INFORMATOR POLSKI Kwartalnik Społeczno-Kulturalny

Recommendations

Info

INFORMATOR POLSKI nr 2–3 (88–89) 2014 na przeniosła się do Lwowa. Od dzieciństwa był znany jako aktywny, religijny i mądry chłopiec. W 1903 roku został wysłany do Rzymu na studia teologiczne. Powrócił z doktoratem i ogromną wiedzą. Wkrótce otrzymuje święcenia kapłańskie i zostaje zatrudniony w Seminarium Duchownym jako profesor dogmatyki i teologii moralnej. Świetnie wywiązuje się ze swoich obowiązków. Zarówno rektor, jak i studenci są z niego zadowoleni. Czegoś mu brakowało w codziennej pracy kapłańskiej. Po 9 lat pracy w seminarium rezygnuje i wstępuje do redemptorystów. Nowicjat, poznanie zasad życia zakonnego i nowej liturgii pochłonęły całkowicie jego umysł. Czekał na chwilę, kiedy przełożeni zakonni wyślą go w teren jako misjonarza, by głosił wiernym Dobrą Nowinę, by być z ludem. W czasie misji poucza i prowadzi rozmowy nie tylko z wiernymi grekokatolickim, ale także prawosławnymi. Okazało się, że brakuje im wiedzy religijnej, mają słabo rozwinięte życie sakramentalne, codzienne życie modlitwy. Był rozchwytywany, podziany i podglądany Nic dziwnego, że papież Pius XI w 1931 roku mianuje Mikołaja biskupem wschodniego obrządku, wizytatorem na Wołyniu i Podlasiu, a kilka lat później arcybiskup Lwowa Andrzej Szeptycki mianuje go egzarchą Wołynia i Podlasia. Nie mógł wypełnić tej misji z powodu najazdu Sowietów, a potem Niemców i znów Sowietów. Osiadł we Lwowie w klasztorze redemptorystów i oddał się pracy naukowej. Dodatkowo wykładał psychologię, filozofię i teologię moralną na Uniwersytecie we Lwowie. Skończyła się wojna. Nastąpił drugi najazd Sowietów i wtedy rozpoczęło się dla niego piekło. Aresztowany w 1945, rok później skazany na 10 lat łagrów. Na przestrzeni 10 lat, 600 godzin przesłuchiwany, torturowany, przewożony z więzienia do więzienia. Odwiedził 30 więzień. W 1956 zwolniony wraca do Lwowa. Reperuje swe zdrowie, święci nowych diakonów i kapłanów. Przyjmuje dziesiątki kapłanów i wiernych, którzy współpracowali z komuną. Nie karci ich, nie upomina, ale tuli do serca i wlewa im otuchę, że Dobroć Boża przewyższa ludzkie słabości. Umarł 2 kwietnia 1959 w opinii świętości, dobroci serca i ludzkiej życzliwości. Wasyl Wełyczkowski (1903–1973) – drugi z redemptorystów, był więziony, torturowany i prześladowany. Urodził się w Stanisławowie w rodzinie religijno-patriotycznej Wełyczkowskich i Teodorowiczów. Jako młody student brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku. Przeżył tragizm bezsensownej Mikołaj Czarnecki Wasyl Wełczykowski 50
INFORMATOR POLSKI nr 2–3 (88–89) 2014 wojny. Po powrocie do domu wstąpił do Seminarium Duchownego we Lwowie. Został wyświęcony na diakona i wysłany na praktykę. W tym właśnie okresie obudziło się w nim powołania do życia zakonnego. Wstąpił do redemptorystów. W 1925 złożył śluby zakonne i w tym samym czasie został wyświęcony na kapłana. Przełożeni zauważyli u niego ogromny talent do nawiązywania kontaktu z wiernymi, talent do mówienie kazań, a jeszcze bardziej do zwykłego nauczania, przekazywania wiedzy religijnej. Po przybyciu do klasztoru w Kowlu przez blisko 20 lat był niezmordowanym misjonarzem na Podlasiu, ziemi chełmskiej, Polesiu i Wołyniu. W czasie okupacji niemieckiej zorganizował procesję z Krzyżem po mieście. Wzięło w niej udział ponad 20 tysięcy wiernych. Podpadł okupantom niemieckim i stał się pierwszą ofiarą prześladowań. Jak tylko Niemcy odeszli, został w kwietniu 1945 r. aresztowany, a już 26 lipca tegoż roku skazany na śmierć za antypaństwowe hasła: komunistyczna horda i czerwony gang! Kiedy wyprowadzano go z więzienia, sądził, że idzie na śmierć. Wtedy oznajmili mu, że zamieniono karę na 10 lat łagrów w obwodzie Kirowskim, a po dwóch lat znalazł się w Workucie: ciągłe przesłuchiwania, bicie, tortury. Wracał ledwo żywy, a mimo tego prawie codziennie odprawiał mszę św. używając puszek blaszanych. Jeden ze strażników, widząc jego opłakany stan, przeniósł go do pracy w szpitalu. Dzięki temu przeżył. 