30445f9962a3c6046225e85e15e9e288

odadan fırladım. Merdivenin üst başında bir süre bekledikten
sonra, kâtibin meşgul olduğu bir sırada kendimi dışarı attım.
Eve sabaha karşı döndük. İşe geç kaldım; uyandığımda her
tarafa çişini etmişti. Eski pardösümü giydim ve onu cebine
yerleştirdim. Artık şaşırmıştım, dünyanın sonu gelmiş gibi
hissediyordum: İşe telefon ederek hasta olduğumu bildirdim.
İkimiz artık dünyanın sonuna gidebilirdik: Bir günümüz vardı.
Sokaklarda duruma bir çare aramaya başladık. Neye çare
aradığımızı da pek bilmiyorduk. Sonunda, köpeğin terbiyesi
ile ilgili bir amaca yönelmenin bir anlamı olabileceğine karar
verdim. Muhterem efendim, aradan iki yıla yakın bir zaman
geçti (köpek, daha önce belirttiğim gibi kocaman oldu) ve ben
tam ne düşündüğümü hatırlayamıyorum. Fakat sanıyorum ki
bütün mesele sadece köpek terbiyesinden ibaret değildi. Gerçi
onu bir yola sokmak gerekiyordu (sokaklarda dolaşırken
cebime işemişti); fakat daha çok, her şeyden yakındığım bir
gündü sanıyorum. Hatta -belki güleceksiniz- onunla birlikte
sürdürüyorduk bu yakınmayı. Bir kitapçıya girdik sonunda.
Köpek terbiyesi ile ilgili bir kitap sorduk. "Türkçe yok," dedi
satıcı kız. "Nece var peki?" dedik. İngilizce vardı. Kitabın
kapağındaki köpek resimleri dışında, lise ikiden ayrıldığım
halde eski İngilizcemle bulup çıkardığım 'dog' kelimesini de
okuyunca içim rahat etti. Cebimin içinde hareket eden köpeği
sezen satıcı kız, "Yanınızda galiba," diye bir söz etti; fakat
kimseyle konuşacak halde değildik. Üstelik cebimin kötü
kokmaya başladığını seziyordum. Onu çıkaramazdım. Kötü
koku beni çok rahatsız eder, efendim. Bu yüzden onu,
cebimden çıkarıp gene bir duvarın üstüne bırakmayı bile
düşündüm. Önce kaldırımın üstüne koydum; fakat yürümedi.
Nereye bıraksam olduğu yerde kalıyordu. İhtiyar sevgilim
gibi, benden başka gidecek yeri olmayan bir yaratık daha
başıma musallat olmuştu. Ona bakkaldan süt aldım ve bir
kahveye gittik sonunda. Çevremiz, hayvanlara daha çok
119