Nr 103/2007 - Tuchów

Tuchowskie Wieści 5/2007
Kraków w legendach i poezji oraz w spektaklu
W ramach rządowego programu wyrównywania szans
edukacyjnych dzieci i młodzieży „Aktywizacja jednostek samorządu
terytorialnego i organizacji pozarządowych" szkoły
podstawowe i gimnazja z gminy realizowały program: „Przez
działanie do wiedzy o regionie". Celem programu było rozszerzenie
podstawowej oferty edukacyjnej i wychowawczej
kierowanej do uczniów i wyrównywanie szans edukacyjnych
dzieci i młodzieży z gminy Tuchów.
W Szkole Podstawowej w Tuchowie program realizowało
12 nauczycieli wraz z grupą 150 dzieci (po 15 w każdej
grupie).
Z grupą swoich uczniów realizowałam temat: Kraków
w legendach i poezji. Na zajęciach uczniowie doskonalili
umiejętności polonistyczne: tworzyli własne teksty o Krakowie,
układali reklamę, pisali streszczenie legendy o dwóch
wieżach kościoła Mariackiego, układali ciąg dalszy wydarzeń
w wybranej legendzie, redagowali sprawozdanie z wycieczki
do Krakowa.
Chciałam się podzielić z Czytelnikami owocami pracy
uczniów. Zachęcam do uważnej lektury.
1) Wiersz ucznia
Kraków
Kraków - miasto już starutkie,
z siwą brodą Wawel.
Już smok stary w grocie śpi,
nikt nie wie, czy jeszcze żyw.
Sukiennice pełne ludzi.
Rynek tłoczny i ruchliwy.
Kraków - miasto europejskie,
naszą dumę, radość, budzi...
Tomasz Imburski V d
2) Sprawozdanie
25 listopada 2007 roku, we czwartek odbyła się bezpłatna
wycieczka do Krakowa. Wyjechaliśmy ok. godz. 7.00, a
wróciliśmy ok. 18.30.
Na tę wycieczkę pojechali uczniowie Szkoły Podstawowej
im. Stanisława Staszica w Tuchowie z paniami nauczycielkami:
mgr Renatą Gąsior, mgr Anną Marszałek, mgr Renatą Szeląg
i mgr Katarzyną Skrzyniarz. Grupa liczyła łącznie 53 osoby.
Naszym środkiem lokomocji był autokar, natomiast po
Krakowie poruszaliśmy się pieszo.
Zwiedzaliśmy: skarbiec i zbrojownię na Wawelu, Smoczą
Jamę, kościół Mariacki oraz Muzeum Czartoryskich. Najpierw
zwiedzaliśmy Wawel. Na dziedzińcu wawelskim podeszła do
nas pani przewodnik. W szatni zostawiliśmy plecaki i poszliśmy
do skarbca. Było tam dużo przedmiotów codziennego
użytku, np. wazy, misy, ale także były tam: korony, portrety,
kilka mieczy, w tym Szczerbiec, i kilka zbroi. Potem zgodnie z
planem przeszliśmy do zbrojowni, gdzie zgromadzono różne
rodzaje broni: strzelby, pistolety, topory, halabardy, miecze,
armaty, a także zbroje.
Następnie poszliśmy do Smoczej Jamy, do której schodziliśmy
krętymi schodami. W Smoczej Jamie można było
podziwiać nacieki skalne. Ze wzgórza wawelskiego udaliśmy
się na Rynek, do kościoła Mariackiego. Pomodliliśmy się tam
i dokładnie obejrzeliśmy ołtarz, który wykonał Wit Stwosz.
W dalszej kolejności zwiedzaliśmy Muzeum Czartoryskich.
W tym muzeum było bardzo dużo portretów, obrazów,
w tym „Dama z łasiczką" Leonarda da Vinci. Także można było
zobaczyć: broń, figury, sarkofag, kilka wypchanych ptaków,
mumię kota oraz zmumifikowane części ciała ludzkiego.
