Untitled

amą. W 1388 r. pisano: in szamboria. W połowie XV wieku - zamborza.
W 1500 r. były to szymborza. W inwentarzach dóbr szlacheckich z XVI
i XVII w. występują zapisy: „Komor dwie pod tą szymborzą” Jednak
A. Bruckner nie wyjaśnił formy do końca.116
Bardziej prawdopodobne wydaje się pochodzenie tej nazwy do staropolskiego
imienia dwuczłonowego Sambor. Imię to notuje Gloger w swej „Encyklopedii
staropolskiej”. Wymienia nazwę Sambory (1. mnoga), gdzie osiedlili
się potomkowie Sambora, analogiczne są nazwy: Bogusze, Boguty, Bolesty,
Bożymy. W liczbie pojedynczej forma musiała mieć brzmienie -SamborP1 To
samo imię występuje w powieści J.I. Kraszewskiego „Stara baśń”.
T. Święcki w „Opisie starożytnej Polski”(Warszawa 1828, t. II, s. 36)
także wymienia nazwę „Samborz”, na Rusi Czerwonej, gdzie za panowania
Jagiellonów warzono sól.
Wreszcie w „Herbarzu polskim” podano, że „ród zacny Żukowskich (stąd
„Żukowo”) w woj. płockim idą od Sobora”. Wnuk tego „Sobora” - Ścibor
otrzymał od Konrada Mazowieckiego Żukowo k. Raciąża, Milewo i Grodzko.
(Ścibor pozostawił 2 synów: Pełkę i Włodka) (por. nazwę Pełki).118
Ostatecznie pochodzenie nazwy wsi k. Bieżunia potwierdzają dwie prace
naukowe. Według pierwszej nazwa Sambory jest rodowa, pochodzi z XV w.
Według innego pochodzi od słowiańskiego dwuczłonowego imienia Sambor.
Analogicznie nazwy: Czcibory, Wszebory, Dobrogosty, Mściwuje, Fa-
libogi, Dobrogosty.119
Imię Sąbor i Sambor Z. Klemensiewicz zalicza do imion rodzimych dwuczłonowych,
które są starsze niż zapożyczone, chrześcijańskie. Oto przykłady
imion starszych - rodzimych: Chwalibóg, Gościrad, Sędzimir, Sławomir,
Dobrosław, Wszemił, Bogumił.120
47. SEROKI
Nazwa wsi leżącej w kierunku zachodnim od Bieżunia, w pobliżu Lutocina.
Etymologia wyrazu sroka i seroka prowadzi od prasłowiańskiego *ser
(syr), cerkiewnego syr, czeskiego syr, litewskiego suras (słony). Jest to tzw.
prasłowo od pnia sur-. W znaczeniu pierwotnym wyraz „ser” nie oznaczał
twarogu, lecz napój odużający z mleka.
Od pnia sur- pochodzą też wyrazy: seroka (notowany już w XVI wieku)
oraz formy: srokosz, sroczka i srokaty (pod wpływem słowa pstry i pstrokaty).
Wyraz sroka wywodzi się od formy *sworka (prasłowiańskie); język
starocerkiewny notuje formę swraka: na Rusi forma: soroka.
209