INFORMATOR POLSKI Kwartalnik Społeczno-Kulturalny

Szarganie poprawności
INFORMATOR POLSKI nr 2–3 (88–89) 2014
Czas rocznic i wyborów
Wymiana premierów?
Ciekawe czasy dla duńskiego Polaka, zwłaszcza takiego,
który od historii i polityki nie stroni. Tym bardziej, że
w wymienionych dziedzinach najbardziej od „pogańskiego”
Zachodu, a więc i Duńczyków, odstajemy. Dlatego
też godzi się to, co nas łączy, przypomnieć. Bo czyż np.
nie dzielimy z naszymi gospodarzami smętnych rozważań
nad wydarzeniami sprzed lat 150? Czyż jedni i drudzy
w roku 1864 nie przegraliśmy w wyniku zaślepienia, ufności
w dalekich przyjaciół i oślego uporu? Duńczycy, liczący
na miłość Anglików lub braterstwo Szwedów, zlekceważyli
pruską potęgę, stracili tysiące żołnierzy oraz blisko połowę
królestwa, ale przynajmniej skórę ocalili. Nad Wisłą
podczas powstania styczniowego poszło jeszcze gorzej, bo
romantyczne marzenia o uczuciach Francuzów, swary między
„Białymi i Czerwonymi”, a także arcypolskie: „Jakoś to
będzie”, zaowocowały osunięciem się na samo dno rozbiorowej
nocy. Gorzej ani przedtem, ani potem nie bywało.
Losy zbliżyły nas także przy okazji rozpoczętej w roku
1914 wojny. Wprawdzie cenę zapłaciliśmy nierówno, jako
że neutralni Duńczycy nieźle na pierwszej wojnie zarobili,
podczas gdy my zebraliśmy solidne cięgi, ale przecież
obydwa narody doczekały się, w wyniku klęski Niemiec,
dziejowej sprawiedliwości. Duńczycy odzyskali Południową
Jutlandię, a Polacy niepodległość. Łączyły nas także
ówczesne plebiscyty i ich połowiczne sukcesy.
Natomiast kolejne, przypominane w tym roku, okrągłe
rocznice raczej nas różnią, niż zbliżają. Rok 1944 to dla
rodaków Andersena inwazja w Normandii, która zapewne
ocaliła ich od dłuższej wizyty Armii Czerwonej, gdy
dla nas to przede wszystkim zrównanie z ziemią Warszawy
i słynne „strzelanie do wroga diamentami”, również w tym
przypadku spowodowane złudzeniami na temat uczuć i siły
Zachodu.
Co się zaś tyczy 10. rocznicy podłączenia Polski do
„Eurokołchozu”, jak Unię nazywają publicyści „patriotyczni
i niepokorni”, to musimy ją celebrować sami. Duńczyków,
jeśli to w ogóle interesuje, to tylko w związku z wydatkami
na osławione zasiłki rodzinne, które najlepiej byłoby
gastarbeiterom (oczywiście tylko tym z Europy!) odebrać.
A co się tyczy hucznie fetowanej w Polsce 25. rocznicy
wyborów do sejmu kontraktowego, to na towarzystwo duńskiej
lewicy nie ma co liczyć, jako że oni tylko z trudem
nam rozwalenie „Obozu Pokoju i Postępu” wybaczyli.
No, ale wspomnieniami zbyt wielu się nie interesuje, więc
kilkanaście najbliższych miesięcy stanie, i w Polsce i w Danii,
raczej pod znakiem istnej fali głosowań. Dreptania do urn
będzie po dostatkiem, ale na pewno nie da się tego samego
powiedzieć o wyborczej frekwencji. Zwłaszcza między
Bugiem i Odrą, a już szczególnie w przypadku wyborów
europejskich. Tu różnimy się znacznie od współczesnych
wikingów, bo ci do urn fatygują się wcale licznie. Chociaż
można się obawiać, czy stan taki się utrzyma, jeśli rządzący
zechcą ogłaszać referenda na tematy tak pasjonujące masy
jak tegoroczny „dreszczowiec”: głosowanie na temat implementacji
kompetencji unijnych praw patentowych… Możemy
tylko zgadywać, z jakim zainteresowaniem i podnieceniem
głosować w tej sprawie będą np. wiekowi nowoduńczycy i ich
ciepło odziane małżonki! Z innych wyborów warto przypomnieć
przyszłoroczne zmagania parlamentarne, bo widać
wyraźnie, że w obydwu krajach bez thrillera się nie obejdzie,
mimo że tendencje są zupełnie przeciwstawne. I mimo tego,
że w rzeczywistości mamy się nie najgorzej. W Danii, przy
cywilizowanej opozycji, rządząca „feminoteka” wystraszona
spadającą popularnością miota się od ściany do ściany
w iście tanecznych figurach, by pogodzić zdrowy rozsądek
z szerokim gestem sojuszniczej „radyka-lewicy”. Tymczasem
nad Wisłą karkołomne łamańce wykonuje daleka od umiarkowania
opozycja, opozycja gardząca ciepłą wodą w kranie,
strategią dogadywania się z sąsiadami i skąpstwem budżetowych
dusigroszy. Zauważmy, na marginesie, że słysząc
o obiecywanych bilionach, można się pokusić o twierdzenie,
że jeszcze nigdy tyle zer nasza opozycja nie miała.
No, a na koniec, ponieważ w Danii głowy państwa się nie
wybiera i wyborów prezydenckich nie ma z czym porównywać,
wróćmy do wyborów parlamentarnych. W sytuacji,
gdy w Polsce mamy sympatyczny rząd, a w Danii rozsądną
opozycję, proponujemy myślowy eksperyment: wymianę
premierów. Coś na kształt umowy diabła z panem Twardowskim.
„Ja na rok u Belzebuba przyjmę za ciebie mieszkanie,
niech przez ten rok moja luba z tobą jak z mężem zostanie”.
Odstąpmy pana Tuska Duńczykom, a na żer krajowej
opozycji rzućmy tutejszą „premierę”, którą „nowoduńscy”
taksówkarze nazywają fru Elektronik-Smith. Ale by się
działo! Idziemy o zakład, że o jej zmaganiach ze słynnemi
z potoków mowy, posłankami opozycji, można by niejedną
„Panią Twardowską” napisać.
Adam be
47