CHRISTUS DE PLANT VAN NAAM 5 PREKEN Preek over Hooglied ...

7
voor hem geweest is. En dan laat God hem ook zien wat hij geweest is tegenover God.
En dan valt hij neer. En dan valt hij zo neer onder de goedertierenheid van God en dan
zegt hij: o dat eeuwige wonder dat ik nog op de bodem van de wereld lig. Zie mensen
dan leeft u de doodstaat in! Daar brengt de donder van de wet u niet.
Maar weet, dat God u de werken van de wet af gaat nemen. Hij brengt ons de spiegel
van de wet voor. O, mensen, ik zal eens een trek doen, dan geloof ik dat Gods volk daar
meer van inleeft. Dat ze gaan leren kennen wat God is. O, toen God hun ogen opende,
gevoelden ze: ik heb niet anders gedaan, dan wat kwaad was in Zijn ogen. En dat het
een wonder zal zijn, dat ik nog een druppeltje water mag hebben, en dat hij nog een
stukje brood mag hebben, en dat het nog niet voor eeuwig verloren is. En dan die
goedertierenheden Gods, mensen. En wat krijgt hij dan? Dan krijgt hij een bijzondere
betrekking op God. En die betrekking op God, heeft de bruid ook leren kennen, eer ze
betrekking op Christus kreeg. Want we moeten onderscheid maken. Als God de zondaar
bekeert, dan krijgt hij betrekking op dat Wezen Gods, maar die heeft geen
onderscheiden Persoonskennis. Maar die krijgt toch zulk een liefde tot die God, dat hij
zegt: voor die God wil ik leven, al zou ik ook voor eeuwig verloren gaan. Is het niet
waar volk? Anders dan weet ik het niet. Maar zo is de grondslag. Dat is de eerste
ontdekking. Nu blijft dat volk daar niet bij. - neem me niet kwalijk ik moet er zo
afstappen - ze blijven daar niet bij. Welnee. God die gaat met die ziel wel door. Maar
neem me niet kwalijk, we zullen daar straks mee verder gaan.
Er staat zo: de dudaïm geven reuk. Dat wil zeggen, mensen, zulke zielen geven een reuk
van zich. Ik heb het misschien wel eens gezegd, toen ik dat van mezelf niet kon
geloven, kwam ik eens op een gezelschap van het volk van God. Toen zeiden ze tegen
me, - ik was een jongeman van 21 jaar - toen zeiden ze: toe jongeman, vertel het maar
eens een beetje. Maar dat kon ik niet, dat durfde ik niet. Maar toen ging ik toch aan het
vertellen. O, die zonde en dan die diepe verootmoediging! O, dat vrezen van te doen wat
kwaad was in Gods ogen. Want weet u wat zo'n oude pelgrim zei: ik had er genoegen
aan. Zulk een leeft tot eer van God op de wereld. Dat kon ik niet geloven. Maar later
heb ik wel gedacht, dat is waar. Dan geven ze reuk van zich. Dan gaan ze gebogen over
de wereld. Nee, dan gaan zulken niet meer op het voetbalveld. Dan zult u ze niet meer
vinden in gezelschappen van: laat ons eten en drinken en vrolijk zijn. Dan kunt u ze
vinden in een kelder. Dan kunt u ze vinden op een hoek van het veld: hoe raak ik tot
God. Bekeerd? Hoe raakt mijn arme ziel gered? Dat zijn de vruchten. Och, dan zegt de
familie van die bekeerden, zoals in de Christenreis van Bunyan, de vrouw en de
kinderen tegen Christen zeiden: wat doe je toch? Ga eens naar bed, ga slapen! En toen
hij 's morgens wakker werd, zeiden ze tegen Christen: en hoe is iet gegaan? En hij
antwoordde: het is nog veel erger! En zo vluchtte hij stad Verderf uit.
En zie geliefden, zo gaat het nu met die ziel ook. En dan geeft ze een reuk van zich.
Want allen die ze zien, zullen bekennen, dat het een zaad is wat God gezegend heeft.
En dan krijgen we een andere vrucht, ik stip het maar even aan: de dudaïm geven reuk,
Nu gaat dat volk aan het werk. Natuurlijk hè? Bekeerd moeten ze worden, zalig worden.
Zeven schoft werken op een dag. Wat kan het slapen baten? Niets! Overeind zitten in
bed, 's nachts. Spreken met Gods volk, en praten met des Heeren Sion. En praten tegen
God; hun schuld bewenen. Daar zitten ze, met diep ingevallen ogen door te weinig
slaap. Och, die dudaïm geven reuk.