CHRISTUS DE PLANT VAN NAAM 5 PREKEN Preek over Hooglied ...

69
Gods. Daar zullen ze zo het kroontje neerwerpen en uitroepen: Gij, o Lam Gods, hebt
ons Gode gekocht met Uw dierbaar bloed! Hoe meer ik er in mag komen, hoe meer ik
verlang om naar Huis te mogen gaan. Hoe meer ik uitroep:
Het zal zo lang niet eens meer duren,
Want mijn reisje kort al af,
In 't snel voorbijgaan van de uren;
Dan daalt mijn lichaam in het graf.
Dan ga ik van die volle zee
Van al dit wereldse gebruis,
Naar 't Vaderland, zo welgelegen,
Naar 't Land, en naar mijn Jezus thuis.
O, kinderen Gods in ons midden, nog een ogenblikje. Hier gaan wij soms klagend door
moeiten en diepe wegen heen. Maar dáár zal ik mijn Borg aanschouwen. Daar zal ik
Hem aanschouwen, Die hier doorstoken is. Nietwaar, volk? Daar zullen wij eeuwig,
eeuwig bij Hem zijn. Daar zal nooit een scheiding meer zijn. Daar zullen we Hem zien
van aangezicht tot aangezicht.
Ik wil u eens even iets voorlezen, waar ik verleden zondag over gesproken heb. Dat is
uit de eerste zendbrief van de apostel Johannes, het 3 e hoofdstuk, het 2 e vers, deze
woorden: Geliefden, nu zijn wij kinderen Gods, en het is nog niet geopenbaard, wat wij
zijn zullen. Maar wij weten, dat als Hij zal geopenbaard zijn, wij Hem zullen gelijk
wezen; want wij zullen Hem zien, gelijk Hij is. Daar heb ik die zondag over gesproken.
Wij zullen Hem zien, gelijk Hij is. Wij zien nu nog door een spiegel als in een duistere
rede. Alsdan zal ik Hem aanschouwen. O, ik heb mijn Borg aanschouwd in de Geest!
Een vrouw uit Rijssen zei eens tegen mij (Ze is allang in de heerlijkheid, ik spreek van
vijftig jaar terug): O, Ligtenberg, ik heb mee mogen maken, dat ik uit de hand van de
Vader, in de hand van de Zoon terechtkwam; ik heb mee mogen maken, dat ik uit de
hand van de Zoon aan de Vader weer gegeven werd. Als ik daaraan denk, gemeente, als
wij dat mogen ervaren, uit de hand van de eeuwige Vader gegeven te worden aan de
Zoon. Daar de Zoon door de diepten ging, door de angsten der hel, onder de toorn van
de Vader, kon Hij de Kerk weer tot God brengen. Halleluja, onze God zij eeuwig de
ere! Als ik daar in kom, in dat vrije, soevereine, Goddelijke genadewerk, dan roep ik
met dat volk uit: daar een erfgenaam van te zijn! Eertijds een erfwachter van de hel, en
een kind des toorns. Met de ganse wereld verdoemelijk voor God. Maar dan nu een
erfgenaam te mogen zijn van hemel en aarde, waar Petrus van spreekt: Want wij
verwachten, naar Zijn belofte, een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, in dewelke
gerechtigheid woont. O, Sion, wat zal het zijn, als wij daar eenmaal bij elkaar zullen
zijn!
Ik zei eens tegen enige kinderen: kinderen, daar liggen vader en moeder nu; nu zijn zij
in de hemel. Of ze elkaar dadelijk zullen zien, dat weet ik niet, want daar kunnen nog
wel jaren overheen gaan. Maar zij zijn er. En zij zullen nu samen dat kroontje
neerwerpen voor de voeten van het Lam. Hebt u er in de hemel van uw familie? Dan
wachten ze op u, volk. Dat ze daar met de verloste schare straks eeuwig God zullen
groot maken. Zijn er in ons midden, wier familie of bekenden voorgegaan zijn? Dan zult
u volgen. Daar zult gij eeuwig zingen! Daar is geen huwelijksleven meer, daar is ook
geen familieleven meer. Maar dan zal het zijn: eeuwig, eeuwig God groot maken en
verheerlijken!