CHRISTUS DE PLANT VAN NAAM 5 PREKEN Preek over Hooglied ...

63
zoals sommigen denken, waar ik het meeste bijval, toen drie jaar geweest zijn. En bij
dat speenmaal was Ismaël zeventien jaar. Toen vond dat plaats en daar werd Izak
gespeend.
Als er een kind geboren was, was er vreugde. Maar het speenmaal, dat was nog wat
anders. Dat was iets indrukwekkends. Dat moest ieder aangrijpen, die zo'n speenmaal
aanschouwde. Dan werd zo'n kind van de borsten van de moeder afgetrokken. Want we
lezen: De afgetrokkenen van de borsten. Nu moet u niet denken, dat dat speenmaal van
Izak uit begon, van Izak uitging. Nee, dat ging uit van de ouders. Want Izak zou nooit
gespeend zijn geworden, als het van zijn kant had moeten komen. Als dat kind gespeend
werd, werd het van die melk afgetrokken en dan (in dit verband zal ik het u duidelijk
maken) zat daar Abraham. Als Izak genomen werd van de borsten van zijn moeder, dan
werd het aan Abraham gegeven. Dat kind moest absoluut van die borsten afgetrokken
worden, want dat was noodzakelijk voor de groei van dat kind.
En nu krijgen wij de bespotting. Daar staan Hagar en Ismaël. Hagar zegt: Mijn zoon is
toch de eerstgeborene. Ha, zegt Ismaël, ik ben al zeventien jaar, en dat kind is nog maar
drie jaar. En nu maken ze hier een feestmaal van. We lezen wel dat Ismaël besneden is,
maar niet dat Ismaël gespeend is. (geestelijk gezien) Dat staat nergens. Want een
wettisch kind is niet gespeend. Dat blijft wettisch. Maar de Kerke Gods wordt gespeend.
Dat is het grote onderscheid. En denk eraan: dat valt niet mee. Besnijdenis ten achtsten
dage. Och, dan is dat kind nog klein. Maar drie jaar oud zijnde en dan gespeend te
worden van moeders borsten, waar je jezelf zo kostelijk kunt koesteren, dat valt niet
mee.
Maar dat had Ismaël niet nodig, hij had geen speenmaal nodig. Hij had genoeg aan zijn
wettische diensten. Hij had genoeg aan de wereld, te leven in de wereld, de zonden en
de ongerechtigheid. Dan gebeurt er wat! Wanneer zo'n kind gespeend werd, dan kunt u
denken dat het aan het schreien ging. Het schreeuwde, want het wilde van die borsten
niet af. Het vond daar zo'n aangename verkwikking, waar het toch van afgetrokken
moest worden.
Dominee Fraanje zei eens tegen mij: broeder, ik moet u zeggen, ik heb een klap gehad.
Ik zei: dat hindert niets, want klappen krijg ik ook wel eens.
Hij vertelde: Ik was bij een vrouw, en wij zaten in de ene kamer. En die vrouw had een
kind liggen in de andere kamer. En dat kind deed niets dan schreeuwen. Op den duur
begon mij dat te vervelen. Ik zei tegen die vrouw: Is dat kind van u?
Zij zei: Ja.
Maar verder zei ze niets. En dat kind schreeuwde door, en ik praatte door.
Tenslotte zei ik: Ik geloof toch, dat u geen moeder van dat kind bent.
Zij antwoordde: Ik had gedacht dat u wijzer was.
Ik vroeg: Waarom dan?
Zij zei: Ach, dominee, dat kind moet gespeend worden, hebt u daar geen erg in?
Zie, zo zei dominee Fraanje, ik kreeg een klap, ik kon weggaan. Dat kind moest
gespeend worden, en dat viel niet mee.
Nu zal ik eerst verklaren, waar u en ik aan gespeend moeten worden. Als God ons
ontdekt, dan hebben wij onze zakken nog vol en dan werken wij allemaal op God aan,
om zalig te worden. Wij hebben nog een versje, wij hebben nog traantjes, wij hebben
nog gebeden. Wat blijdschap smaakt mijn ziel, wanneer ik voor U kniel. Ziedaar, dat
zijn de kindertjes waar wij mee spelen. Maar wij hebben er geen erg in, dat al onze
kindertjes nog aan de steenrots verpletterd moeten worden. En wij hebben er wat!