van Dun) ECLI:NL:CRVB:2014:1837 Het UWV heeft terecht afgezien van een hoorzitting. (Wet WIA art. 113; Awb art. 7:3) (….) Overwegingen 5.2. Op grond van artikel 113 Wet WIA, zoals deze bepaling ten tijde van belang gold, kan van het horen van een belanghebbende worden afgezien indien de belanghebbende niet binnen een door het UWV gestelde redelijke termijn, verklaart dat hij gebruik wil maken van het recht te worden gehoord. In de brief van 6 oktober 2011 aan de gemachtigde van appellant is gesteld: ‘Laat u ons dan ook weten of u een hoorzitting wilt? Reageert u niet? Dan zullen wij de procedure voortzetten op basis van het bezwaar dat u heeft ingediend.’ Deze brief kan niet anders worden begrepen dan dat als (de gemachtigde van) appellant niet te kennen zou geven dat appellant gebruik wenst te maken van een hoorzitting, het bezwaar zonder hoorzitting zou worden afgedaan. Nu de gemachtigde van appellant op 1 november 2011 wel de gronden van bezwaar kenbaar heeft gemaakt, maar niet te kennen heeft gegeven dat appellant gebruik wilde maken van een hoorzitting, heeft het UWV het bezwaar kunnen afdoen zonder hoorzitting. College van Beroep voor het Bedrijfsleven Deze rubriek wordt verzorgd door mw. mr. A. Bruining en mw. mr. J.M.M. Bancken, beiden auditeur bij het College. 1151 7 maart 2014, nr. AWB 12/41 en 12/42 (Mrs. Van Dorst, Van Zutphen, Hessel) ECLI:NL:CBB:2015:129/130 Aanbesteding openbaarvervoer. Besluit. Rechtstreeks belang. Zelfstandig rechtsgevolg. (Wet personenvervoer 2000; Awb art. 1:2, eerste en derde lid, art. 1:3) Aantal aan de Palestijnse kwestie gelieerde organisaties vs. College van Bestuur van de Stadsregio Nijmegen; tevens partij: Hermes openbaar vervoer BV. Verweerder heeft aan Hermes de Openbaar Vervoer de Concessie C2013 verleend (het gunningsbesluit). De daartegen door appellanten ingediende bezwaren zijn door verweerder niet-ontvankelijk verklaard. Het College oordeelt met verweerder dat een der appellanten geen rechtspersoon is, zodat reeds om die reden geen sprake is van een belanghebbende als bedoeld in art. 1:2 lid 1 Awb. Het College stelt vast dat in deze gedingen een besluit tot het verlenen van een concessie voor het verrichten van openbaar vervoer aan de orde is. Een dergelijk gunningsbesluit is gericht tot de vervoersonderneming en legt vast welke rechten en plichten voor die vervoersonderneming jegens het bestuursorgaan zullen gelden. Onder verwijzing naar een eerdere uitspraak van zijn voorzieningenrechter (ECLI:NL:CBB:2004:AO8261), overweegt het College dat belangen van derden daarbij niet snel betrokken zullen zijn. In dit geval is het verband tussen de door de overige appellanten in hun statuten nagestreefde doelen en het gunningsbesluit waarbij een concessie voor het verrichten van openbaar vervoer in Nederland is verleend, zodanig ver verwijderd dat van een rechtstreeks belang van appellanten bij het gunningsbesluit geen sprake is. In zaak nr. 12/42 hebben appellanten bezwaar gemaakt tegen een brief van verweerder waarin hij meedeelt geen aanleiding te zien om Hermes uit te sluiten van de aanbestedingsprocedure. Appellanten hadden verweerder daartoe een feitendossier en een juridische opinie toegestuurd met betrekking tot bepaalde activiteiten van Veolia Transdev op de Westelijke Jordaanoever, waarvan, naar zij stellen, Hermes als onderdeel moet worden gezien. Deze brief van verweerder is naar het oordeel van het College echter niet als een voor bezwaar en beroep vatbaar besluit aan te merken. Hij roept immers geen zelfstandig rechtsgevolg in het leven in de zin dat een rechtsverhouding wordt vastgesteld of gewijzigd. Het vaststellen van de rechtsverhouding bij een aanbestedingsprocedure is vastgelegd in het gunningsbesluit. Het niet uitsluiten van Hermes van de aanbestedingsprocedure ligt besloten in dit besluit en roept dan ook als zodanig geen zelfstandig rechtsgevolg in het leven. NEDERLANDS JURISTENBLAD – 13-06-2014 – AFL. 23 1577
Page 1 and 2: NEDERLANDS JURISTENBLAD URGENDA Re
Page 3 and 4: Inhoud Vooraf 1135 1542 Mr. Y. Buru
Page 5 and 6: Vooraf 1135 Witwassen 23 Denkend aa
Page 7 and 8: 1.2. Aanpak In dit artikel onderzoe
Page 9 and 10: tot de inzet van rechterlijke proce
Page 11 and 12: te richten op het vermijden van ten
Page 13 and 14: tot onafhankelijk fundamenteel onde
Page 15 and 16: inzage te krijgen in bewijsmateriaa
Page 17 and 18: generaties in de democratische rech
Page 19 and 20: deze verantwoordelijkheid leest vak
Page 21 and 22: Meer dan honderd Grondwetten ter we
Page 23 and 24: ingevoerd met het Verdrag van Lissa
Page 25 and 26: Praktijk 1138 Naar een gezamenlijke
Page 27 and 28: een langdurige herstelperiode en la
Page 29 and 30: Het enkele feit dat de verdachte ps
Page 31 and 32: namelijk dat de laatste jaren een z
Page 33 and 34: Rechtspraak de kennen - op haar ver
Page 35 and 36: Rechtspraak sprake van zo een geval
Page 37 and 38: Rechtspraak 1146 30 april 2014, nr.
Page 39: Rechtspraak in welk geval de voorma
Page 43 and 44: Tijdschriften 000 1153 Burgerlijk (
Page 45 and 46: Tijdschriften ming van het publiek
Page 47 and 48: Tijdschriften van de achtergronden
Page 49 and 50: Wetgeving Een overzicht van aanhang
Page 51 and 52: Wetgeving Versobering kindregelinge
Page 53 and 54: Wetgeving ficering om de OESO-handl
Page 55 and 56: Wetgeving delict en bijvoorbeeld ee
Page 57 and 58: Universitair Nieuws study of legisl
Page 59 and 60: Agenda den voor vluchtelingstudente

NJB-1423

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?