30445f9962a3c6046225e85e15e9e288

Ruhsat işinde bir zorluk çıkmış, bir süre duracakmış. Bahçeye
çıktım, çekilmiş dişin oyuğuna baktım; evet, tıpkı öyleydi. Eyvallah
bey dedi. Bey ya. Çukura baktım: Acaba, azıdişimde olduğu gibi,
etin yaptığı gibi, toprak da bu çukurun üstüne kapanır mıydı
zamanla? Evet, kötü olmuştu: Bir çukurun yanında, gizlidir
mezhebin tehdidi altında ve beş parasız kalmıştım. Bütün
kötülükler yeniden aklıma geldi. Kazının yanma gittim. Hela
taşının içindeki saksı bitkisi kurumuştu. Yaşasaydı acaba nasıl
olacaktı? Çiçek açacak mıydı? Benden sorumluluk gitmişti. Saksıyı
çukurun içine attım. Eve, yalnızlığıma döndüm.
Otuz altı saattir gene açım. Ölümü bekliyorum. Bu arada vaktimi
boş geçirmemek için, okuyorum, yabancı dil çalışıyorum; hiçbir
şey anlamıyorum. Fakat eskiden de -karnımın tok olduğu zaman
da- anlamıyordum. Uzun bir mevsim yaşıyorum; ılık bir yaz ya da
sıcak bir sonbahar, onun gibi bir şey. Evden çıkmayacağım,
bahçeye de çıkmayacağım. Zaten otlar işi yarım kaldı. Görmek
istemiyorum yapamadıklarımı, yarım bıraktıklarımı artık.
Uyumaya çalışıyorum. (Bahçeye bir tohum ekmiş olsaydım, belki
de onu yerdim şimdi.)
Bu sabah, açlığımın elli dördüncü saatinde, uyku ile uyanıklık
arasındaydım. Bazı ümitlerim vardı, uyku serseminin ümitleri.
Motosikletli bakkal gelecekti, bir ay veresiye... Fakat ben, bir iki
aydan önce dönmem demiştim ona... Demese miydim? İnsan kendi
kendine yabancı dil çalışamıyordu, mektupla mı öğrenseydim?
Yazışarak mı ders alsaydım? Bir canlılık... Kapı çalındı. Uykumda
çalındı, açmadım. (İnsan, çişini de yapar uykusunda, su da içer;
uyanınca bakar ki öyle yapmamış. Rüyalara aldanacak durumda
değildim.) Bir daha çalındı kapı, gözlerimi açtım; gözlerim açıkken
de çalındı. Kalktım. Bir adam birkaç adam. Gözlerimi kırpıştırdım.
Kalabalık. Adımı söylediler. Bahçe kapısının önünde bir otomobil.
Birkaç adam da orada. "Tebrik ederim," dedi bir adam, en iyi
giyineni. Koyu renk bir elbise giymişti, yeşil kravatı vardı. Bıyıklı,
79