Untitled

Nazwę Żuromin Dębski wieś przyjęła w roku 1489, od kiedy Jan Dębski
nabył połowę wsi (SHGWP, 356).
Dalsze dzieje miasta są ściśle związane z historią Bieżunia, Poniatowa;
z rodami Zamoyskich, Poniatowskich, Działyńskich.
NAZWY TERENOWE
W tym rozdziale pracy dokonam zebrania i omówienia pod względem
słowotwórczym i semantycznym (znaczeniowym ) nazw terenowych
występujących w pobliżu wsi, których nazwy w ystąpiły w rozdziale
poprzednim.
Według ostatnich badań tego zakresu nazw należą one do trzech głównych
kategorii znaczeniowych (por. A. Wolff, E. Rzetelska-Feleszko, Mazowieckie
nazwy terenowe do końca XVI wieku, Warszawa 1982): 1. nazwy
topograficzne, 2. nazwy kulturowe, 3. nazwy dzierżawcze.
Powyższy podział jest tradycyjnie przyjmowany i opierany na podziale
ustalonym dla nazw miejscowych przez prof. Witolda Taszyckiego (W. Ta-
szycki, Słowiańskie nazwy miejscowe. Ustalenie podziału, Kraków 1946).
W przypadku wystąpienia nazw z okresu późniejszego niż wiek XVI przyporządkuję
daną nazwę pola, okolicy, miejsca, łąki do ustalonego wyżej
podziału. E. Rzetelska-Feleszko (op. cit.) wyróżnia trzy główne grupy
nazw:
1. Nazwy topograficzne wśród nazw terenowych stanowią grupę najliczniejszą.
Ich znaczenie wiąże się z naturalnymi warunkami terenu: ukształtowaniem,
glebą, nawodnieniem, roślinnością, żyjącymi na danym terenie
zwierzętami itp.
Podstawy leksykalne tych nazw są lustrzanym odbiciem warunków topograficznych,
z którymi zetknęli się twórcy nazw, w których owe warunki
utrwalili, z którymi się zetknęli najwcześniej i o czym nazwy potrafią
powiedzieć wiele.
2. Nazwy kulturowe (kulturalne) różnią się tym od topograficznych, że ich
podstawy stanowią tzw. appelativa oznaczające przedmioty, czynności
i stany wynikające z działalności kulturowej człowieka. Chodzi też jednak
o takie nazwy terenowe, które wynikły z wpływu człowieka na dany
teren, miejsce, okolicę, np. pod wpływem karczowania i wypalania lasów,
dostosowaniem terenu do uprawy.
231