Aytek Sever - Hiperbor - V

www.isaretatesi.com
DÖNÜŞÜM
“Sabahki gibi değil hiçbir şey. Oysa şafak vakti içimde doğal bir
büyüklenme duygusu kabarmış, beni insan, güzellik, kültür, tin,
tarih, gelecek, istem ve zirvelere dair sınırsız bir inançla
doldurmuştu. Karmaşık duyularla içrek bir imge türeterek, onu bir
mühür gibi her yere bastım. Ama araya ıvır zıvır girdi, dikkatim
dağıldı, zihnim karıştı. Döngü kırıldı. Boşluktayım şimdi. – Acaba ne
yana meyletsem? Örneğin yıldızları mı düşünsem? Cangılları? Ya
da denizaltıları? Altmışlı yılları? Çınar ağaçlarını? Acaba kentin
doğu yönündeki çukurluğu izleyen ana aksına bir Honegger armonisi
mi düşürsem?”
* * *
Bunları ve daha pek çok şeyi özel birer işlev gibi deniyor.
Çünkü erken saatlerde yakaladığı perspektifi ilerleyen
saatlerle beraber kaybetmişse de, türeyen imgenin esaslarına
tutunmakta diretir bellek adacıkları – ve kişi eylemsiz
kalamaz, denemeler yapmadan duramaz. Hiçbir sofistike
yöntemin gideremediği sıradan bir hata uyarısı zihnini teslim
almıştır onun; buna bir karşılık bulmak zorundadır.
96