Cinedergi 76

eraber Kocan Kadar Konuş filmini
yapacağız.
Türk dizi endüstrisinin yurtdışında da
etkisini görüyoruz. Arap coğrafyası,
Balkanlar, Türki cumhuriyetler,
Brezilya, Şili gibi ülkelerde. Bunlar
beğenilerek seyrediliyor. Bu dizilerde
aşk var, bir takım olaylar oluyor ama
bunlar toplumla, hayatla, tarihle ilgili
yeni bir bakış açısı sunmuyor. Oysa
bu filmde anlatılanlar Rusya’yı da,
Almanlar’ı da, Kırım’ı da, Azerbaycan’ı
da ilgilendiriyor. Bir söz söyleniyor
yurtdışına. Bunu siz nasıl yorumluyorsunuz
ve bu tür filmlerin yapılması
gerekliliğine nasıl bakıyorsunuz?
Bu konuları ayrı ayrı değerlendirmek
lazım Türk dizilerinin yurtdışındaki
etkisi bence çok büyük. Ne anlamda?
Ekonomik anlamda, Türkiye’nin
reklamı anlamında, her anlamda.
Amerika kendisini dünyaya nasıl
tanıttı? Filmleri tanıttı. Her on senede
bir bir şehrini tanıttı. Her zaman da
kendi ideolojisini bir şekilde içerisine
yerleştirdi. Şimdi diziye yönelme var
orada da. Türk dizileri Amerikan dizilerini
çıkarmış durumda çoğu ülkede.
Avrupa’daki bazı ülkeler dışında hepsinde
çıkarmış durumda ve dört katı
fiyatına satılıyor Türk dizileri oralarda.
Bunun kötü bir tarafını düşünmek
bana saçma geliyor. Yunanistan’da
Türkçe konuşuyor insanlar benimle,
“Nereden öğrendiniz” diyorum, “Dizilerden
öğreniyoruz” diyor. İngilizceyi
de böyle öğrendi insanlar. Amerikan
filmlerini izledi, hoşuna gitti o dil,
öğrenmeye başladı. Altyazılı izliyorlar
çoğu yerde. Bir insanı seviyor, bir
ülkeyi seviyor insan bu kadar kolay
aslında. Bir sahneyi sever, bir olayı
sever, Türkler’i sever. Bu kadar basit.
Bizi tam anlamıyla yansıtmıyor, şöyle
oluyor, böyle oluyor meseleleri beş
sene sonra unutulur, on sene sonra
unutulur akılda Türkiye, Türkler kalır.
Bunlar da topyekün beraberdir, ekonomiyi
güçlendirir, ekonomi güçlenince
sinema da güçlenir, sinema
güçlenince başka şeyler de güçlenir.
Herşeyi birlikte düşünmek lazım. Bir
zaman Türk dizileri çok ön plana çıkar,
sonra biraz geriler bunun sebebine
bakar insanlar belki, çünkü iç pazarda
başarılı olamazsa dış pazarda da
başarılı olamaz. Neyi seviyorlar Türk
dizilerinde buna da iyi bakmak lazım.
Mesela aile olmayı, insan olmayı,
samimi olmayı, gerçek olmayı çok
seviyorlar. Çünkü her insan aslında
gerçekte gerçektir. Kendine ait bir şeyi
görünce insan bu Amerika’da da olsa,
Afrika’da da olsa benimser. Bazen
“Türk dizilerindeki hikaye ne ki insanlar
bunu seviyor” diyorlar. Hikayeler
belli zaten, her yerde aynı hikayeler.
Asıl olan onu nasıl değerlendirdiğiniz,
nasıl baktığınız olaya. Gerçek anlamda
bir insan gördükleri zaman
hoşlarına gidiyor. Kaliteyi konuşacak
olursak tabii ki altı günde çekilmiş bir
dizi ile bir ayda çekilmiş bölümün kalitesi
aynı olmaz. Amerika’da 13 bölüm
çekiliyor, onların dakikası ile hesaplarsak
80 bölüme denk geliyor. Onlar
45 dakika, biz 90 dakika. Ama bunlara
çok takılmamak lazım. Biz sürekli
çalışmak üretmek durumundayız, hem
kendimiz hem ülke için. Zaten doğa
kendi yolunu bulacak, bindiğimiz dalı
bir yere kadar kesebiliriz. Sonra bu
akış durunca herkes başka bir yol
deneyecek zaten. Kendimiz olmaktan,
kendi hikayelerimizden hiçbir zaman
vazgeçmemek lazım. İnsan için
de geçerli bu. Bakıyorsunuz herkes
herkes gibi yaşamaya başlamış. Birbiri
gibi yaşıyor herkes. Kendi olmanın
farklı olmak olduğunu anlamıyor.
Başkası olmanın farklı olmak
olduğunu zannediyor. Halbuki başkası
olduğu zaman sen aynı oluyorsun.
Herkes bir kitap aslında ve o kadar
büyük ve kalın bir kitap ki oku oku
bitmez. O yolculuk asla bitmez.