9 lipca 1955 r. zwolniony, udał się do Lwowa. Nie miał wstępu do żadnego kościoła. Wynajął mały pokoik przy placu Zjednoczenia 11. Tam odprawiał mszę św., spowiadał, głosił rekolekcje, kierował wybranymi duszami. Sława tego małego pokoiku obiegła cały Lwów i dotarła nawet do Watykanu. W roku 1959 papież Jan XXIII mianował Wasyla biskupem. Na święcenia musiał czekać aż cztery lata. Za swoją nieugiętą postawę antykomunistyczną został ponownie aresztowany na 3 lata. Zwolniono go z powodu słabego zdrowia, choroby serca. Musiał opuścić Ukrainę i udał się do Serbii, gdzie odwiedził swoją siostrę. Potem w Rzymie spotkał się z papieżem Pawłem VI i kardynałem Josyfem Slipyjem. Na zaproszenie Metropolity Maksyma Hermaniuka z Kanady udał się do Kanady, by odwiedzić swoich rodaków. Nie wiedział, że przed wyjazdem z Ukrainy wstrzyknięto mu truciznę o powolnym działaniu, prowadzącą do śmierci. Zmarł 30 czerwca 1973 roku, wkrótce po przyjeździe do Kanady, mając 70 lat, w tym 10 lat biskupstwa. Uznany za męczennika swego powołania i wierności wierze grecko-katolickiej, czyli unitom. Uznano go za męczennika. Kolejną ofiarą tortur NKWD był Iwan Ziatyk (1899–1952). Urodził się w Orzechowej koło Sanoka. W 20 roku życia wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu, które ukończył święceniami kapłańskimi w 1923. Miał ogromny pęd do wiedzy, do nauki, do ciągłego dokształcania się. Przez 12 lat pracował jako kapłan diecezjalny. Był dobrym Iwan Ziatyk Ojcem, Pasterzem dobrym Nauczycielem. Wstępuje do redemptorystów. Czuł potrzebę szerszej pracy i głębszego życia religijnego. U redemptorystów pełni funkcję profesora w seminarium. W roku 1950 zostaje aresztowany i w trybie przyspieszonym skazany na 10 lat pracy w łagrach na Syberii. Był wielokrotnie przesłuchiwany i torturowany za współpracę z Watykanem. W Wielki Piątek w 1952 r. był ponownie przesłuchiwany i mocno pobity. Nieprzytomny, zmaltretowany zmarł w Niedzielę Wielkanocną w jednym ze szpitali. Został pochowany na cmentarzu w pobliżu jeziora Bajkał. Oddał życie za wiarę, za Kościół i za swoją religię unicką. Czwartą ofiarą złożoną, przez redemptorystów na ołtarzu ofiarnym był Zynowij Kowalyk (1903–1941). Urodził się na Ukrainie pod Tarnopolem. Miał niepewny młodzieńczy start. Szukał swojej drogi życia. Rodzice, najbliżsi, a nawet rodzeństwo nie mogli mu pomóc. Po wielu latach wrócił do tej samem myśli, która go nurtowała, gdy był jeszcze 10-letnim chłopcem. Mając 26 lat wstąpił do redemptorystów. Nowicjat, studia seminaryjne, długie lata przygotowań liturgicznych, wreszcie w 33 roku życia otrzymuje święcenia kapłańskie. Pracował jako unijny misjonarz. Miał powodzenie u grekokatolików i prawosławnych. Stał się prawdziwą solą w oku zarówno u bolszewików, jak i u fanatycznych prawosławnych. Został aresztowany już w 1939 roku. Był poddany okrutnym torturom. Słynne więzienie NKWD we Lwowie stało się dla niego golgotą. Kiedy Niemcy dotarli do Zynowij Kowalyk 51
Page 1 and 2: INFORMATOR POLSKI nr 2-3 (88-89) 20
Page 47 and 48: Szarganie poprawności INFORMATOR P
Page 49: INFORMATOR POLSKI nr 2-3 (88-89) 20

INFORMATOR POLSKI Kwartalnik Społeczno-Kulturalny

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?