Werken naar vermogen

Daarnaast is tijd nodig om te kunnen investeren in de kwaliteit en de organisatie
van de geïntegreerde dienstverlening op de Werkpleinen. Gekomen moet
worden tot één vaste contactpersoon voor de werkzoekende en de werkgever.
Bepaald moet worden hoe de inschakeling van medische, psychologische en
arbeidsdeskundige expertise het beste gegroepeerd en georganiseerd kan
worden. Geïnvesteerd moet worden in opleiding en samenwerking en in de
ontwikkeling van een gezamenlijke ICT-infrastructuur. Prestatie-indicatoren
moeten worden geformuleerd voor de Werkpleinen. Er is veel te doen en voorkomen
moet worden dat de uitvoering nog niet klaar is om de doelgroep
perspectief te bieden op werk. Een te snelle invoering van de nieuwe aanpak
zou een averechts effect hebben en er alleen maar toe leiden dat zowel werkzoekenden
als werkgevers teleurgesteld afhaken.
Om teleurstelling te voorkomen is tevens een beter zicht nodig op de bereidheid
van werkgevers om werkplekken te bieden aan de grotere groep werkzoekenden.
Ook is meer ervaring gewenst met de samenwerkingsmodellen en
dienstverleningsconcepten die daaraan het meest kunnen bijdragen. De commissie
stelt voor om hiertoe zo snel als mogelijk een aantal experimenten te
starten. De werkgevers en de kenniscentra die zich al bij de commissie hebben
aangemeld, zouden daarbij uitdrukkelijk moeten worden betrokken.
Voor een zorgvuldige invoering is het vervolgens aan te bevelen om de groep
die in aanmerking komt voor de nieuwe aanpak geleidelijk aan uit te breiden.
De commissie kan zich voorstellen dat gestart wordt met invoering van de
nieuwe werkregeling van het kabinet voor Wajongers per 1 januari 2010. De
uitgangspunten van de nieuwe werkregeling zijn immers nagenoeg hetzelfde
als die van de commissie. Door Wajongers als eersten op maat naar werk toe te
leiden wordt recht gedaan aan de urgentie en de omvang van de problematiek
die zich voordoet bij deze groep. Voorkomen moet worden dat een volgende
generatie jonggehandicapten aan de zijlijn komt te staan. Gelijktijdig zou
aan de zijde van gemeenten geëxperimenteerd kunnen worden om bijstandsgerechtigden
met een verdiencapaciteit die lager ligt dan het wettelijk minimumloon
en die door de doelgroepafbakening van de Wsw geen uitzicht
hebben op een gesubsidieerde baan middels de nieuwe aanpak naar werk
toe te leiden. Voor deze groep loont het zowel voor de mensen zelf als voor
gemeenten om aan de slag te gaan via de door de commissie voorgestelde
aanpak. Na evaluatie van de ervaringen met de nieuwe werkregeling Wajong en
de experimenten van gemeenten kan vervolgens worden vastgesteld of beleidsaanpassingen
noodzakelijk zijn, waarna de groep verder kan worden verbreed.
Door de groep die in aanmerking komt voor de nieuwe aanpak geleidelijk aan
uit te breiden kan ook een laatste onzekerheid worden weggenomen die te
maken heeft met de budgettaire effecten. Er is geen reden om te betwijfelen
dat bij de nieuwe aanpak een groter deel van de huidige middelen ingezet kan
worden om veel meer personen uit de doelgroep aan een baan te helpen. Te
verwachten valt immers dat de uitkeringslasten die worden bespaard doordat
veel mensen aan de slag gaan, tenminste toereikend zullen zijn om de kosten
van begeleiding en ondersteuning voor hen te kunnen betalen. Ook zijn de
prikkels voor de mensen zelf en de uitvoering veel sterker dan nu gericht op
bevordering van doelmatigheid en gewenst gedrag. Tenslotte komen er meer
middelen beschikbaar doordat de arbeidsvoorwaarden soberder zijn.
Desondanks bestaat er op voorhand geen zekerheid dat de middelen toereikend
zullen zijn om de bredere doelgroep te bedienen. Door de groep die in
aanmerking komt voor de nieuwe aanpak geleidelijk te verbreden kan beter
zicht worden verkregen op de omvang en de kenmerken van de doelgroep, op
de kosten van het maatwerkpakket en zodoende op middelen die noodzakelijk
zijn om een sluitende aanpak in de praktijk te realiseren en wachtlijsten in de
toekomst te voorkomen.
62