30445f9962a3c6046225e85e15e9e288

Bana hiç yardım etmiyordu; bir de pantolon giymişti, sanki
gereği varmış gibi. Biraz şişman olduğu için onu kollarımla
sarmaya yetişemiyordum. Bununla birlikte terlemem geçti ve
duygularımın uyanmaya başladığını sezdim. (İki erkek olarak
konuştuğumuz için bu kadar ayrıntıya girmemi bağışlarsınız
herhalde.) Fakat, birinci yalnız kalışımızda yeteri kadar ileri
gittiğimi düşünmüş olmalı ki, "Hayır," diyerek itti beni.
Birden söndüğümü hissettim. Bütün çabama rağmen ben de
bir yerde kalmıştım. Artık ileri gidemezdim. Bu durumdan
onu suçlayarak geri çekildim.
Muhterem efendim, acaba bir gün, bu acıklı şeyleri yüz yüze
konuşabilecek duruma gelebilecek miyiz -insanlığın durumu
gelebilecek mi?- demek istedim. Daha iyi olabilecek miyim?
demeye dilim varmıyor, buna cesaret edemiyorum. Çünkü,
denedim efendim, olmadı. Sözünü ettiğim mutsuz sevişme
gününden sonra bu kadına karşı kendimi alçaltmayı denedim.
Her gün aradım onu - ne yazık ki, başkaları gibi durmadan
yeni şeylerle uğraşacak bir düzenim yok. Yani, demek
istiyorum ki, bu kadını hiç olmazsa bir hafta filan aramayacak
kadar küçük bir uğraşım olsaydı. Çünkü, efendim, anladı
sonunda kendisinden başka ilgilenecek bir şeyim olmadığını.
(O sıralarda köpeğim bile yoktu, biliyorsunuz.) Onun da yoktu
tabii. Sanki böyle birini isteyerek seçmiştim. Elbette içimde,
bilmediğim bir yerde, bana ancak bu kadın gibi
bağlanabilecek zavallıları seçmeye beni iten bir küçük
hesaplılık var. Bunu inkâr etmiyorum. Fakat muhterem
efendim, sorarım size: Ebedi aşk nedir? İkimizin de 'yapacak
hiçbir şeyi olmamak'tan başka ortak özelliklerimizin
bulunması mıdır? Anlıyorum, yıllarca süren zorunlu bir
yalnızlıktan sonra nasıl olur da bu kadar titiz davranabilirsin?
diyeceksiniz. Fakat muhterem efendim, şurasını iyi biliniz ki
bazı şeyler sorulamaz insana; bunu soran siz bile olsanız, gene
aynı sözü söylerim çekinmeden. Ne demek oluyor yani?
115