Aytek Sever - Hiperbor - V

www.isaretatesi.com
Buradasın. Beklememiştim seni. Her gün eve gelirsin zaten, ne
var ki bunda? Ama alışamadım. Oysa hemen alışmalıydım:
Sen yanımda, en yakınımdaki kişi değil misin?
Bulunduğum odada gezinen bir bedensin. Pasif gözlerle
izliyorum ara ara seni. Çerçevede beliriveriyorsun, duyu
alanıma arkadan ya da yandan yaklaşıyorsun, şaşalıyorum.
Kediyi de garipsiyorum bazen böyle, koltukların üzerinde
yürüdüğünde, yalandığında, gözlerini dikip baktığında. Buna
dikkatimi verdiğim zaman, garipsiyorum. Kapanmaz bir
boşluk, bir mesafe vardır insanın başkalarıyla arasında, ister
kendi türünden olsun, ister başka türden, ötekinin başka bir
canlı olması yeter. – Canlılığımı ayakta tutan koşulları bir tek
ben bilirim. Başkasının canlılığını, başkasının koşullarını
yabancılayışımın asal değerini sorgulayacak değilim.
Hem sonra, yabancılarım tabii: Kim bilir ki bedeni? –
Kendi bedenimi bile bir yabancılayışım vardır benim. Her an
yeniden tanımıyor muyum onu? Garipliği içindeyim. Ben
bedenim değilim de ondan; – ama bedenimi
yabancılayışımdaki tavır beni anlatıyor olabilir.
Beden dili bedenimin dilidir, benim dilim değil: Kim
kendini bedeninin diline yansıttığını söyleyebilir? Bilemez ki
neyi yansıttığını. Belki de duruşuyla, tavrıyla hiç istemediği,
hatta hiç bilmediği bir şeyi gösteriyordur başkalarına!
Dışarıya dış olarak yansıyan içiz biz.
74