Untitled

W 13 lat po oczynszowaniu w 1773 r. Zamoyski oddał wieś Jonne i Elż-
biecin w dzierżawę Klemensowi Kozłowskiemu.48
Według protokołu z roku 1766 w sprawie pomiarów pól, ogrodów i łąk nazwa
Jonne w celowniku miała obecną postać: ku Jonnemu, ale w tym samym
dokumencie występują nazwy świadczące, że sąsiednie wsie miały w mianowniku
formę zakończoną na -o: ku Elżbiecinu, ku Lutocinu (lecz: ku Zimolzy).Ą9
W 1870 r. we wsi Jonne „znajdowały się następujące budowle: dwa domy
z drzewa w węgieł pod słomą i wjazd karczemny, stodoła i studnia, dwa
ogrody (...) Uwłaszczeni włościanie na tej wsi posiadają zabudowania
i gruntu morgów 940 prętów 288”. Pisarz trybunału odnotował także historyczne
już dziś nazwiska posiadaczy ziemi: Paweł Gapo, Franciszek Mar-
giel, Jan Szpakowski, Jan Graczyk, Katarzyna Brdak, Wojciech Jagodziński,
Marcin Antembarski.50
Jeśli przyjąć, że nazwa „Jonne” nie jest pochodzenia pruskiego, lecz polskiego,
to na mapie Polski z roku 1956 (podzialka 1:500000) występują
nazwy pochodzące i od formy Ja«, i jego tzw. derywatów, któych jest ponad
100, np. Janczewo, Jcingrot, Janiewice, Janik, Janisławice, Janki, Jonkowo,
Jankówka, Janowice, Jony, Janczewo, Jenikowo, Jeniniec, Jeńki. Są też nazwy
związane z cząstką Jon-, np. Joniec,51
22. KARNISZYN
Wieś w gminie Bieżuń położona wr odległości 2 km od Bieżunia przy
szosie Bieżuń - Żuromin, nad W krą i Lutą (?).
Etymologia nazwy nie jest jasna. Najstarsze zapisy to: Karnischino, C.ar-
nischin, Carnyszyno (1401 r.). Wtedy to należała do dystryktu zawkrzeń-
skiego, w powiecie szreńskim.
Od 1401 r. Kamiszyn należał do parafii Chamsk, od 1530 r. istniał tu
kościół. Organizacyjnie należał wtedy do dekanatu w Szreńsku. W 1756 r.
należał już do parafii Bieżuń. Od 3 VII 1519 r. było to z nadania Janów
z Wieczwni, wojskiemu płockiemu i kasztelanowi sierpskiemu, miasto na
prawie niemieckim - Carnischino.
Dalsze dzieje tego osobliwego miasta-wsi zostały już opracowane52, stąd
ograniczę się do problematyki nazwy.
A. Bruckner wywodzi pokrewne nazwy od pnia K am jako dotyczącego
tylko nazw osobowych i miejscowych, np. Kama, Karnin, Karnia, Karni-
szewo. Przy tym autor słownika wymienia formę Krnek jako nazwę przezwiskową
Świnka (Brti, s. 229).
189