CHRISTUS DE PLANT VAN NAAM 5 PREKEN Preek over Hooglied ...

13
TOEPASSING
3. Zij geeft Christus de eer.
Alles wat van God komt, dat eindigt weer in God. Alles wat van onszelf is, dat eindigt
in onszelf. En nu mag de bruid inleven, dat de nieuwe en oude vruchten van Christus
zijn. Nu kan ze met die nieuwe en oude vruchten niet in zichzelf eindigen. Ze mag er
het profijt wel van wegdragen, maar ze kan toch in zichzelf niet eindigen. En dan moet
u altijd maar luisteren: eindig ik in mezelf, of kom ik met de vruchten weer in God
terug. Anders dan gaan we op de bergen van Gilboa zitten, en dan krijgt God de eer niet,
en dan krijgt Christus de eer ook niet.
Maar terwijl de bruid inleefde: de dudaïm geven reuk! En aan onze deuren zijn allerlei
edele vruchten, nieuwe en oude, dan zeggen ze: "o mijn Liefste, mijn Liefste die heb ik
voor U weggelegd." Nu zouden we zeggen: Ja, dat kon ze zeggen, ze was de bruid. En
wij zijn nog geen bruid. Maar denkt u dan dat de bekommerde kerk niets van die liefde
van die eeuwige Borg en Middelaar kon inleven? Denkt u dat? Denkt u dan dat ze niet
uitroepen, wat ik onlangs eens gezegd heb. Als nou twee mensen met elkaar verkering
hebben en ik vraag hen: wie is, uw liefste? Dan zegt zij: hij is mijn liefste. En vraag ik
hem: wie is uw liefste? Dan zegt hij: zij is mijn liefste. En nu kan de bekommerde kerk,
die kan zulk een betrekking hebben op die eeuwige Borg en Middelaar, dat ze getuigen:
Wien heb ik nevens U in den hemel, nevens U lust mij niets op de aarde. Daar kan zo'n
betrekking zijn op de gerechtigheid van Christus, dat het volk van God hier een
ogenblikje verwaardigd mag worden, dat de schrik van de hel weggaat, de toorn van
God, de vloeken van de wet en het oordeel. Dus dan kan de bekommerde kerk in de
liefde van die eeuwige Middelaar delen. En de bekommerde kerk kan zich aan God
komen over te geven. Dat moet u eens goed overdenken. 'k Weet wel, zij was de bruid,
dat heb ik aangestipt. Maar ook, dat die ganse kerk iets van die liefde van God in
Christus leert inleven. Ik weet wel dat er het volk niet mee tevreden is. Ik weet wel dat
ze er van uitgaan om ook de vrijspraak te mogen leren inleven. Door God de Vader in
Christus, en om in de vereniging met de Drie-enige God te komen. Kom, dat wensten
we altijd al.
Maar daar we vanmorgen bij die liefde een ogenblikje wensen stil te staan, daar roept ze
uit: o, mijn Liefste. Dat woordje o, daar is geen begin en geen einde aan. En als dat volk
van God iets van die liefde mag hebben, dan roepen ze uit: o, mijn Liefste, o, o. Dan is
er niets boven Hem. Nee. We hebben reeds gezegd noch in de hemel, noch op de aarde.
Dan zijn de uitgangen naar die dierbare Bloedbruidegom. Geheel zijt gij schoon, zegt de
Heere Jezus. Maar dan roept de bruid uit: 'k Ben geenszins te prijzen van het hoofd tot
aan de voeten toe.
Dat leert nu dat volk van God kennen; medereizigers naar de eeuwigheid. En daarom
staat er nu ook zo: o, mijn Liefste, die heb ik voor U weggelegd. 't Is dus niet voor mij.
De kanttekeningen zeggen zo: Gelijk het goede, hetwelk de Heere voor degenen die
Hem vrezen heeft weggelegd groot is, alzo moeten ook al de goede vruchten, die van
Zijn volk vloeien, gericht en aangesteld worden tot Zijn eer en lof. want uit Hem en
door Hem en tot Hem zijn alle dingen. Hem zij de heerlijkheid tot in eeuwigheid. Amen.
Dat zeggen de kanttekeningen. Begrijpt u het? God legt het hoogste goed weg voor Zijn
volk, het grootste goed. Maar o, zo moet dan dat volk ook Hem de eer geven. Hem zij
de eer en de lof; en die klinkt tot in eeuwigheid! Dat doe ik! Dat doe ik!
O, mijn Liefste, mijn Liefste, als ik vanmorgen bij U kom, ik zou zeggen: o, mijn Liefste
U krijgt de eer!