Magazine Leef! 41

“Achteraf zijn we daar tevreden mee”, blikt Richard terug.
“We hadden in het begin wat pech; zo misten we een keer
een afslag en kregen we een flinke tijdstraf. Al met al mogen
we niet klagen. De auto is nog heel, wij zijn ongeschonden
uit de strijd gekomen. Dat is het belangrijkste.”
Echt een team
Terwijl hij dit zegt, gebaart hij richting de Iveco Powerstar,
een stukje verderop. Zeven meter lang, 2.55 meter breed,
8800 kilo zwaar en 1200 pk. De onverwoestbare vrachtwagen
van Tsjechische makelij staat tijdelijk in een bedrijfshal in
Lisserbroek, net als de Iveco servicetruck. Beide voertuigen
vallen op door hun felrode kleur. In het team komen rallyrijden
en de brandweer samen: zowel het race- als het
assistentieteam bestaat voornamelijk uit actieve en nietactieve
brandweerlieden. De captain bijvoorbeeld was
jarenlang vrijwilliger bij de Hillegomse brandweer.
Hulpverlening zit hem en zijn maten in het bloed; ze staan
altijd klaar om andere deelnemers te helpen. “Het is een
wedstrijd, natuurlijk, maar als er iemand in nood zit, dan
schieten wij te hulp.”
Richard de Groot is het meest ervaren lid van de negen man
sterke équipe. Bescheiden: “Of ik een goede chauffeur ben?
Dat moeten anderen maar beoordelen. Het is net als met
skiën, de eerste keer is het wat wankel, na een jaar of acht in de
sneeuw wordt het wat. Zo is het met rallyrijden ook. Je groeit
erin.” Naast hem in de bijrijdersstoelen zaten de Brabantse
navigator Martijn van Rooij en hoofdmonteur Jan Hulsebosch
uit Lisserbroek. Het serviceteam telde vier monteurs, onder
wie Bas van Schie en Mac Meiland, en twee mediamensen.
De pas 22-jarige Bas was er dit jaar voor het eerst bij. Hij
heeft een opleiding voor technisch specialist gevolgd en
is in het dagelijks leven werkzaam bij een groot kraan- en
transportbedrijf in de buurt, waarvoor hij, in binnen- en
buitenland, sleutelt aan grote machines. De geboren en
getogen Noordwijker werkte tijdens de rally vooral ‘s nachts:
samen met de andere monteurs zorgde hij ervoor dat de
truck elke dag tiptop in orde was. Overdag reed hij met de
assistentiewagen van bivak naar bivak. “Een jongensdroom”,
HET FIREMEN DAKAR TEAM
glundert hij. “Ontzettend gaaf dat ik hiervoor gevraagd ben.
Geweldig om de auto iedere ochtend fris en fruitig te zien
vertrekken. Dat gaf een fijn gevoel.” Richard: “Bas is een prima
monteur. Rustig, geen blaaskaak. Past goed in de groep. Bij
ons gaat het niet alleen om de chauffeur, iedereen is even
belangrijk. We zijn echt een team”. Hij kijkt lachend naar Bas:
“Volgend jaar gaat hij weer mee”.
Plotseling lagen we ondersteboven.
Midden in de nacht, pikdonker,
afgesloten van alles en iedereen
Jongensdroom
Al pratend over de rally komt het eerder genoemde filmpje
ter sprake. Op de spectaculaire beelden is te zien hoe de rode
truck op zijn zij in een soort put belandt en even later met
veel moeite weer overeind wordt getrokken. “Dit was vlak
voor de rustdag, in het Empty Quarter, de grootste verlaten
zandwoestijn ter wereld. In twee dagen moesten we achter
elkaar bijna 600 kilometer ‘special stages’ afleggen. Plotseling
lagen we ondersteboven. Midden in de nacht, pikdonker,
afgesloten van alles en iedereen. Later bleek dat een steelas
afgebroken was. Uiteindelijk heeft een jeep van een Italiaans
team ons eruit getrokken en konden we weer verder.”
De eigenaar van drie onbemande tankstations, tevens
hoofdsponsor van het Firemen Dakar Team, vertelt het met
een glimlach. Bang? Welnee. Hachelijke situaties als deze
heeft hij wel vaker beleefd en zijn mede de reden dat hij dit
al zo lang doet. Waar een ander graag een balletje slaat op
de golfbaan, geniet hij ervan om met 140 kilometer per uur
door de woestijn te jakkeren. “Ik ben in Afrika geweest, Zuid-
Amerika, nu in het Midden-Oosten; ik kom overal en maak
de mooiste dingen mee. Berglandschappen, woestijnen,
zandverstuivingen, ruige natuurgebieden. Wie kan dat nou
zeggen? Ook voor mij is het een jongensdroom. Nog steeds.”
BAS VAN SCHIE AAN HET WERK
11