30445f9962a3c6046225e85e15e9e288

iliyordum.) Fakat doktor bey, bu duvarların (bahçe duvarları,
demek istiyorum) bütün imkânlarını, sınırlarını denedim; biliyorsunuz,
duvarların ötesi ancak düşünülebilir, hayal edilebilir.
Bunu kendi imkânlarımla yapamam, beni oraya götürmelisiniz.
Düşündü. Ben durumunuzu çok ilerlemiş bulmuyorum, henüz
bunu gerektirecek bir şey (o, şey demedi tabii) görmüyorum.
Çok rica ediyorum, sonra çok geç kalınmış olacak. Bilmem
ama, nasıl söylesem (düşündü) toplumun içinde durumunuzun
sarsılabileceğini hiç düşünmediniz mi? (Düşünmedim.) Bu
sırada nasıl düşünebilirim efendim? Her zaman düşünmeli,
geriye dönme ihtimalini her zaman hesaba katmalı. Hastaneden
çıktıktan sonra... Bilmem anlatabiliyor muyum?
(Anlatabiliyordu.) Bence insan açık vermemeli; çevre kötüdür
biliyorsunuz. (Biliyordum.) Yapacak bir şey yok demek? Biraz
daha düşünün, beni istediğiniz zaman arayın. Giderken de
güçlük çıkarmadı, belki zamanı değerli olduğu için ayrılış
törenini uzatmadı. Gitti (Anlıyordum doktor da onlardandı.
Anlıyordum; düşünmemekle birlikte anlıyordum.)
Hiçbir çıkış yolu kalmamıştı. Evde yapacak hiçbir işim
kalmamıştı. (Yapabileceklerimi de ben istemiyordum. İstediklerimi
yapamayacak olduktan sonra.) Param vardı, yiyeceğim
vardı, kitabım, evim her şeyim vardı; fakat isteğim
yoktu: Gizli mezhebe, yorgun bir öfke duyuyordum; onlara
karşı çıkmak istiyordum, gücüm olmadığı halde. Kendimi
yormadan onlara göstermeliydim. Açlık grevi yapmaya karar
verdim. Nasıl olsa ölecektim. Beni kurtarmaya kimse gelmezdi.
Cesedimi, günlerce şu koltukta ölü olarak oturduğumu
düşündüm; burnumu tıkadım. Fakat, bir düzen kurmadan, plan
yaparak uğraşmadan ölmeyi sağlamak kolayıma geldi;
havagazının bile kokusu vardı. Açlık grevinde uzun bir direniş
vardı; intihar gibi kısa ve romantik bir tepki değildi.
96