Aytek Sever - Hiperbor - I

www.isaretatesi.com
Artık gitmem gerekiyor, fazlasıyla geç kaldım.
Bekleyecek bir dakikam daha yok; burada kalacağım her
saniye benim için telafi edilemez kayıplar getirmeye
başlayacak. Karşımdaki meydan okumaya bir yanıt
veremiyorum işte; ne kadar zorlasam da giriştiğim işi yarıda
bırakmak zorundayım. Mesele, duvarın yolumda dikiliyor
olması değil, basbayağı etrafından da dolanabilirim. Ama bu
duvarın kendisinde bir şeyler var, bana dair, benim bir karşılık
vermemi isteyen. Etraftaki uğultulu sesler, birtakım pis
kokular, yağmurun temposu, karanlığın derinliğinde işleyen
zaman – hepsi tekrar tekrar beni döndürüp duvara, duvarın o
başa çıkılmaz karnına kilitliyor.
Ama nihayet yerimden kıpırdıyor, buluşma yerine doğru
yöneliyorum. – Başka çarem yoktu, geçip gitmek
zorundaydım. Geride bir şey bırakıyorum, benim için koskoca
bir şey, yabana atılamayacak önemde, derin, bilinmez, büyük,
ağırın en ağırı. Ve kendi kayıplarımı bırakıyorum. Zihnimin
merkezinde bir düğüm gibi, bundan bana kapkara bir topak,
bir yumru kalacak – ve bu bana hep tek bir şeyin ilhamını
verecek: evrenin bir yerinde, tek bir hayali noktada sonsuz
yoğunlukta, bitimsiz, içe dönük, tamamen karşıt, tanımsız bir
enerji olabileceği…
108