CHRISTUS DE PLANT VAN NAAM 5 PREKEN Preek over Hooglied ...

25
als die tegenwoordig is, schijnt geen zaak van vreugde, maar van droefheid te zijn;
doch daarna geeft zij van zich een vreedzame vrucht der gerechtigheid, dengenen, die
door dezelve geoefend worden. In de diepten leren we God kennen, mensen! In de
verborgen diepten leren we de eeuwige Borg en Middelaar kennen. Er zijn
tegenwoordig mensen die een weg uitzoeken, een weg tekenen die zo naar de hemel
voert. Maar die weg gaat niet door de diepten heen. Die gaat niet door de dalen heen,
die gaat ook niet over de bergen heen. Die mensen hebben een vlak veld. Maar het arme
volk van God, dat gaat door de woestijn heen. O, die erkennen menigmaal dat ze zo
vruchteloos in zichzelf zijn. Ziende op zichzelf zeggen ze menigmaal: o, zou het wel
waarheid geweest zijn?
Och, was mijn werk maar waarheid,
O, zocht ik Jezus recht.
Mijn hart dat krielt van zonden,
En is geheel onrein;
Vol striemen en vol wonden,
Dus is mijn hope klein.
Ze zoeken de vruchten in zichzelf en die zullen niet gevonden worden.
2. Maar nu dat eeuwig wonder, dat ik in mijn derde punt zal verklaren.
Als ze weer eens een gezicht op die eeuwige Middelaar krijgen, mogen ze inleven: Niet
ons, Heere, niet ons, maar Uw Naam alleen zij de eer. Dan ervaren ze ook dat eeuwige,
onbegrijpelijke wonder: Ik doe het niet om uwentwil, maar om Mijns Naams en
eeuwige verbonds wil. Mensen, er is geen andere grondslag. Er is geen andere hoop
voor de eeuwigheid dan de hoop en gerechtigheid van Christus. Alles wat daarbuiten is,
dat is niet houdbaar. Maar komt God die vruchten te aanschouwen, die zijn aangenaam
in Zijn ogen en in de ogen van Christus.
U heeft misschien wel eens gehoord van een notenboom. Hoe meer een notenboom
geslagen wordt, hoe meer vruchten hij voortbrengt. Nu leidt God Zijn volk wel eens zo
door het leven, dat ze moeten ervaren: dàn te zitten in de donkerheid, dàn zitten ze in de
nevel, dàn zitten ze in de mist.
Ik heb verleden week een man ontmoet van 87 jaar, waar ik schik van heb gehad. Ik doe
geen verhaaltje, het is waar gebeurd. Die man heeft een broer en die is ouderling. Die
broer zei tegen mij: toen hij jong was heb ik met een jaloers hart naar hem opgezien.
Toen zat ik met een gebroken hart onder de Waarheid. Hij is 56 jaar getrouwd geweest
en ik heb nooit meer ergens van gehoord. Nooit meer en altijd bij elkaar in huis
gewoond. (Want die ouderling was niet getrouwd.) En twee jaar terug, op zijn 85ste
verjaardag, daar kwam God over. Toen zei hij tegen mij: nu moet je daar maar eens
gaan zitten. En ik ben bij hem gaan zitten en toen ging hij vertellen van de wonderen
die God gedaan had.
Die broer zei tegen mij: dominee, ik was in het licht. Ik dacht niet dat het voor mij ooit
duister zou zijn. Maar nu ben ik in de duisternis. Zou het ooit nog licht worden? Daar
heb je nu de Kerke Gods. Gods kinderen gaan inleven dat ze uit zichzelf geen vruchten
kunnen voortbrengen. Ze leren ook inleven de woorden: uit God, en door God, en tot
God zijn alle dingen.
Maar nu gaan we nog een versje zingen. Dan zingen wij uit Psalm 92 en daarvan het
zevende vers: