• • • • •

Öze dönme, dünü bugünle, bugünü deyarınla bir arada görme ve asırların birikimikültür menşuruyla, ayıklanacaklarıçıkarıp atma, geride kalanlara da sımsıkısahip çıkma demektir.ederken, diğer tarafta ayrı bir grup, hep onu suçlamayıdeneyip durmuştur. Aslında her iki zümre de peşinhükümlülük içindeydi ve hata ediyordu. Batı, ne öyletaklit edilmeli, ne de böyle yerin dibine batırılmalıydı.O alınacak yanlarıyla alınmalı, atılacak taraflarıyla daatılmalıydı. Gel gör ki; batı, ne taklit edilebildi, ne deeracifine karşı sınırlar çizilip kapıların kapalı tutulmasıgerektiği noktada hassasiyet gösterilebildi.Bugüne kadar kayıtsız şartsız batıya hayranlık duyanlarolsun, onu hakikî mânâsıyla taklit edebilselerdi,kim bilir belki de belli bir seviyede batılı olabilirlerdi..!Ama, ne onlar, ne biz, ne de bağlı bulunduğumuz şugaripler dünyası basitlerden basit bu meseleyi hiçbirzaman kavrayamadık; bundan dolayı da hasımlarımıztarafından tekrar tekrar nakavt edildik.Hiç olmazsa şu anda olsun, milletin kendine dönmesinihazırlama mevkiinde bulunanlar, onun, havadan,sudan daha çok ihtiyaç duyduğu dinini, dilini destekleyiptarih şuuruyla gönlünü âbâd edebilselerdi!Kendi usûl ve prensiplerine göre öğretilip hayatamâl edilmeyen ilim, aydınlatıcı ve yol gösterici olamayacağıgibi aynı tâli’sizliğe uğramış din ve dinî kültür dekendinden bekleneni asla veremeyecektir. Dinin, fonksiyonunutam eda edebilmesi için, düşünce ile arasındakimânilerin ortadan kaldırılmasına ve pratiğe giden yollardakitıkanıklıkların açılmasına ihtiyaç vardır. Bu yapılmadığıtakdirde, zihin ruhla bütünleşemeyecek, kalbve kafa arasında diyalog kurulamayacak, dolayısıyla dadin fonksiyonunu tam olarak eda edemeyecek, bir kısımzavallılar da bunu dinin yetersizliğine verecektir.Dil de, tarihî tekâmülü içindeki ağırlığıyla ele alınıpgüçlendirilmeli ve dünya dilleri arasında iştiyaklayazılıp okunan bir lisan hâline getirilmelidir. Dil, insanınşahsiyetini temsil eden önemli unsurlardan biridir.Ondaki kusur ve eksiklik, kültür hayatını felce uğratırve bir ölçüde toplumu da bedevîleştirir.Bir milletin dili, o milletin kültürüne bekçilik yapacakkadar gelişmiş ve güçlü değilse, o milletin başkakültürlerin işgaline uğraması ve zamanla da bütünözünü yitirmesi kaçınılmaz olur. Meselâ insanımızailim-irfan dağıtma mevkiinde bulunanların büyükbir kısmı İngilizceye âşina olduklarından, dağarcıklarında,o dilde yazılmış eserlerden süzülüp gelen düşüncelerfazlaca bulunacaktır. Bu da onları, İngiliz veAmerikalılar gibi duyuş, düşünüş ve anlayışa sevk edecek;dolayısıyla da, halkla münevver arasında aşılmasıimkânsız uçurumlar meydana gelecek ve zavallı yığınlar(eski-yeni) derken şaşırıp ortada kalacaklardır.Tarih şuuru, geçmişle geleceği bağlayan bir köprümesabesindedir. Bu köprüyü kurup koruyamayan milletlerin,öbür sahilde gidip nereye aborde olacaklarınıkestirmek oldukça zordur.Bugüne kadar tarih şuurunu koruyamayan hiçbirmilletin payidar olduğunu duymadığımız gibi, başkalarınaait levsiyatı tekrar tekrar besteleyip duran müstağriplerinpayidar olacaklarına da ihtimal veremiyoruz.Onun içindir ki topyekün millet, bir kıta sahanlığıprensibiyle millî ruh sahillerini ve semalarını; kimseyeihlâl ettirmeme düşüncesiyle millî mefkûre atmosferini;içimize sızma istidâdında olan her türlü yabancı anlayışaparola sorma idrak ve basiretiyle de, millî kültür hareminikoruyup kollamalı ve şartlar ne olursa olsun, gözve gönüllerimiz mutlaka kendi ülkemiz üzerinde bulunmalı;bütün bunlarla beraber, bugünün nesilleri, hem“dün” hem de “yarın” olmasını bilmeli ve bu anlayışlageleceği, mazi kanaviçesine göre bir dantela zarafet veinceliği içinde işlemelidir ki, bugüne kadar milletçe maruzkaldığımız içtimaî erozyonlara bir daha düşülmesin;kaybedilen şeyleri telafiye çalışırken, yeni kayıplara sebebiyetverilecek fasit dairelere girilmesin ve var olmakavgasının verildiği aynı noktada, çeşitli dejenerasyonlarlaölüme davetiye çıkarılmış olmasın...!3