Sądzę, że nasza wycieczka była udana i oczekuję następnej.
Bartosz Bator V d
3) Ciąg dalszy wybranej legendy
Ciąg dalszy legendy „Krakowskie gołębie''
/.../ Książę przez następne długie lata nie wracał, a
gołębie nadal na niego czekały. Choć pokochały już ludzi i
przyzwyczaiły się do nich, wciąż oczekiwały swojego władcy.
Nie traciły nadziei, choć ich pana nie było przez dziesiątki
lat. Pewnego pięknego dnia na rynek Krakowa przybył jakiś
starszy pan. Wyglądał na bezdomnego, ponieważ był bardzo
wychudzony i miał poszarpane ubranie. Podszedł on do
gołębi i powiedział:
- To ja, wasz książę. Zapewne nie poznajecie mnie, bo
zrobiłem się już stary. W drodze do papieża roztrwoniłem
pieniądze, bawiąc się w karczmach i nigdy nie dostałem się
do papieża. Wrócić tutaj też nie mogłem, bo nie miałem
pieniędzy i nikt nie chciał mi pomóc, ale w końcu znalazł
się dobry człowiek. Wiem, że pewnie mi nie wybaczycie. Tak
pragnąłem sławy, że popełniłem taki zły czyn. Wybaczcie
- powiedział, odwrócił się i odszedł. Jednak jeden z gołębi,
który jako jedyny umiał mówić, poleciał za nim, usiadł mu
na ramieniu i powiedział:
- Tak, zrobiłeś źle, ale my ci wybaczymy. Nie chcemy
wracać do ludzkiej postaci, bo tak pokochaliśmy ludzi, a oni
nas. A wydaje mi się, że nie potrzebujesz już, panie, naszej
pomocy.
- Nie, nie potrzebuję. Jednak bardzo, bardzo wam
dziękuję, że mi wybaczyliście - mówiąc to, książę miał łzy
w oczach.
Książę i gołębie ponownie zaprzyjaźnili się. Książę po
kilkunastu latach zmarł, a gołębie nadal możemy spotkać
na krakowskim rynku.
Natalia Pater kl. VIc
Legenda o żółtej ciżemce
Dnia 16 listopada 2007 r. 44- osobowa grupa uczniów
klas IV i VI wyjechała do Mościckiej Fundacji Kultury w Tarnowie,
gdzie obejrzała spektakl „Historia żółtej ciżemki'' przygotowany
przez Scenę Polską Teatru z Czeskiego Cieszyna.
Teatr ten to ewenement na skalę światową. Pracują w nim
dwa zespoły aktorów - jeden gra w języku polskim, drugi -
w czeskim. W każdym jest 17 aktorów, każdy przygotowuje
sześć premier w sezonie. Mają wspólną dyrekcję, administrację
i warsztaty. Scena Polska to jedyny zawodowy polski
teatr poza granicami kraju. Reprezentuje mniejszość polską
na Zaolziu, a jednocześnie teatr polski za granicą.
Dzieci poznały legendę o Wawrzusiu, wybitnie utalentowanym
małym artyście, który wraz z Witem Stwoszem
przyczynił się do stworzenia dzieła wszechczasów - tryptyku
ołtarza mariackiego. W dniu odsłonięcia dzieła, w obecności
króla Kazimierza Jagiellończyka i całego dworu, ten mały
rzeźbiarz uratował uroczystość, wdrapując się na samą górę
ołtarza, aby włożyć w dłoń figury św. Stanisława drewniany
pastorał, który wypadł już po zdjęciu rusztowań. Wówczas
za ołtarz spadła jedna z ciżemek, bucik- drogocenny skarb,
o którym zawsze marzył, a który podarowała mu księżniczka
Anna Jagiellonka, urzeczona wielkim talentem Wawrzusia.
Rolę Wawrzusia i księżniczki Anny zagrali uczniowie szkoły
gimnazjalnej.
Dzieciom spektakl bardzo się podobał.
zebrała Renata Gąsior