180464 Sinus 2 - 2018_DEF-web

ErvArINGEN
thema
Boaz zat natuurlijk in mijn buik, waardoor ik daar letterlijk
niet los van kon komen. Richard daarentegen kon zich er
af en toe los van maken door bijvoorbeeld in z’n werk te
duiken. Maar dat waren zeker niet de enige verschillen. De
één wil er in zitten, erin duiken en van alles lezen en vragen
om het te verwerken. Terwijl de ander er juist uit wil, er los
van wil komen, er even niet mee bezig wil zijn.
Ik las studieresultaten van onderzoeken over TGA. Ik las de
cv’s van de kindercardiologen van het team van het WKZ. Ik
las statistieken, folders, brochures, van alles. Ik was emotioneel,
maakte me zorgen en kon me slecht ontspannen.
Dit resulteerde in migraine, ziekenhuisopnames voor hoge
bloeddruk en zelfs een opname voor pijnlijke steken in mijn
buik in de 30ste week van de zwangerschap. Ik dacht dat
de bevalling was begonnen en kon de gedachte van de
fatale combinatie van een vroeggeboorte en een hartafwijking
niet los laten. Gelukkig bleek het loos alarm. Bij zwangerschapscontroles
kon ik mijn zorgen (voor mijn gevoel)
niet goed kwijt, omdat de expertise voor deze hartafwijking
in Utrecht zit en niet in Apeldoorn. De controles in Utrecht
waren om de 6 weken, met lange tussenposes dus.
Richard regelde de praktische zaken. We wilden niet een
ingeleide bevalling om logistieke redenen en kozen daarom
voor een vakantiehuisje op 5 minuten afstand van het
ziekenhuis. We hebben wel 5 verschillende parken bezocht,
maar uiteindelijk werd het een prachtig vakantiehuis in
Bunnik. Richard verkende de omgeving en was er voor Liz.
Mijn ouders werden ingeschakeld om onze dochter Liz op te
vangen als de bevalling zich aan zou dienen. Zij waren onze
huisgenoten rond de bevalling en rond de operatie. Het was
ook Richard die de situatie af en toe in een ander perspectief
zette. Hij attendeerde ons erop dat juist Liz onze redder was
en ons hielp nog van de mooie dingen te genieten. Haar
lach, haar ondeugende blik en haar onbezorgdheid zette
ons tot actie i.p.v. peinzen. Dus gewoon genieten van fietstochtjes
met haar in de zon.
te drinken. Ik was bezorgd en verdrietig omdat ze in het
mooie lijfje van hem gingen snijden. Eén van de moeilijkste
gesprekken was het gesprek met de hartchirurg, de dag
voor de operatie. Zo positief als de kindercardioloog altijd
was geweest, zo erg werden we tijdens dat gesprek geconfronteerd
met de risico’s van de operatie. Ik kon alleen
maar zeggen: “Doet u alstublieft voorzichtig met mijn
zoon” waarop de chirurg zei ”Ik zal mijn uiterste best doen”.
Ik moest het laten gebeuren, maar kon alleen maar huilen.
Richard gaf aan dat hij niet perse bij het gesprek hoefde te
zijn en dat vond ik onbegrijpelijk, maar wellicht was het te
confronterend. Uiteindelijk is hij wel mee geweest, mogelijk
meer voor mij dan voor zichzelf.
‘Ik was bezorgd en verdrietig
omdat ze in het mooie lijfje
van hem gingen snijden’
Wederom wist Richard mijn verdriet om te zetten in een
toegankelijke gedachte. Hij zei: “Je kunt tegen jezelf
zeggen: wat erg dat ze hem open moeten snijden. Maar
je kunt ook denken: ze gaan hem beter maken! Zonder
de operatie heeft hij geen overlevingskans, dus zonder
operatie gaat hij dood. Morgen gaan ze hem beter maken.”
Zo hebben we hem samen naar de operatiekamer gebracht
en onder narcose gebracht: “Ze gaan je beter maken, ventje!”
Het weerzien van Boaz na de operatie met al die slangen,
sensoren en infusen op zijn kleine lijfje was enorm indrukwekkend,
maar Boaz had de operatie uitstekend doorstaan.
Die dag wilde Richard lampen kopen voor onze nieuwe
aanbouw, terwijl ik alleen maar naar het ziekenhuis wilde.
Hoe kon hij dat nu belangrijk vinden de dag na de operatie?
Voor hem een goede afleiding in de hectische en indrukwekkende
tijd, zo legde hij me uit.
Ook in de periode na geboorte van Boaz, de dagen voor
de operatie. Ik was extreem verdrietig en wilde bij Boaz
zijn om hem de liefde en steun te geven die hij nodig
had als pasgeborene die zo hard moest vechten. Ik was
verdrietig om te zien dat hij zo’n strijd moest leveren om
te overleven. Ik was verdrietig omdat ik zag en merkte dat
hij niet eens voldoende kracht had om bij mij aan de borst
Verschillen zijn er, hoe moeilijk dat soms ook is. Op
sommige momenten begreep ik er niets van, maar de ratio
en nuchterheid van Richard heb ik ook wel goed kunnen
gebruiken bij al mijn emoties rond de geboorte en operatie.
We zijn blij en dankbaar dat we de meeste verschillen van
elkaar konden accepteren in de heftige tijd.
SINUS | PAH 21 jun 2018