edebiyat

ten "ak gemiyi" yakalamış olmanın gururu
ve mutluluğuyla nişanlısına, "Evde
kaldı O. Zavallı kızcağız" derdi. Onlar
akşamın karanlığı arasında kaybolurken
Çiğdem kendi karanlığına dalardı.
Çiğdem pencereyi kapattı, perdeleri
sıkı sıkıya örttü. Annesi Ay ten hanım
kızının huzursuzluğunu, akşam gelecek
olan iki çocuklu adama, yorarak öğüt
vermek istedi, "kılı kırk yarıyorsun kızım"
dedi, bir eli belinde. "Senin yaşmdakilerin
boyu beraber çocukları yar."
Çiğdem kızamıyordu annesine. Hakda
veremiyordu. Neden bu denli sabırsız,
hoşgörüsüzdü İçine düştüğü yalnızlıktan,
Çiğdem de, kurtulmak istiyordu.
Korkusu: bir yalnızlıktan kurtulayım derken
daha karanlık, ıstırab verici bir yalnızlığa
düşme ihtimaliydi. Sevememişti,
istemeye gelenleri- Yüreği kabul etmemişti!
Sonra bir gün aynaya baktığında
aynada ki hayalinden korkmuştu. Bu
kendisi miydi Bu gözler, bu gamzeleri
daha da çukurlaşmış yanaklar onun muydu
"Bunlara rağmen bu kadar bekledikten
sonra biraz daha bekleyebilirim"
demişti. Mutlaka bulacak bütünleşecekti,
istediği erkekle...
Yoksa annesinin sitemkâr sözlerinden,
Nurten'in alaylı bakışlarından yılıp
önüne çıkan her hangi biriyle evlense
miydi "Sonra çocuklar" dedi, Çiğdem.
Ve o masum çehrelerin hatırına çekilebilecek
yavan bir hayat! Eğer masum
yüzlerde o beraberliği yaşanır kılamıyorsa,
göz yaşları içerisinde baba evine dönüş!
Bugün "kızım artık zamanın geldi
de geçiyor" diyen annem yanında dul bir
anneyi nasıl koruyabilecek "Bunlar için
mi evleneceğim, sevmediğim bir insanla"
diye düşündü Çiğdem. Kendi karanlığında
yalnız olduğundan emin biraz yüksek
sesle konuşmuştu. Ayten hanım örgüsünden
başmı kaldırmış şaşkın, meraklı kızma
bakıyordu. Çiğdem suç üstü yakalanmış
olmaktan mahcup, sıkı sıkıya kapattığı
perdeleri ve pencereleri açtı. Akşam
olmak üzereydi. Bir kaç saat sonra;
belki de arayışlarının, yalnızlığının bittiği
saat olacaktı. Komşularının imalı sözlerinden
kurtulacağı saat. Sevecekti gelecek
olan adamı... Bütün ömrünü O'na a-
dayacaktı...
Zaman ilerledikçe genç kızlık günlerinin
heyecanı, şımarıklığı geldi üzerine.
Sabırsızdı! Sevmek, sevilmek, ilgi
görmek için sabırsızlanıyordu. Dost gözlere
daha dost bakmak için...
Üstelik ne giyeceğine de bir türlü karar
verememişti. Elbiselerinin kimini çocuksu,
havai, kimini çok ciddi buluyordu.
Büyük tereddütden sonra uçuk pembe
yakası fistodan çiçeklerle süslenmiş
elbisesini giydi. Merak ve heyecanla, yüreği
dopdolu zamanın geçmesini ve bir
an önce o bilinmeyen, tanınmayan elin
zile basmasını bekledi...
O meçhul elin ısrarla, aceleci zile
basışlarıyla, bekleyişi son buldu. Çiğdem'-
in güzel yüzüne apansız bir hüzün yayıldı,
dalga—dalga... Öyle bir zil çalıştıki
bu, sanki mağazadan alınan alelade
bir gömleği hemen satın alıp giymenin
aceleciliği vardı. Yine de kırılmadı Çiğdem'in
ümitleri. Kapıyı açıp "damat a-
dayını" görüncede hâlâ o ümit, karamsarlığa
mağlûp olmamıştı. Orta boylu,
kırk—kırkbeş yaşlarında, saçları, dökülmeye
başlamış birisi idi. Kayıtsız, müşkülpesent
olmayan ve istediğini ilk girdiği
mağazadan almak istemenin kesinliği,
rahatlığı vardı yüzünde.
Çiğdem gözleriyle, yüreğiyle yalvarıyordu
adama: Ne olur öyle bakma bana.
Beni ara. Gir ruhuma. Öyle hazırım
ki, tüm gizlerimi sana açmaya. Ama adam
elindeki kırmızı gülleri Çiğdem'in eline
tutuşturup koltuğa gömülmüştü, bile Çiğdem'in
yalvaran, ağlayan gözlerini görmüyordu.
Ayten hanımla konuşuyorlardı.
Bir iş adamı pozuyla kısa bir hal—hatır
sorma faslından sonra hemen mevzuya
girmişti. Çiğdem utanarak çıktı o-
dadan. Ama hâlâ yenilmemişti. Sevebilirdi
bu adamı zamanla... Sevdirebilirdi
kendisini... Uzun yılları yitirmişse de yine
yaşanacak yılları vardı. Hatta elele
sahilde dolaşabÜecekleri mavilikler var-