e - Koninklijke Bibliotheek

MENGEL-SCHR.IÏTEN.4^de kennis, waar van zij fpreeken, iets meer,,dan kennis in eenen letterlijken of eigenleken zmgenoomen; dan moet zij de gefteldheid van hethart in zich fluiten, en derhalven wordt zijzeer oneigenlijk daar van onderfcheiden.Te ftelien, dat de mensch alleenhchtnoodigheeft, is waarlijk, zijne zwakheid, maar metzijne verdorvenheid , erkennen. — v an iemand,die zijnen naasten haat, te zeggen: Hijkent hem niet, indien hij hem kende, zou hij hmliefhebben; is even, als wilde men beweeren,dat de vijandfchap jegens den beleedigden perfoon, alleen uit misvatting, en met uit eeneteaenftrijdigheid van neiging of karakter ontitaat.Menfchen van het beste karakter, zouden du«oneenig kunnen zijn, hoewel het zeer te beklaagenzou weezen, indien het zoo was inzonderheidwanneer het lang duurde. Indien dithet geval ware tusfchen GOD en den mensch,dan zou de laatfte zulk een bedorven fchepfelniet zijn, als wij hem tot dus verre beichouwdhebben Het bedenken des vleefches zou dan geenvijandfchap zijn tegen GOD, maar alleen tegeneen kwaad Wezen , waar voor hij, in zijne onkunde, de G o D H E i D hield. Men kan hier bijvoegen,indien de zonde haaren oorfprong haddeuit enkele onweetendheid — het welk menonderftelt, wanneer men beweert, dat het verdrijvenvan deeze onweetendheid genoegzaamzij om ons heilig te maaken —dan zou zij geenzonde meer weezen, of dan zou er in het geheelalzoo iets niet zijn, dat men zedelijk hvaaanoemt Voor zoo verre wij de bepaahngenvan onzen wil, of van onze daaden, kunnenCc 5 «-