Aytek Sever - Hiperbor - V

www.isaretatesi.com
YÖNÜNÜ BİLEN
İşte Laos! Kendi dumanı içinde, loş, içten sıcak. Şu
karanlık çabalayanların, kan ter içinde, tanıyamayacağı. –
Sürükleyici uğraştan çıktım, inanmıştım, dışarıdayım şimdi,
yürüyorum, yeni öğreniyorum dünyayı: ışıklı tabelalar, yokuş
aşağı hızla geçişi arabaların, yüzler, lekeli kaldırımlar, adım
atan bacağım, yere basan ayağım. Çocuk duyum! Yukarıda,
cadde üzerinde, kapalı kış başı havasının yoğun karnı. – Laos
orada! (Orman, taşkın doğa, sulak toprak, tüm Budist
tapınakların silueti.) Görüyorum buradan oraya doğru uzanan,
yapay bir ışık çizgisinin belirlediği dolaysız yolu. – Yol yerinde
kalacak. İstediğim an tutabilirim o yolu. Yerinde olmasından
hoşnutum. Şimdi buranın kokularını, soğuğunu duyuyorum,
buranın çalpara şıkırtılarını. Tanıyorum, geçtiğim sokakta, iç
sessizliğimin geniş tropik yapraklarını; omurgam sazlıktaki bir
kamış gibi dik ve düzgün; yogi bileklerimdeki tüy hafifliğiyle
tartarak yatıştırıyorum sağda solda kontrolsüz kıpırtıları;
uyumu kalabalıkta hep kaval sesiyle taklit ediyorum;
duracakmış gibi yavaşlayan zamanla ilerliyorum ulu çınarın
saçakları altından; capcanlı yağlı boya renklerle, kayganlıkla,
şıpırtılarla yürüyorum.
33