edebiyat

ESKIHIŞ
MOBİLYALAR
Dr. Necdet BİNGÖL
Eskimiş mobilyalar bana neden hüzün
verir bilmem Bir kenara atılmış, pamukları,
yayları çıkmış, kirlenmiş, şurasından
burasından yırtılmış, yıllarca bize hizmet
etmiş yaşlı koltuklar, kanapeler bana hep,
bakacak kimsesi olmayan, kendi hallerine
terk edilmiş, muhtaç yaşlıları hatırlatır,
onlar gibi hüzün verir bana, onlar gibi
içimi acıyla doldurur. Belki de daha düne
kadar baş köşede bir yer işgal ediyorlardı.
Kim bilir o koltuğa keyifle yerleşip,
başınızı arkalığına yaslayıp hayal âlemlerine
ne zevkli, ne uzun yolculuklar yapmışsınızdır
Belki de işinizden eve yorgun,
bezgin döndüğünüz zamanlarda sizi
rahata, sükûna ve huzura kavuşturan bu
mobilyalardı. Sizi şefkatle saran, kucaklayan,
sizi samimiyeti içine alan o koltuk,
bilir miydi ki bir gün gözden düşmüş ve
tükenmiş bir kenara atılıverecektir Halbuki
onlar, bu dost mobilyalar, vaktiyle
\ hayatımızda mühim bir yer almışlardı, a-
cı, tatlı hâtıraları onlarla beraber yaşamıştık.
Onlar da tıpkı kitaplar gibi bizim
yakın, samimi, konuşmadan dinleyen,
dertlerimize çare arayıp bulan, şikâyetlerimize
sessiz bir anlayışla ortak olan, bizimle
beraber yaşlanıp ihtiyarlayan dostlarımızdı.
Şimdi yer yer kumaşları yıpranmış,
hattâ yırtılmış, parçalanmış, renkleri soluk
bu eski dostlar üzgün, bıkkın, sanki
hayata küsmüş, bir köşeciğe sığınmışlar,
akıbetlerinin ne olacağını kesdiremeden,
kararsız, tedirgin. Artık işe yaramadıkları
için yahut yerlerine yenileri geldiği için
bir yerlere atılıp, olmazsa elden, daha fenası
gönülden çıkarılarak acıklı sonlarına
terk edileceklerdir. İnsanlar neden bu derece
vefasız Kaldı ki insan hayatı ile bu
eskimiş mobilyalar arasında tam bir benzerlik
ve yakınlık vardır. Bu mobilyaların
yeni alındıkları zamanı bir düşünün! Tıpkı
dünyaya ilk adımını atan bir çocuk gibi
bizim sevgimizle, alâkamızla, ihtimamlarımızla
bakılmışlardır, âdeta üzerlerine titremişizdir.
Her an onlarla birlikte olmayı
en önde gelen vazifelerimizden bilimsizdir.
Aradan aylar, yıllar geçince, yavaş
yavaş onlara daha fazla alışmış, onlardan
ayrı yaşayamaz olmuşuzdur. Ne yazık ki
sonunda zaman hükmünü icra etmiş, sevgimiz,
yakınlığımız, ne hazindir, başka
yönlere çevrilmiş, onlar bizden, daha da
acıklısı biz onlardan, farkında olmasak
da, bir gün bakmışız ki uzaklaşmaya başlamışız
bile. Onlar gündelik hayatımızın,
artık üzerinde durup düşünmediğimiz, ilgilenmediğimiz
birer parçası olmuşlardır;
bu da bize o kadar tabii gelmiştir. Demek
ki insan ömrü gibi mobilyaların da bir
8