HASAN DEDENİN DİLİNDEN PEYGAMBER EFENDİMİZ

Hazreti Muhammed Efendimiz
istemek küfürdür. Çünkü O, zaten her şeyi yerli
yerince yapar. Zan gitmeden, insan aşık olamaz.
Biz ne şuyuz, ne buyuz. Sevgiden başka bir şey
bilmiyoruz. Bizi yok edecek ve yok etme süretiyle
ihya edecek bir sevgi deryasına atılmalıyız.
Sevgiyi namütenahi bir şekilde büyütmeli,
kendimizi de o kadar küçültmeliyiz. Anlatmanın
sonu, anlatmamaktır. Sevgi böyle olmalı.
Sevgiden girilir, sevgiden çıkılır. Ben sevginin
kuluyum.
Bizim maneviyatımız, tevhidimiz, sevgidir.
Sevginin icabı da şefkattir. Herhangi birimizden
bu bağışlayıcı şefkat tecelli edince, ondan manevi
gıdamızı almaya, onun gönlünden ‘Deryayı
Ahadiyet’e atılmaya çalışırız. Onun akıl ucu o
‘Derya’dadır; göz ucu da bizde. Biz onu ne kadar
seversek, birgün aniden onun gönlüne gireriz. O
alemi, kalem tarif edemez. Bu sevgi, menfaat
sevgisi değil, Allah sevgisidir. Allah’a varacak
yegane yol, aşk ve sevgidir. Başka hiçbir yolu
yoktur.
Bizim dinimiz Hazreti Muhammed’dir;
teferruat değil. Allah’a aşık olan için, Allah’ın her
işi doğru ve yerindedir. İlimde aşk olmayınca, o
ilmin faydası yoktur, hatta zararı vardır. İlim,
pişirilmek üzere tencereye konmuş olan yemeğe
benzer, eğer aşk ateşiyle pişirilmezse sonunda
çürür ve kokar.
!103