IN DIT NUMMER: OVER OPBRENGSTEN VAN HET ONDERWIJS

Kees BothOPNIEUW –EEN VLINDER ACHTERNA!Bij de nieuwe uitgave van een tijdlooskinderboekAnn Rutgers van der Loeff heeft prachtige kinderboeken geschreven, die ik in de praktijk veelgebruikt heb bij wereldoriëntatie. Allereerst natuurlijk ‘Lawines razen’ en ‘Ze verdrinken onsdorp’, maar ook verschillende boeken over kinderen en natuur in de grote stad: ‘Het wilde land,ieders land’, ‘Alles om een speelplaats’ en natuurlijk ‘Een vlinder achterna’. Van dit laatste boekkomt dit voorjaar een nieuwe druk uit, met dezelfde tekeningen van Mance Post, maar in eengroter en wat fraaier formaat. Het uitkomen van dit boek gaat – waarschijnlijk min of meertoevallig – samen met een vlinder-waarnemingsactie voor kinderen, iets waar Jenaplanscholenprima op kunnen inspelenDit artikel is geen boekbespreking in de gewone betekenis, het is een artikel over en naaraanleiding van een boek, met ideeën voor het werken ermee. Ik zal uitvoerig uit het boekciteren. De citaten zijn cursief afgedrukt.VeronicaHoofdfiguur is Veronica, een kleinmeisje in de grote stad. Ze woont ineen smalle straat met een hele hoophuizen.De bovenste ramen van de huizenblikkerden in de zon. ’s Ochtendsaan de ene kant en ’s avonds aan deandere kant.Een straat zonder bomen. Veronicaheeft peenhaar en sproeten en ziet eraltijd slordig uit. Haar naam is het enigemooie aan haar. Haar moeder isnooit thuis en daar spreken de buurvrouwenschande van, maar dat kanook komen doordat ze jaloers zijn opVeronica’s moeder omdat zij er nietzo aardig uitziet als die moeder, aldoen ze nog zo hun best. Omdathaar moeder nooit thuis is speelt Veronicameestal op detrap en op straat. Endaar is heel wat te ontdekken.Want ze heeftoog voor de dingen:Op elk portaal, tussende trappen in, speeldeVeronica een beetjevoordat zij verderging. Zij tilde de dekselsvan de vuilnisbakkenop om te zienof er wat leuks in zat.Of zij draaide het pedaalvan een fietsrond, zodat het fijnsnorde. Zij bekeekeen vlieg, die metheel vlugge pootjeskriskras over de muurliep. Of zij volgde metklein geknepen oogjeseen spin, die zichloodrecht aan eendraad naar beneden liet zakken. Wa– mooi, zei ze dan.Veronica hield van alles wat mooiwas. Soms, op weg naar beneden,maakte zij een van haar vingertjesnat en wreef daarmee over de trapleuningof op het oude zeil. Dankwam er een fijn glimmend plekje.Of zij wreef over de muur. Dankwam er een schone vlek. Zo kon zijook tekenen. ‘Wa – mooi’, zei zetevreden.Iedereen noemde haar dan ook Wa –mooi en bijna niemand, ook zijzelfniet, weet op den duur meer dat zeVeronica heet. Haar vader vaart, opzee, maar ze heeft nog nooit eenschip gezien. Ze meende dat varen… iets met de wolken te makenhad, want als zij in de straat speeldeen naar boven keek, zag zij wolkengaan, altijd maar een stukje tegelijk,want de straat was smal. En een enkelekeer, heel hoog in het blauw,zag zij kleine wolkjes – die kon zijdan helemaal zien. Om ze goed tekunnen volgen, boog zij haar hoofdzo ver mogelijk achterover. Of zijging er bij liggen. Dan zeiden demensen: ‘Pas op’. Of ‘ je wordtoverreden’. Voor overrijden wasVeronica bang, want zij had eenseen dode muis gezien, en toen warende buurjongens er overheen geredenmet hun fiets en toen was demuis helemaal plat. Veronica wildeniet plat worden.Op straat vindt ze van alles: eenscherf, bloemblaadjes, pluizen of eenschone visgraat. Op straat heeft zeook haar vrienden, de vuilnisman, devoddenman, de man – met – debaard.Van deze mensen leert ze veel:‘Minder wind’, zei de vuilnisman.‘Beslist minder wind’. Veronica wistniet wat ‘beslist’ betekende. Maarzij stak een nat vingertje op. Dat hadzij van hem geleerd. Zo kon je voelenof er wind was of niet. Zij schuddehaar hoofd. Zij had geen windgevoeld.Vaak krijgt ze ook wat, bijvoorbeeldvan de voddenman:MENSEN-KINDERENMAART 2001 19