MaculaVisie 4 2021 TOEGANKELIJK

Column
Er kan nog meer bij!
Geschreven door Marie-José Rijnders
In de vorige MaculaVisie trof u geen column van mij aan. Ik was er even niet; ik verkeerde
in een andere wereld. Half augustus werd mijn linkerbeen geamputeerd, net boven de
knie. Door een vaatvernauwing heelden twee kleine wondjes niet meer. Ik kreeg een
zwarte teen en de twee wondjes werden één grote. En daarna weet ik het niet meer zo
goed.
Op een ochtend werd ik wakker in een ziekenhuisbed en drong het pas tot me door: mijn
linkerbeen was geamputeerd tot boven de knie. Ik weet niet meer alle details van die
periode, maar ik kwam weer bij zinnen in een ziekenhuisbed, zonder been.
Onnodig om te vertellen hoe ik heb liggen piekeren en tobben om de waarheid tot me te
laten doordringen. Mijn ernstige slechtziendheid was plotseling nog maar een minuscuul
probleem. Maar ook met een been minder zou ik me wel weten te redden, zo beloofde ik
mezelf. Al snel zat ik in een rolstoel.
Momenteel zit ik in een revalidatie-instelling vol mensen die een voet, een been,
twee benen of wat dan ook missen. Een arts, fysiotherapeut, maatschappelijk werker,
psycholoog, ergotherapeut en een heel team toegewijde verzorgsters en verzorgers
proberen ons zo snel mogelijk weer op de been te krijgen; zodat we het leven weer
zelfstandig aan kunnen mét onze handicap en onze draai in de normale wereld weer
kunnen vinden.
Het valt niet mee. Jezelf voortduwen in een rolstoel is reuzevermoeiend. Ik zie hier
elke dag zo’n vijftien mensen in de weer met rollators, rolstoelen en krukken om die
zelfstandigheid maar terug te winnen. Intussen wordt bekeken of iedereen terug kan naar
zijn of haar huis en welke aanpassingen daarvoor nodig zijn.
Voor mij is dat volstrekt duidelijk: ik kan niet meer terug naar mijn huis. Ik ben dus al driftig
op zoek naar een ‘wonen met zorg’-oplossing.
29