Werken naar vermogen

50
de werkgever moeten het vertrekpunt zijn bij de dienstverlening. Alleen zo
kan ook de ambitie om te komen tot een geïntegreerde dienstverlening van
gemeenten en het gefuseerde UWV/CWI op de Werkpleinen worden verwezenlijkt.
Een breed palet aan instrumenten is nodig en handelingsruimte om in te
kunnen kopen bij allerlei verschillende organisaties die een bijdrage kunnen
leveren bij het vinden en behouden van werk. Elke partij, publiek of privaat, die
in het nieuwe krachtenveld kansen ziet, moet de mogelijkheid krijgen om die te
grijpen. Door voldoende dynamiek te creëren worden monopolieposities voorkomen
en kan arbeid op maat worden gerealiseerd waarbij sprake is van een
goede prijs/kwaliteit verhouding.
Ten vierde dient geïnvesteerd te worden in de kwaliteit van de dienstverlening
die wordt geleverd door de professionals van de gemeente en het gefuseerde
UWV/CWI op het Werkplein. Investering in opleiding en onderlinge samenwerking
is nodig om de verwachtingen ten aanzien van geïntegreerde dienstverlening
op de Werkpleinen waar te kunnen maken. Zo moeten de professionals
beter zicht krijgen op hun cliëntenbestanden en op het totale re-integratie- en
activeringsinstrumentarium van de keten. Zij dienen de minder zelfredzame
mensen te kunnen onderscheiden en hen een passend aanbod te kunnen doen.
Oftewel, weten wie wat nodig heeft en dat bieden wat nodig is. Daarvoor is ook
een beter inzicht in de prestaties van de gecontracteerde organisaties noodzakelijk.
Een transparante markt is niet alleen van belang voor gemeenten en
het gefuseerde UWV/CWI in hun rol als opdrachtgever, maar ook voor cliënten
die gebruik willen maken van het in de volgende paragraaf beschreven recht op
een persoonsgebonden budget. Daarnaast vraagt het feit dat de professionals
op basis van eigen waarneming en beoordeling instrumenten mogen inzetten
ook een andere manier van werken. Zij kunnen zich niet meer verschuilen achter
regels, maar moeten het echt zelf gaan doen. Bij dit alles kan veel meer dan
nu gebeurt, worden geleerd van elkaars kennis en ervaringen. Naast investering
in opleiding en samenwerking acht de commissie het voor een goed werkende
geïntegreerde dienstverlening op het Werkplein tenslotte van belang dat een
gezamenlijke ICT-infrastructuur alsook prestatie-indicatoren voor de keten als
geheel worden ontwikkeld. Middels benchmarking kunnen vervolgens de prestaties
van de Werkpleinen met elkaar worden vergeleken om de inzet op het
bereiken van resultaten te bevorderen alsook om good practices in beeld te
brengen en te verspreiden.
Ten vijfde is de commissie van mening dat waarborgen nodig zijn met betrekking
tot de onafhankelijkheid van de indicatiestelling. Het beleggen van de
verantwoordelijkheid voor de indicatiestelling bij gemeenten en het gefuseerde
UWV/CWI roept immers de vraag op of daardoor niet het risico van belangenverstrengeling
ontstaat. In de huidige situatie is dat wel het geval doordat
gemeenten er bijvoorbeeld financieel voordeel van hebben om bijstandsgerechtigden
te verwijzen naar de Wsw. In de door de commissie voorgestelde
financieringssystematiek, die in paragraaf 4.6 nader wordt beschreven, is dat
niet langer zo. In die systematiek resulteert werken voor de doelgroep wel tot
een andere inzet, maar niet tot vrijval van uitkeringsgelden. Alleen bij toeleiding
van bijstandsgerechtigden naar regulier werk zonder ondersteuning valt
de gehele uitkering vrij. Daardoor wordt een belangrijke perverse prikkel die
momenteel leidt tot afwenteling van bijstandsgerechtigden naar de rijksgefinancierde
Wsw uit het systeem verwijderd. Dat neemt evenwel niet weg dat
gemeenten en het gefuseerde UWV/CWI op grond van hun budgettaire betrokkenheid
toch ook in de toekomst belanghebbend kunnen zijn bij de uitkomst
van de indicatiestelling. Datzelfde geldt voor sw-bedrijven, re-integratiebedrijven,
uitzendorganisaties, etcetera als zij een rol spelen bij het verschaffen van
de informatie op grond waarvan de loonwaarde en de noodzakelijke begeleiding
en ondersteuning wordt vastgesteld. Het belang van deze partijen kan
vooral gelegen zijn in de mogelijkheid dat zij zich opwerpen als werkgever of als
begeleider van de werknemer.
De commissie vindt het niet wenselijk om te trachten dit probleem op te lossen
door een instantie die volledig los staat van de gemeenten en het gefuseerde
UWV/CWI met de indicatiestelling te belasten. Daarvoor acht zij het risico te
groot dat een dergelijke instantie op te grote afstand van de uitvoeringspraktijk
komt te staan en de indicatiestelling alsnog een hoog theoretisch gehalte
krijgt. Dat risico is met name groot wanneer ook de hiervoor genoemde bedrijven
geen rol zouden mogen spelen bij het indicatieproces. Een betere manier
om het risico van belangenverstrengeling te ondervangen is naar het oordeel
van de commissie om hoge eisen te stellen aan de professionele kwaliteit van
de indicatiestelling en die te borgen door het opstellen van uniforme landelijke
protocollen, waaraan de professionals gebonden zijn. Heldere richtlijnen moeten
worden toegepast bij het bepalen van de loonwaarde en het daarbij behorende
pakket aan begeleiding en ondersteuning. Onafhankelijke visitatiecommissies
kunnen vervolgens worden belast met het toezicht op de uitvoering
van de indicatiestelling en mede als taak krijgen om hun bevindingen openbaar