Magazine Leef! 41

More documents

Recommendations

Info

Marente Annemarie Oster (81), ooit grande dame van de Nederlandse theater- en televisiewereld, populaire columniste en schrijfster, ontmoet rond haar zestigste een ietwat brutale, zelfverzekerde en charmante man. Ze vallen voor elkaar, gaan samenwonen en vijftien jaar later trouwen ze. Tijdens hun huwelijksreis verslechtert de gezondheid van haar echtgenoot. Al in de wittebroodsweken is hij afhankelijk van haar mantelzorg. In haar nieuwste boek, Mantelliefde, deelt Annemarie haar persoonlijke openhartige verhaal over de zorg en liefde voor haar man. TEKST SUSAN MOEKE, MARENTE BEELD JOSJE DEEKENS FOTOGRAFIE Marente in gesprek met Annemarie Oster over de zorg en liefde voor haar man: Mantell iefde 12
Marente Goed mis Annemarie ontmoette haar man in 2000 bij kunstenaarssociëteit De Kring in Amsterdam. ‘Een studentikoze zestiger sprak me aan en bood me een drankje aan. Hij was advocaat op een groot kantoor in Amsterdam-Zuid en in uiterlijk en woordgebruik een echte corpsbal. Hij had zijn zinnen op mij gezet. Ik vond hem grappig, zijn stijl en gedrag maakten hem zo anders en dat intrigeerde me. De verschillen tussen ons vergrootten de aantrekkingskracht.’ Ze werden verliefd en gingen na een tijdje samenwonen in zijn huis op de Keizersgracht. Na vijftien mooie jaren samen besloten ze te trouwen. ‘Helaas sloeg het noodlot toe tijdens onze huwelijksreis. Hij viel om, was vaak verward en bracht veel tijd slapend in bed door. Ik zag meteen dat er iets goed mis was.’ Parkinsonisme Na onderzoek bleek hij vasculair parkinsonisme te hebben; het gevolg van een hersenbloeding die zijn bewegingsvermogen aantastte. ‘Een enorme schok. Hij kreeg een raar loopje wat me deed denken aan de silly walk van John Cleese; achterover hellend met doorgezakte knieën. En hij werd vergeetachtig. Het parkinsonisme ontaardde in vasculaire dementie, waardoor zijn geheugen en denkvermogen geleidelijk afnamen. Zo’n ziekte vordert snel. Als je er bovenop zit, merk je dat niet. Eerst ontkende ik het, dan dacht ik tegen beter weten in dat het maar tijdelijk was. Je wilt het ook niet zien. Je stelt het uit en bagatelliseert het.’ Permanente zorg Zijn gezondheid ging snel achteruit. Hij werd invalide en had permanente zorg nodig. ‘Alles veranderde. Het was een flinke omslag in mijn dagelijks leven. Op alle fronten was hij hulpbehoevend geworden. Bij mij ging direct de knop om. Zonder aarzeling besloot ik hem te verzorgen, gedreven door liefde, medelijden en empathie. In het begin kostte het me moeite en twijfelde ik of ik het wel kon. Ik was een ongetrainde verpleegster met weinig geduld. Toch hoefde ik er niet lang over na te denken. Het was zo vanzelfsprekend om voor hem te zorgen en het ging me steeds beter af.’ Florence Nightingale ‘Een mens is een vat vol tegenstrijdigheden en ik ben veel vrouwen tegelijk: egocentrische zeurpiet, behaagziek uitgaanstype, schuldbewuste moeder, dito echtgenote’, zegt Annemarie in haar boek. ‘In de ziekteperiode van mijn man veranderde ik in een liefdevolle zorgzame mantelzorger. Kennelijk maakte zijn situatie de Florence Nightingale in mij wakker’, licht ze lachend toe. ‘Ik stond versteld van mezelf, ik wist niet dat ik het in me had. Het ging heel natuurlijk. Ik was zo doortastend en gestructureerd. Tot mijn verbazing merkte ik dat het mantelzorgen mij voldoening gaf. Ik voelde me opeens heel nuttig.’ Grootste liefde Annemaries echtgenoot bleek geen makkelijke man. ‘Hij plaagde me vaak en deelde regelmatig sneren uit. Voordat hij ziek werd, hadden we regelmatig ruzie. Meerdere malen heb ik op het punt gestaan mijn biezen te pakken. Diep vanbinnen voelde ik dat hij een lieve, gevoelige jongen was, maar dat kon hij niet goed uiten door zijn eenzame jeugd. Daarin vonden we elkaar; mijn ouders waren acteurs en lieten me bij verschillende pleegouders opgroeien.’ Toen hij ziek werd, veranderde hij van een plagende macho in de zachte, aardige jongen die Annemarie altijd al in hem zag. ‘Het onschuldige, lieve achtjarige jongetje van zijn jeugdfoto die op de voorkant van mijn boek staat, kwam tevoorschijn. Daardoor werd het makkelijker om voor hem te zorgen. En doordat hij zijn ziekte zo gelaten en heldhaftig onderging, ben ik steeds meer van hem gaan houden. Hij werd mijn grootste liefde.’ ‘Mantelliefde klinkt zo veel beter dan mantelzorg. Ik hoop dat het woord in de Dikke Van Dale komt. Zorgen voor een zieke partner kun je namelijk alleen maar doen uit liefde.’ Mantelzorgen In het begin bleven ze in Amsterdam wonen. Na een paar jaar werd duidelijk dat dat niet langer ging. ‘Dat besef drong vooral door toen hij na een hersenbloeding - en een lang verblijf in het ziekenhuis en een revalidatiecentrum - bedlegerig werd. De zorg werd intensiever en we hadden steeds meer hulpmiddelen en ondersteuning nodig. Ik was de hele dag in touw, rende onze trappen op en af en moest van alles regelen. Ik belde eindeloos naar instanties en verzekeraars. Ons huis vulde zich met allerlei apparaten: een tillift, sta-opstoel, traplift, hoog-laagbed, verhoogd toilet, handgrepen overal, rolstoel, rollators, en nog meer. Chauffeurs van de rolstoeltaxi weigerden vaak te helpen om mijn man van de stenen buitentrap af te tillen. Dat mocht niet volgens arboregels, dus waren we afhankelijk van vrienden, zoons, buren of voorbijgangers. Dat zorgde elke keer weer voor stress. Het was een gedoe.’ Verhuizing Ze konden er niet meer omheen; ze moesten verhuizen. Gelukkig vond Annemarie een prachtige oplossing in een seniorencomplex midden in Amsterdam. ‘Mijn man verbleef in het woonzorgcentrum op de begane grond en ik betrok een appartement daarboven op de vijfde etage. Een verademing. Zo was ik dichtbij en konden we nog veel samen zijn. Hij kreeg de zorg die hij nodig had en ik een appartement met fantastisch uitzicht over de hele stad.’ Annemarie genoot het meest van ‘s morgens samen koffiedrinken. ‘Dat was onze vaste ritueel. ‘s Avonds aten we samen en keken we vaak nog wat televisie, waarna ik hem weer terugbracht. Hij vroeg nog regelmatig waarom hij niet bij me mocht blijven slapen. Dat kon echt niet meer, hartverscheurend vond ik dat.’ 13
Page 1 and 2: Magazine gratis magazine voor alle
Page 3 and 4: Inhoud 10 Firemen Dakar Team Waagha
Page 5 and 6: Missie en Visie Het doel van het Le
Page 7 and 8: GEZONDERE LUNCHGERECHT Leerlingen v
Page 9 and 10: RONDJE GEMEENTE MET SCOOTMOBIEL Men
Page 11: “Achteraf zijn we daar tevreden m
Page 15 and 16: Ben jij gepassioneerd over het make
Page 17 and 18: RIA DUIVENVOORDEN: 'Als een moeilij
Page 19 and 20: Gemeente Noordwijk Er zijn al 36 pr
Page 21 and 22: Interview Ad is geboren en getogen
Page 23 and 24: LILY VAN DOORN 06 - 54 30 15 35 LVA
Page 25 and 26: 'Vele duizenden kilometers weggetra
Page 27 and 28: Veel reacties Bijna iedereen kent w
Page 29 and 30: Ben jij 55-plusser en op zoek naar
Page 31 and 32: In de diepten van een oeroud bos in
Page 33 and 34: Puzzel m met Lf! PUZZELMAKER: FRANS
Page 35 and 36: Als jongere of jongvolwassene maak
Page 37 and 38: Als je ouder wordt en minder (gemak
Page 39 and 40: Provalu Provalu maakt waarde van we
Page 41 and 42: Interview Portugese wijn is gemaakt
Page 43 and 44: ‘s Heeren Loo Van grote groepen n
Page 45 and 46: Gemeente Noordwijk haar eigen inwon
Page 47 and 48: Chindy Kross, richtte in oktober 20
Page 49 and 50: Aan Zee Theaterproducties on tour H
Page 51 and 52: Gemeente Noordwijk Dat zelfbeeld is
Page 53 and 54: Markten en exposities De opbrengste
Page 55 and 56: KunstKlank ‘DOOR DEELNAME AAN OND
Page 57 and 58: Topaz360 Vanuit Topaz360 bieden we
Page 59 and 60: Kom dichter bij de rijke verhalen v
Page 61 and 62: 7 9 1 8 2 4 5 6 3 6 Meer audiotours
Page 63 and 64:
HUISGEMAAKTE PATISSERIE VOOR IEDERE
show all

Magazine Leef! 41

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?