30445f9962a3c6046225e85e15e9e288

varılmayacağı daha ilk bakışta belli oluyordu. Bana bazı
yazarlardan söz etti. Bunları da hiç duymamıştım. Belki güleceksiniz
ama, ona göre insan, üstün yeteneklerinden kurtuldukça
sanki daha üstün oluyordu. Biliyorum, onun dediği
gibi ifade edemedim, ama inanın bana muhterem efendim,
buna çok yakın bir şeydi. Nasıl anlatsam, birtakım insanlar
zenginler, katı yürekliler filan beğenilmez ya; onların
insanlıktan yoksun olduğu, nasıl başarı kazanırlarsa kazansınlar,
bazı değerleri bilemeyecekleri ileri sürülür ya; işte
bunlara karşı çıkanlar da bir bakıma onlar gibiymiş. "Geriye
ne kalıyor peki?" diye sormayı akıl ettim bütün şaşkınlığıma
rağmen. "Üçüncü Şey" aslında beni dinlemiyordu; sözlerine
kaptırmıştı kendini. Kafadan manyaktı elbette; fakat cesareti
hoşuma gitti doğrusu. Ben, ne yalan söyleyeyim muhterem
efendim, böyle bir şeyi düşünmeye cesaret edemem. Belki de
benden fazla okumuş olduğu için, örneklerle beni şaşırtmaya
çalışıyordu. Aslında söyledikleri benim işime geliyordu.
Hayır, aslında gelmiyordu. Sanki, ileride elde edebileceğim bir
şeyi daha şimdiden elimden almaya çalışıyordu. Bir aralık
onun bir rejim düşmanı olmasından korktum. Bilirsiniz insana
ne olmadık yerlerden yaklaşırlar. Kimse, kendisini
başkasından ayıracak üstün bir davranışta bulunmamalıymış.
Benim korktuğumu görünce daha çok köpürdü. Gelinlik kız
gibi nazlandığımı ileri sürdü. (Doğrusu, insana bir düşünceyi
kabul ettirme yolunu, bütün bilgisine rağmen pek
bulamıyordu.) Kimsenin, küçük köpeğimle benim gibi
ilgilenmeyeceğini söyledi. Bunun doğru olmadığını söyledim.
Çünkü içimdeki duygulan bilmiyordu. Ona bazı kötü
duygularımdan -size anlattığım- söz ettim. Tam düşündüğü
gibiymiş. İnsanlık işte bu yoldan, yani benim gibi, tam
hissettiğim gibi davranırsa kurtulacakmış. İnadından böyle
konuşuyordu herhalde. Onun biraz damarına basmıştım. Bu,
insanlığın kurtuluşu meselesinin hiç aklıma gelmediğini
122